به گزارش خبرگزاری تسنیم ، تقریباً دو سال پس از افتتاح ورزشگاه المپیک مونیخ، در یک مجله آلمانی مقاله‌ای در مورد یک سازه کابلی عظیم تحت عنوان «ساخت ورزشگاهی خاص در تهران» چاپ شد. ورزشگاهی که قرار بود نسخه دوم ورزشگاه معروف آلمانی باشد، ولی هیچ وقت این پروژه به مرحله پایان کار نرسید. ورزشگاه تختی با گنجایش ۳۰ هزار نفر هفتمین ورزشگاه ایران از لحاظ بیشترین ظرفیت تماشاگر به حساب می‌آید که برای بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ تهران ساخته شده است. این ورزشگاه در طول عمر ۵۰ ساله‌اش میزبان بازی‌های مهمی در رقابت‌های داخلی و بین‌المللی بوده است، از میزبانی مسابقات قهرمانی غرب آسیا گرفته تا برگزاری بازی‌های خانگی تیم‌های نفت تهران و راه‌آهن.

امروزِ روز که دیگر نه خبری از مسابقات غرب آسیاست و نه از راه‌آهن و نفت،‌ ورزشگاه تختی هنوز در شرق تهران - هرچند به سختی - نفس می‌کشد. «تختی» در سال‌های نه چندان دور تنها ورزشگاه سرپوشیده ایران به‌ شمار می‌رفت و در هنگام ساختش از پیشرفته‌ترین ورزشگاه‌های دنیا قلمداد می‌شد، حتی تا امروز از آن به‌عنوان بزرگترین سازه کابلی دنیا یاد می‌شود، اما در کنار همه این ویژگی‌های منحصربه‌فرد، این ورزشگاه در سکوت، احتمالاً سال‌های آخر عمرش را طی می‌کند.

بیشتر بخوانید:

مشکل حل‌نشدنی فوتبال ایران

تنها استفاده‌ ورزشی که امروز از این استادیوم می‌شود، تمرین چند دوومیدانی‌کار خانم و آقا روی پیست تارتان است. در خارج از ورزش نیز این ورزشگاه به مرکزی برای واکسیناسیون تبدیل شده است. 

بازدید میدانی از این مجموعه نشان می‌دهد محوطه و بنای ورزشگاه تختی حال و روز خوشی ندارد. در بدو ورود به ورزشگاه راهروهای فرسوده و در حال ریزش خودنمایی می‌کنند. کثیفی سکوها و رشد کردن خار و گیاهان مختلف دربین سکوها نشان از بلااستفاده ماندن طولانی‌مدت این ورزشگاه می‌دهد. نیمکت‌های ورزشگاه هم کاملاً فرسوده شده‌اند و دوومیدانی‌کاران از آنها به‌عنوان رختکن استفاده می‌کنند. این درحالی است که به دلیل سبک خاص مهندسی در ساخت این ورزشگاه و مخصوصاً سقف آن،‌ نیاز مبرم به مرمت برای جلوگیری از تخریب وجود دارد. موضوع دیگر، چمن ورزشگاه است که طبیعتاً استفاده‌ای به جز پرتاب چکش و وزنه روی آن نمی‌توان انجام داد.

تصاویری از آخرین وضعیت این ورزشگاه را در زیر مشاهده می‌کنید:

اوضاع به قدری در ورزشگاه تختی خراب است که هیچ تیم تهرانی (لیگ برتری، لیگ یکی و ...) برای بازی در این ورزشگاه حتی اقدام هم نمی‌کند،‌ حتی دیداری دوستانه هم در اینجا برگزار نمی‌شود. انگار اصلاً ورزشگاهی در تهران به نام «تختی» وجود نداشته و ندارد، برای همین است که دو تیم پیکان و هوادار حاضرند با وجود ورزشگاه تختی مشترکاً به شهر قدس بروند! یکی از مشکلات مهم ورزشگاه تختی که منجر شده به این وضعیت تبدیل شود، مشکل مدیریتی و مالکیتی بین دو سه نهاد و سازمان است. علاوه بر این با بی‌توجهی فدراسیون و هیئت فوتبال، اداره کل ورزش استان و سازمان توسعه و تجهیز امکان ورزشی، این ورزشگاه حال و روز غریبی را در تهران سپری می‌کند.

یقیناً تختی ورزشگاهی است که می‌توان با سر و سامان دادن به آن و تکمیل سایر پروژه‌ها مثل سکوهای ضلع دیگر، از آن در سطوح بالاتری نیز استفاده کرد، اما مسئله مشخص این است که با این فرمان،‌ «تختی» قرار نیست مثل عنوانش «جهان پهلوان غلامرضا تختی»‌ جادوان بماند. اگر امروز به داد تختی نرسیم، او نیز به فهرست ورزشگاه‌های فراموش‌شده و متروکه تهران اضافه می‌شود؛ آرارات، شیرودی، راه‌آهن و شاید تختی!