عکس بالا یک عکس واقعی نیست. عکس علی الظاهر توسط خانم جولیانی دالکانتوم، استاد فیزیک ستاره شناسی دانشگاه واشنگتن گرفته شده و توسط خانم جودی اشمیت که یک پردازشگر آماتور عکسهای فضاییه و میتقیما با ناسا متر نمیکنه پردازش شده. در واقع هیچ یک از عکسهای فضایی که ما میبینیم واقعی نیستن، بلکه آرتیستیک پیکچر یا عکس هنری هستن که یا نقاشی شدن و یا توسط نرم افزارهای خاصی انهنس یا پردازش شدن که بخصوص در رنگهای آبی، قرمز و نارنجی درشون غلو شده، و تابش شعاعی که تداعی کننده شعاع تابش ستاره یا اثر فیلتر استار یا ستاره هست به اونها اضافه شده. عملا اگه فضا به گونه ای که ادعا میشه باشه، و کهکشانها و ستاره ها و .... اونجوری که میگن باشه، عملا ما چیز زیادی ازشون نمیتونیم ببینیم، چون رنگ قرمز گاز هیدروژن و ذرات ‌ اجرام فضایی زیادی در مسیر دید ما قرار دارن که عملا دید واقعی رو غیر ممکن میکنن. به همین دلیل از فیلترهای های پی و لو پس که رنگهای ناخواسته فضا رو حذف میکنن استفاده میشه. مشکل بعدی هم اینه که اولا میزان نوری که از فاصله های خیلی زیاد میان خیلی ضعیفن و تقریبا فقط عکسهای سیاه و سفید با نویز بالا و دقت پایین تولید میکنن، دوما وجود اجرام فضایی متعدد در مسیر رسیدن نورهای دور به چشم و تلسکوپ‌های ما موجب اینترفرنس و شکستهای پی در پی نور میشن که دید واقعی ما رو به عمق فضا کور میکنن. این نوع عکسها آمپلیفای شدن، یعنی اغراق آمیز و مصنوعی هستن. یعنی مثلاً ناسا ایده هاش رو راجع به فضا برای اینا تعریف میکنه و اونها ایده رو تبدیل به عکس و یا نقاشی غیر واقعی به شکلی که وا میبینیم میکنن. متاسفانه فضا و دانش فضایی امروز، اغراق آمیز ترین، غیر واقعیترین، و دروغین ترین رشته تی که پزودو ساینس یا سودو ساینس یا علم دروغین یا خرافات علمی ایه که قراره جای ادیان خرافی ای رو که دوره بهره دهیشون تموم شده برای بشر تحت اسم علم بگیره، و خدا رو از محاسبات خلقت حذف کنه، البته به زعم طراحان این شبه علم. هر چه میزان و فرکانس یا تکرار این خرافات بیشتر باشه و در تواتر بیتشری به ذهن مردم القاء بشه،طبق اصول یادگیری، مردم راحت بهش باور میکنن و یادش ویگیرن، جوری که جزو باورشون میشه و انکارش براشون غیر ممکن میشه چون ظاهرا تماما علمیه و مو لای درزش نمیره.‌بنابر این اخبار این چنینی به کرات در شبانه روز ساخته و به خورد مردم می

این است قدرت پروردگار متعال

از این هابل یک غول واقعی نسازید. بیشتر عکسهاش دروغین. در واقع فاصله کانونی این تلسکوپ چندان حیرت آور نیست و بین بیست تا چهل برابر تلسکوپهای معمولی. و حدود ۸۵ برابر یک لنز دوربین ۶۵۰ میلیمتریه که در فضاهای خیلی دور بخاطر شکستهای پی در پی نور و غبار ‌ گاز موجود در فضا قادر به بزرگنمایی زیادی نیست (هر چه فاصله سوژه از سنسور دورتر میشه، زاویه دید سنسور نسبت به سوژه نه به میدان دید لنز، کمتر میشه، با کمتر شدن این زاویه، بزرگنمایی خیلی کم. و در فواصل خیلی دور به صفر نزدیک میشه، به همین دلیله که اگه شما در شب با تلسکوپ به مریخ نکاه کنید، بازهم فقط یک نقطه کوچک نارنجی میبینید) مخصوصا با سنسورهای قدیمی پر از نویز و ضعیف دهه هشتاد میلادی. لنز این تلسکوپ در دهه هفتاد تراش خورد و سنسورش در دهه هشتاد ساخته شد و در اوایل دهه نود میلادی تلسکوپ در مدار پایین زمین یا ال ای او در فاصله حدود ۵۷۰ کیلومتری از سطح زمین قرار گرفت. البته اگر زمین، و فضای واقعی بشکلی باشه که به ما میگن. علیرغم اینکه طبق ادعا حضور تلسکوپ در فضا تصویر بهتری رو میگیره چون آلودگی جو زمین رو نداره، اما اگر فضا جوری باشه که میگن، فضا پر از گاز و غبار و اجرام کوچک و بزرگ فضاییه که هزاران برابر بدتر از جو زمین عمل میکنه. از طرفی هم اندازه کوچک دید اجرام فضایی در فضاهای خیلی دور، نمیتونه بررگنمایی زیادی بر اساس اندازه تلسکوپ‌های ناچیزی مثل هابل بوجود بیاره، مگر اینکه سنسور دوربین ‌میکروسکوپی و خیلی کوچک باشه (هر چه سنسور کوچکتر باشه، بزرگنمایی بیشتره) که در اینصورت با توجه به فاصله، نویز و اجرام مزاحم سر راهش عملا نمیتونه چیزی تولید کنه. ضمن اینکه ‌سنسورهای نور مرئی و غیر مرئی چهار دهه قبل بسیار ضعیف بودن، و حرارت خودشون هم نویز زیادی تولید می‌کرد، هرچند که از خنک کننده های نینروژنی و .... براشون استفاده بشه. مگر اینکه یا فضا به شکلی که میگن نباشه، یا تلسکوپی با قطر چندین کیلومتری و فاصله کانونی هزاران کیلومتری، و سنسوری به اندازه چند هزار کیلومتر مربع داشته باشه تا بتونه جزئیات اینچنینی مثل این تصویر ارائه بده، که متاسفانه ممکن نیست.

تلسکوپ نمیتونه زیاد کمکی بکنه، هرچند از دید غیر مسلح بمراتب بهتره.

علم و تجربیات