به گزارش مشرق، هفته گذشته سازمان ملل هفتاد و چهارمین سالروز قطعنامه تقسیم فلسطین را- که در سازمان ملل «روز همبستگی با ملت فلسطین نامیده شده»- گرامی داشت. قطعنامه تقسیم فلسطین که به رغم خواست فلسطینیان در آن دوره بر آنها تحمیل شده بود، به هیچ وجه مورد قبول آنها واقع نشد. اما رژیم صهیونیستی در فراری رو به جلو به شدت این اقدام سازمان ملل را تقبیح کرد. گلعاد اردان، نماینده رژیم صهیونیستی در سازمان ملل با تقبیح این اقدام سازمان ملل، قطعنامه تقسیم فلسطین را به شدت رد کرده، آن را مقدمه‌ای برای تشکیل کشور فلسطین برشمرد که صهیونیست‌ها به هیچ وجه با آن موافق نیستند.

قطعنامه تقسیم

آغاز انقلابی همه جانبه در فلسطین از سال ۱۹۳۳ انگلستان را بر آن داشت تا به فکر راه چاره‌ای برای خارج شدن از این بحران باشد. ۱۱ نوامبر ۱۹۳۶ کمیته‌ای به نام کمیته «پیل» (Peel) به رهبری «ارل پیل» از سوی ملکه بریطانیا به فلسطین اعزام شد. این کمیته ۱۸ ژانویه ۱۹۳۷ به انگلستان بازگشت. راهکار این کمیته تقسیم فلسطین به ۳ منطقه بود: منطقه‌ای تحت قیمومیت انگلستان، منطقه‌ای برای تشکیل دولت صهیونیستی و بخش‌های باقیمانده با متحد شدن با شرق اردن یک دولت عربی را تشکیل دهند. راهکار این کمیته مورد قبول هیچ یک از طرف‌های سه گانه یعنی صهیونیست‌ها، انگلستان و فلسطینی‌ها واقع نشد لذا کمیته دومی به نام کمیته «وودهد» (Woodhead) به ریاست «جان وودهد» در سال ۱۹۳۸ تشکیل و به فلسطین اعزام شد.

وظیفه کمیته «وودهد» بررسی جزئی تحقیقات کمیته «پیل» و طرح تقسیم فلسطین مطرح شد اما این ظاهر مسئله بود و هدف نهایی همان رساندن فلسطین به دست صهیونیست‌ها و تشکیل رژیم صهیونیستی بود.

کمیته «وودهد» با طرح تقسیمی که سال ۱۹۴۷ در سازمان ملل به تصویب رسید از فلسطین بازگشت اما به دلیل آغاز جنگ جهانی اول همه چیز در همان نقطه ناتمام باقی ماند تا سال ۱۹۴۷ که برای حل مسئله فلسطین، سازمان تازه تأسیس ملل، دوباره توصیه‌های کمیته «وودهد» را در دستور کار قرار داد.

پیشنهاد کمیته «وودهد» تشکیل ۲ دولت و یک منطقه تحت نظارت سازمان ملل بود. یک دولت یهودی که با داشتن یک سوم جمعیت فلسطین، ۵۷ درصد خاک به آنها داده می‌شد. یک دولت فلسطینی که با داشتن دو سوم جمعیت ۴۲ درصد خاک فلسطین را در اختیار می‌گرفت و سوم منطقه قدس و بیت لحم که تحت نظارت و سرپرستی سازمان ملل قرار می گرفت.

این پیشنهاد تحت عنوان قطعنامه ۱۸۱ سازمان ملل با عنوان قطعنامه تقسیم فلسطین به رأی گذاشته شد. ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷ با ۳۳ رأی موافق، ۱۳ رأی مخالف و ۱۰ رأی ممتنع، این قطعنامه به تصویب رسید.

این قطعنامه با آنکه به تصویب رسید اما به هیچ وجه مورد نظر فلسطینی‌ها نبود چرا که هم قدس را از آنها می‌گرفت و هم اینکه ۵۷ درصد از خاک آنها را به صهیونیست‌هایی می داد که در آن زمان با وجود تمام مهاجرت‌های وسیع، تنها یک سوم جمعیت فلسطین بودند.

رمزگشایی از اظهارات طلبکارانه نماینده رژیم اسرائیل

طی روزهای اخیر «گلعاد اردان»، نماینده رژیم صهیونیستی در سازمان ملل با اعتراض شدید نسبت به یادآوری سالروز قطعنامه تقسیم فلسطین در سازمان ملل این اقدام سازمان ملل را اقدامی در جهت تقویت «حق بازگشت» و اقدامی ظالمانه توصیف کرد. وی گفت: ۲۹ نوامبر ۷۴ سال قبل سازمان ملل حق ملت یهود در ایجاد دولت یهود را به رسمیت شناخت. اسرائیل طرح تقسیم را پذیرفت اما فلسطینی‌ها و کشورهای عربی ضمن مخالفت با آن تلاش کردند آنها را تخریب کنند. 

در همین راستا نمایندگی رژیم صهیونیستی در سازمان ملل با همکاری کنگره جهانی یهود با اعزام کامیون‌هایی در شهر نیویورک که روی آنها نوشته شده بود «تاریخ یهودی» را محو نکنید به این اقدام سازمان ملل اعتراض کرد.

مغلطه صهیونیستی و حقیقت ماجرا

نماینده رژیم صهیونیستی در اولین مغلطه در سخنان خود نقطه نخستین اقدام سازمان ملل را که به رسمیت شناختن دولت یهود در طرح تقسیم فلسطین بود به کار می‌گیرد و از آن بهره می جوید. اما نقاط بعدی را رد می‌کند.

دروغ دومی، که «اردان» به آن اعتراض می‌کند، پذیرش «قطعنامه تقسیم» توسط رژیم صهیونیستی است. در حالی که صهیونیست‌ها همچون فلسطینی‌ها با این قطعنامه مخالف کردند.

مغلطه سوم اردان، اشاره به رانده شدن حامیان رژیم صهیونیستی تحت عنوان یهودیان از کشورهای منطقه است. اردان مدعی شد یهودیان از کشورهای عربی و ایران رانده شدند در حالی که آن دسته از یهودیانی که حامیان رژیم صهیونیستی بودند به خواست خود به فلسطین مهاجرت کردند. این یهودیان در آغاز امر با مخالفت کشورهای مبدأ مواجه شدند چرا که هیچ یک از کشورهای مبدأ نمی‌خواستند جمعیت خود را از دست داده با این جمعیت به رژیم صهیونیستی کمک کنند. اما رژیم صهیونیستی با خدعه‌های مختلف این جمعیت را از راه‌های غیر قانونی به فلسطین برد. در همین زمان بخش قابل توجهی از یهودیان در کشورهای مبدأ باقی ماندند و هنوز هم تحت عنوان اقلیت یهودی در وضعیت مناسبی به حیات خود در این کشورها ادامه می دهند.

مغلطه چهارم اردان این بود که رژیم صهیونیستی هنگامی که دید بخشی از یهودیان به فلسطین مهاجرت نمی‌کنند از طرق مختلف تلاش کرد آنها را مجبور به مهاجرت کند. برخی حکومت‌های دست نشانده با دریافت باج از رژیم صهیونیستی این اقلیت‌ها را مجبور به خروج کردند. تنها این بخش بودند که با اجبار خارج شدند اما این بخش نیز با خدعه رژیم صهیونیستی به فلسطین رفتند. بخش دیگری از یهودیان با ایجاد ناامنی توسط موساد در محله‌هایشان به فلسطین فرار کردند. نمونه بارز آن انفجار بزرگی بود که موساد در کنیسه‌ای در بغداد به وجود آورد تا یهودیان باقیمانده را ترسانده، به فلسطین کوچ دهد.

مغلطه پنجم، آنجا است که رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۴۹ به شرط اجرای حق بازگشت و بازگردان فلسطینیانی که از سرزمین‌های ۱۹۴۸ کوچ اجباری کرده بودند به طور دوفاکتو و مشروط به عضویت سازمان ملل درآمد. شرطی که هنوز به آن عمل نکرده و به همین دلیل باید گفت عضویتش در سازمان ملل نامشروع و غیرقانونی است. حالا همین صهیونیست‌هایی که پذیرفته بودند فلسطینیان را بازگردانند آن را انکار می‌کنند. علاوه بر این صهیونیست‌ها تا سال ۲۰۱۴ در زمانی که با ساف مذاکره می‌کردند «حق بازگشت» بخشی از مذاکرات بود و قرار بود دولت فلسطین را در محدوده مرزهای ۱۹۶۷ به رسمیت بشناسند. حالا صهیونیست‌ها با یک جعل جدید به نام «آوارگان یهودی» قصد دارند این مسئله را جایگزین قضیه «حق بازگشت» کنند.

رژیم صهیونیستی همواره در طول ۷۳ سال اشغال فلسطین در حال عبور از مرزهای انسانیت و جعل امور جدید است. آنها اموری را که روزگاری برای اجرای آن تعهد داده بودند انکار می‌کنند و با جعل تاریخ برای خود حق ایجاد می‌کنند. تجربه نشان داده است تنها را مقابله با این رژیم مقاومت است. تنها مقاومت توانسته زیاده خواهی‌های این رژیم را پایان داده آنها را سر جای خود بنشاند.