به گزارش مشرق به نقل از بولتن، بر اساس لایحه بودجه سال 1391 تقدیمی به مجلس شورای اسلامی، قرار است بار مالی ناشی از زیان سازمان صدا و سیما که می بایست از محل بودجه عمومی دولت تامین شود (مجموع اعتبارات هزینه ای و تملک دارایی سرمایه ای سازمان صدا و سیما) به  993.8 میلیارد تومان افزایش پیدا کند  که نسبت به رقم 689.4  میلیارد تومانی قانون بودجه سال 1390 رشد 44 درصدی دارد!

همچنین بررسی درآمد هزینه صداوسیما برابر قوانین بودجه نشاندهنده آن است که این سازمان انحصارگر و به شدت زیانده در طی 6 سال 1384 تا 1389 چیزی بالغ بر 2840 میلیارد تومان از زیان خود را از محل بودجه عمومی دولت تامین اعتبار کرده است که با احتساب 689 میلیارد تومان سال 1390 و 993 میلیارد تومان سال 1391 رقمی بالغ بر 4522 میلیارد تومان را در بر میگیرد. یعنی چیزی حدود 4522 میلیارد تومان زیان در طی 8 سال!


حال با در نظر گرفتن اینکه برای ساخت یک پالایشگاه ۱۰۰ هزار بشکه ای به حدود 2 هزار میلیارد تومان سرمایه نیاز است می توانیم نتیجه بگیرییم که در طی هشت سال، خسارت وارده از سوی سازمان صدا و سیما به اقتصاد کشور جقدر بوده است. البته این خسارت غیر از سودی است که از کنار ساخت دو پالایشگاه فوق الذکر نسیب کشور میشد و سالیان دراز هم می توانست تداوم پیدا کند. به طور مثال در تیر ماه 1388 میزان درآمد شرکت پالایش اصفهان با تقریبا  400 هزار بشکه ظرفیت پالایش روزانه جیزی حدود 11500 میلیارد تومان اعلام شده و سود ناخالص ان 9 هزار میلیارد تومان بوده است!.







به واقع اینکه اگر صدا و سیمای ما در دست بخش خصوصی بود و بی خیال برنامه های بسیار فرهنگی و جذاب و مشتری کش آن می شدیم. با یک حساب دو دو تا چهارتا دولت نه تنها می توانست با پولی که از بیت المال و بودجه عمومی بابت جبران زیان صدا و سیما در طی 8 سال گذشته پرداخت کرده است( 4522 میلیارد تومان)، دو پالایشگاه باظرفیت هر یک به میزان یکصد هزار بشکه در روز احداث نماید. بلکه  از محل پالایش 200 هزار بشکه در روز قادر بود درامدی نزدیک به 6000 میلیارد تومان یا سود ناخالصی برابر 4500 میلیارد تومان را سالانه نصیب کشور نماید. 







حال سوال اینجا است که چرا ما همچنان به سازمانی که نه در فرهنگ سازی و نه در جذب مخاطبان خاص و عام موفق بوده و همچنین همواره زیانده است و از بیت المال ارتزاق می کند اطمینان کرده و بازار انحصاری ای را که برای آن ایجاد شده است را بر نمی چینیم. آیا بهتر نیست سازمان صدا و سیما کمی بیشتر به مسائل مدیریتی و برنامه ریزی خود بیاندیشد و مسئولین امر هم راه و چاره ای درست برای این سازمان در هم پیچیده بیاندیشند. شاید صدا و سیمای ایران هم بتواند در اینده به جمع هزاران شبکه کوچک و بزرگ تلویزیونی و رادیویی سود ده جهان که از قوانین انحصاری هم برخوردار نیستند پیوسته و قادر شود بخش مهمی از مخاطبان داخلی را از جلو ماهواره ها جمع کند. انشالله