به گزارش مشرق، امیر حاج‌رضایی در خصوص دربی روز شنبه که با تساوی بدون گل به پایان رسید، اظهار داشت: واقعا انتظار بازی به این شکل را نداشتم و همه چیز آن بد بود. بازی روز شنبه و در یک ساعت نامناسب برگزار شد و تماشاگر هم که در ورزشگاه نداشتیم. اینها از تمام جاذبه‌های فوتبالی دربی که درست یا غلط برای هواداران اهمیت زیادی برخوردار است، کاسته بود.

وی افزود: درون زمین هم چیزی نمی‌دیدیم و تقارن دربی تهران و دربی لندن (دیدار چلسی و وستهام) به نوعی آدم را به فکر فرو می‌برد. هرچند این قیاس درستی نمی‌تواند باشد اما اگر اسم آن مسابقه دربی بود، باید اسم دیگری برای این دربی انتخاب می‌کردیم. در مورد مسائل فنی و نوع تاکتیک تیم‌ها نمی‌توانیم هیچ صحبتی داشته باشیم و جای هیچ حرفی باقی نماند.

پیشکسوت فوتبال با اشاره به مباحث مربوط به داوری این مسابقه که محل اعتراض دو تیم بود، عنوان کرد: در مورد داوری مسابقه، مظفری‌زاده که از داوران برجسته کشور است، نظر کارشناسی‌اش را گفت و در مورد هر دو صحنه حساس بازی صحبت کرد. من داور نیستم، واقعیت این است که داوری یک بحث جداگانه در فوتبال است و صرف اینکه من مربی هستم یا فوتبالیست بوده‌ام، نمی‌توانم حتما اظهارنظر درستی در این خصوص داشته باشم مگر آنکه یک صحنه کاملا آشکار و درست باشد.

حاج‌رضایی ادامه داد: با این حال شخصا دوست داشتم داور اقتدار بیشتری داشت و با خواهش و تمنا کارش را پیش نمی‌برد. من این اقتدار را در فغانی دیدم که خیلی محکم و قرص کارتش را درمی‌آورد و به بازیکن نشان می‌دهد. در مورد قضاوت بازی صحبت نمی‌کنم، اما همانطور که گفتم اگر داور اقتدار بیشتری داشت نیمکت‌نشینان دسته جمعی به زمین حمله نمی‌کردند.

وی تصریح کرد: داور همراه با قانون به زمین می‌رود و ابراز قانونی‌اش، کارت‌هایش هستند. اگر چیزی را برخلاف قانون دید باید خیلی مقتدرانه و حالت رادیکال عمل کند ولی چنین چیزی را در دربی ندیدیم. یک مسئله اساسی که می‌توانست داور را تحت فشار قرار دهد و آن تماشاگران بودند، در این مسابقه در ورزشگاه حضور نداشتند. اگر تماشاگر بود شرایط دشوارتر می‌شد. داوری که اقتدار دارد خیلی راحت افراد را سر جایشان می‌نشاند و به نام‌های بزرگ و کوچک کاری ندارد.

این پیشکسوت فوتبال با اشاره به درگیری‌های خارج از زمین دو باشگاه خاطرنشان کرد: بخشی از مسابقه به داوری ارتباط داشت که مسابقه را سردتر از همیشه کرد، موضوع دیگر هم بیانیه‌هایی است که آنها دائما صادر می‌کنند. درست یا به غلط، این دو تیم نورچشم فوتبال مملکت ایران هستند؛ تنها تیم‌هایی که ۳۰ مسابقه‌شان پخش زنده دارد، در حالی که مسابقات سایر تیم‌ها نهایتا از شبکه استانی پخش می‌شود. بارها و بارها پای صفحه تلویزیون می‌آیند و همواره هم در زمینه‌های مختلف شاکی هستند.

حاج‌رضایی یادآور شد: نمی‌گویم همه چیز درست است و صدای اعتراض‌شان نباید شنیده شود ولی وقتی اعتراض بیش از اندازه می‌شود اثرش از بین می‌رود. آنها گاهی اوقات در زمینه‌هایی که به آنها ارتباطی ندارد هم دخالت می‌کنند. مثلا می بینیم که دروازه‌بان می‌گوید صحنه پنالتی  را از درون دروازه دیده یا اعتراض روی نیمکت بیش از اندازه می‌شود. این مسائل باعث شده شما لذت یک فوتبال ناب را از دست بدهید. در داخل زمین هم آنقدر محافظه کاری حاکم بود که فوتبالی دیده نشد.

وی گفت: چیزی که از تلویزیون دیدیم اصلا حس خوبی به ما نداد. متاسفم یک مسابقه که برای همه اهمیت دارد و باید درس‌هایی از فوتبال به جامعه فوتبال منتقل کند، هیچ چیزی ندارد. برنده واقعی این بازی کسانی بودند که وقتشان را تلف نکرده و بازی را ندیدند. در دوران ما تلویزیون فیلم‌هایی از کمدین‌های صامت نشان می‌داد. یکی از آن شخصیت‌ها در سینمای صامت با زیرنویس می‌گفت خیلی تلویزیون را دوست دارم و برایم آموزنده است، چرا که وقتی تلویزیون روشن می‌شود، فورا می‌روم، کتاب می‌خوانم و چیزی یاد می‌گیرم. به عقیده من گروهی که بازی را ندیدند برنده این بازی بودند.