به گزارش مشرق، رهایی از شر تصمیمات عجیب کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) علیه فوتبال ایران چگونه ممکن است؟ تصمیماتی که روزی میزبانی را از تیمهای ایرانی می‌گیرد و یک روز دیگر، در آستانه صعود نماینده‌ای از ایران به فینال لیگ قهرمانان آسیا، حکم به محرومیت سنگین بازیکن تاثیرگذار آن تیم می‌دهد. شاید فکر می‌کنیم اگر کرسی مهمی در AFC داشتیم، با چنین آرای سنگینی مواجه نمی‌شدیم که جالب است بدانید از این کرسی مهم برخورداریم، اما استفاده‌ای نمی‌کنیم.
یکی از مهم‌ترین کرسی‌ها در کنفدراسیون فوتبال آسیا، جایگاه نایب رئیسی است. هر چند در خصوص این جایگاه نیز نکات قابل تاملی وجود دارد، با این حال ما یکی از کرسی‌های نایب رئیسی AFC را در اختیار داریم و آن هم در اختیار مهدی تاج است. پیش از او، علی کفاشیان این کرسی را در اختیار داشت. دریغا که نه در زمان علی کفاشیان و در اختیار داشتن این کرسی فوتبال ایران از آن بهره‌ای برد و نه در زمان مهدی تاج وضعیت ما سر و سامان گرفت.
سال‌هاست در حالی کرسی نایب رئیسی فوتبال آسیا را در اختیار داریم که یک روز میزبانی از تیمهای عربستانی از ایران سلب می‌شود، یک روز میزبانی تیمهای ایرانی گرفته شد و روز دیگر محرومیتی شامل بازیکن تاثیرگذار نماینده فوتبال ایران شد که می‌توانست همه چیز را بر باد بدهد. شاید اگر پرسپولیس به دنبال محرومیت عیسی آل‌کثیر به النصر عربستان باخته بود و فینالیست لیگ قهرمانان آسیا نمی‌شد، مطرح کردن جایگاه کرسی‌های فوتبال ایران در AFC به این موضوع ارتباط پیدا میکرد، اما چه خوب که پرسپولیس فینالیست شده تا انتقاد از کرسی‌های بی‌مصرف، به حذف پرسپولیس سنجاق نخورد.
کرسی بی‌مصرف یعنی جایگاهی که از آن بهره‌ای برای فوتبال‌مان نمی‌بریم، یعنی قدرت لابی یا قدرت ایستادن مقابل لابی‌ها را نداریم. شاید هم نمی‌خواهیم از این قدرت به سود فوتبال ایران بهره‌ای ببریم که در اصل موضوع تفاوتی و در بی مقداری این کرسی، تغییری ایجاد نمی‌کند. پس باید این سوال را از مهدی تاج پرسید که دقیقاً جایگاه او در کنفدراسیون فوتبال آسیا کجاست که کمیته‌های مختلف AFC به سادگی علیه ایران رای صادر می‌کنند؟ یا شاید بهتر باشد سوال کنیم که فوتبال ایران در نقشه AFC کجاست؟ آیا AFC از فوتبال ایران فقط "دنبال کنندگان صفحات اینستاگرامش" را می‌خواهد یا واقعاً فوتبال ایران برای AFC جایگاه دیگری هم قائل است.
کنفدراسیون فوتبال آسیا با توجه به پهناور بودن قاره، فوتبال آسیا را از سال ۲۰۱۴ به پنج بخش شرقی، غربی، جنوبی، مرکزی و آسه‌آن تقسیم کرد که با تصمیم علی کفاشیان و برای کسب کرسی نایب رئیسی، فدراسیون فوتبال ایران از منطقه غرب خارج و به منطقه مرکزی رفت. مهدی تاج هم برای حفظ این کرسی به تصمیم گرفته شده ادامه داد، اما حضور در منطقه مرکزی چه سودی برای ایران داشته است؟
چگونه روسای دو دوره فوتبال ایران تصمیم گرفتند میدان را برای کشورهای غرب آسیا خالی کنند تا با گرفتن یک جایگاه شخصی (نایب رئیسی) قدرت را دو دستی به کشورهای غربی بسپارند؟ آیا ماندن در منطقه غرب و جنگیدن برای گرفتن کرسی از این منطقه به سود فوتبال ایران نبود؟ آیا ایران نمی‌توانست با ماندن در منطقه غرب و با لابی با قطر از قدرت فوتبال این کشور در آسیا بهره ببرد؟ حضور در منطقه مرکزی چه سودی برای فوتبال ایران داشته است؟ حتی حضور در تورنمنت‌های CAFA نیز نسبت به حضور در تورنمنت‌های غرب آسیا بار فنی بالایی برای فوتبال ایران ندارد. آیا بهتر نیست رئیس و هیئت رئیسه جدید فدراسیون فوتبال برای بازگشت فوتبال ایران به منطقه غرب تصمیمی جدی بگیرند؟
صحبت در خصوص کرسی‌های فوتبال ایران در AFC بیش از این است، اما فعلاً باید به همین مقدار بسنده کنیم. اینکه علی کفاشیان و مهدی تاج را مورد سوال قرار دهیم که تاکنون از کرسی خود چه استفاده‌ای به سود فوتبال ایران کرده و تاکنون مقابل کدام تصمیم علیه فوتبال ایران ایستاده‌اند؟ چگونه است که AFC به هر شکل که می‌خواهد علیه فوتبال ایران تصمیم می‌گیرد و قدرتی برای مقابل آنها نداریم. جالب است که در بیشتر مواقع نیز آن طرف میدان سعودی‌هایی هستند که در میدان سیاست و ورزش همیشه علیه ایران بوده‌اند.
۱۷:۵۲ - ۱۳۹۹/۰۷/۱۳
۱۹:۲۳ - ۱۳۹۹/۰۷/۱۳
