منو یاد دوران خدمتم در جبهه انداخت که سر صبحی حالمو حسابی گرفت! یاد فضای بی ریا و منحصر بفرد جبهه افتادم که تا کسی اونجا نبوده باشه نمیتونه حسش کنه. اکثر همرزمهای خود من شهید شدن و من بعد از پایان خدمت سربازی هم خودم و هم اطرافیانم فکر می‌کردیم که من چقدر خوش شانس بودم از جبهه سالم برگشتم، حالا که شصت سالمه میفهمم که اونهایی که شهید شدن درواقع شانس آوردن و من محکوم به ادامه این زندگی شدم، حتمأ لیاقت شهادت رو نداشتم دیگه! هر چند هفته یه بار میرم قطعه شهدا به برو بچه‌ها میگم شفاعت منم بکنین بیام پیش شما که البته میدونم تقریبأ غیر ممکنه چون اونها تو جایگاه دیگه ای هستند تا منی که جا موندم........!