به گزارش مشرق، محمد صرفی طی توییتی نوشت: برخی اصلاح‌طلبان در عملیاتی هماهنگ مدعی شده‌اند مجلس یازدهم لیست اموال مسئولان را محرمانه کرده است و مشغول موج سواری روی این موضوع هستند. این ادعا بازتاب فراوانی داشته اما آیا براستی چنین است و اساساً اصل ماجرا چیست؟

ماجرا به 6سال پیش و از منظری به 14 سال پیش برمیگردد. مجمع تشخیص مصلحت نظام 18مهر 1394 -در زمان ریاست مرحوم هاشمی- طی مصوبه ای اطلاع مردم از اموال مسئولان را ممنوع و برای انتشار دهندگان مجازات تعیین کرد. نگارنده 4 آبان 94 طی سرمقاله‌ای در کیهان از این مصوبه انتقاد کرد.

نام آن یادداشت "هزاران کفش و چند ریگ!" بود.در این یادداشت نوشته بودم؛

سه‌شنبه هفته گذشته سخنگوی محترم دولت(نوبخت)در نشست هفتگی خود در پاسخ به سوالی درباره مصوبه مجمع تشخیص درباره لزوم محرمانه بودن دارایی مسئولان نظام و تعیین مجازات برای افشاکنندگان آن، ضمن دفاع از این موضوع گفت: اینکه رسانه‌ها بنویسند مسئولان چند جفت کفش و خانه دارند، مقتضی نیست!

تیرماه 1384 کمیسیون قضایی مجلس هفتم طرحی را با عنوان «صیانت جامعه در برابر مفاسد اقتصادی» به هیئت رئیسه مجلس ارائه کرد. این طرح با کش و قوس و حذف و اضافه‌های فراوان پس از دو سال در مجلس تصویب و راهی شورای نگهبان شد و بالاخره با عنوان قانون «رسیدگی به اموال مسئولان»...

سر از مجمع تشخیص مصلحت نظام درآورد و چند سالی هم آنجا معطل ماند.18مهرماه سال جاری (94)مجمع در اقدامی قابل تامل با تصویب یک بند از این قانون نه تنها با اعلام عمومی دارایی مسئولان مخالفت کرد بلکه برای آن مجازات تعیین کرد! بندی که 180 درجه مخالف با هدف طراحان اولیه این قانون است.

طبق این مصوبه اگر کسی دارایی مسئولی را فاش کند ممکن است 74 ضربه شلاق بخورد، تا 5 سال از شغل و فعالیت اجتماعی خود محروم شود و یا دو سال آب خنک بخورد و جالب‌تر از همه اینکه این حکم پس از قطعی شدن، در رسانه‌ها نیز منتشر می‌شود!

مصوبه مجمع واکنش‌های مختلفی را درپی داشت. یکی از نمایندگان مجلس (نهم) در حمایت از این مصوبه مدعی شد دارایی مسئولان جزو اسرار نظام است و نماینده دیگری گفته شاید این ثروت ارث پدری آن مسئول باشد! عده‌ای به اصطلاح کارشناس نیز از محرمانه بودن دارایی مسئولان حمایت کرده‌اند.

زندگی امیرالمومنین علی علیه‌السلام در دوران زمامداری، الگویی آرمانی است. مسئولان در جمهوری اسلامی نمی‌توانند مانند آن حضرت زندگی کنند اما آیا نباید شمه‌ای از آن را داشته باشند؟ زندگی امام راحل(ره) و حضرت آقا نمونه‌ای از تأسی به مشی و روش آن امام همام است.

آنان زندگی کردند و می‌کنند که حتی عنودترین دشمنان ایشان نیز در این زمینه سر تعظیم فرود آورده‌اند و حتی مجال شایعه‌پراکنی نیز نیافته‌اند. امام راحل در وصیت‌نامه خود تاکید می‌کنند؛ «رئیس جمهور و وکلای مجلس از طبقه‌ای باشند؛ که محرومیت و مظلومیت مستضعفان و محرومان جامعه را لمس...نموده و در فکر رفاه آنان باشند، نه از سرمایه‌داران و زمین‌خواران و صدرنشینان مرفه و غرق در لذات و شهوات که تلخی محرومیت و رنج گرسنگان و پابرهنگان را نمی‌توانند بفهمند.» مردم چگونه باید چنین مسئولانی را بشناسند و راه احقاق این حق‌الناس چیست؟

مخالفان اعلام عمومی دارایی و درآمد مسئولان باید پاسخ دهند از چه هراس دارند؟ چه زیبا فرمودند حضرت آقا که؛ «بعضی‌ها اسم مردم را می‌آورند؛ اما حقیقتاً اعتقادی به مشارکت مردم ندارند. بعضی اسم مردم را می‌آورند؛ اما به مردم اعتماد ندارند.

بنای جمهوری اسلامی بر اعتماد به مردم و اعتقاد به مشارکت مردم است.» ( 87/9/24)

برخلاف گفته سخنگوی دولت (نوبخت) مسئله مردم این نیست که مسئولان چند جفت کفش دارند. مسئله ریگ‌های احتمالی در معدودی از این کفش‌هاست. چاره این چند ریگ مزاحم هم پنهان کردن کفش‌ها نیست. تکان دادن آنهاست.

در پایان باید تاکید کرد هیچ اتفاق جدیدی در مجلس یازدهم نیفتاده و مدعیان اصلاحات نعل وارونه می‌زنند. محرمانه شدن اموال مسئولان دستپخت این جریان است. جریانی که هرقدر در سیاست و مدیریت کمیتش لنگ می زند اما در تحریف، استاد و حرفه‌ای است.

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.