به گزارش مشرق،  مطالعه روند تغییرات شاخص‌های میانه سنی، درصد کهنسالی و نسبت کهنسالان به کمسالان در جمعیت نشان می‌دهد که میانه سنی در سال ۱۳۳۵ رقمی در حدود ۲۱.۶ سال بوده است که کمی کاهش یافته و در سال ۱۳۴۵ با افزایش موالید در کشور و افزایش امید به زندگی بدو تولد به رقم ۱۸.۶ کاهش یافته است و از این زمان به بعد تا سال ۱۳۷۵ همچنان زیر ۲۰ سال باقی مانده است.

در سال ۱۳۸۰ میانه سنی پس از ۳۵ سال به ۲۰.۸ سال رسیده است و از این سال به بعد روند افزایشی خود را طی کرده و در سال ۱۴۰۰ به حدود ۳۳ سال و در سال ۱۴۳۰ به رقمی در حدود ۴۷ سال می‌رسد؛ این ارقام نشان می‌دهد که در سال ۱۳۴۵ نیمی از جمعیت کشورمان کمتر از ۱۸ سال و نیمی دیگر بیش از ۱۸ سال سن داشته‌اند اما در سال ۱۳۸۰ نیمی از جمعیت کمتر از ۲۰.۸ و نیمی دیگر بیشتر از ۲۰.۸ سال سن داشته‌اند.

در سال ۱۴۰۰ نیز نیمی از جمعیت زیر ۳۳ سال و بقیه بالای این سن قرار دارند که در سال ۱۴۳۰ سنی که جمعیت کشور را به دو نیم تقسیم می‌کند (میانه سنی) به رقم ۴۷ سال می‌رسد؛ درصد کهنسالی در جمعیت از سال ۱۳۸۵ روند افزایشی به خود گرفته و در سال ۱۴۰۰ به ۶.۷ درصد و ۳۰ سال پس از آن یعنی در سال ۱۴۳۰ به ۲۳.۵ درصد می‌رسد همچنین، در حالی که نسبت کهنسالی به کم‌سالان شاخص بین سال‌های ۱۳۳۵ تا ۱۳۸۰ همواره بین ۷ تا ۱۳ درصد نوسان می‌کند، در سال ۱۳۸۵ به ۲۰ درصد رسیده است و روند افزایشی خود را به سرعت ادامه داده و در فاصله سال‌های ۱۴۲۰-۱۴۱۵ از رقم ۱۰۰ درصد عبور کرده و در سال ۱۴۲۰ به ۱۱۰ درصد می‌رسد. 

این شاخص در سال ۱۴۳۰ بر اساس پیش‌بینی‌های حد متوسط سازمان ملل متحد به ۱۷۰ درصد خواهد رسید که بیانگر آن است که به ازاء هر ۱۰۰ نفر جمعیت زیر ۱۵ ساله در جمعیت، ۱۷۰ نفر جمعیت بالای ۶۵ سال در جمعیت خواهیم داشت.

در مجموع، جمعیت کشورمان حداقل تا سال ۱۳۷۵ ساختاری جوان اما رو به میانسالی داشته که در سال ۱۳۸۵ وارد دوره میانسالی شده و در سال ۱۴۱۵ از آن خارج می‌شود و در سال ۱۴۲۰ به دوره کهولت خود وارد خواهد شد؛ این تحّولات و پویایی‌ها در ساختار سنی جمعیت در صورت عدم برنامه‌ریزی مناسب می‌تواند به آسیبی برای  چرخه زندگی اقتصادی و جریان‌های ثروت میان‌نسلی و در نهایت عدم توسعه اقتصادی و رفاهی کشور بدل شود. 

منبع:ماهنامه اجتماعی، اقتصادی، علمی و فرهنگی کار و جامعه - شماره ۱۶۹