سرویس ورزش مشرق - این روزها همه جا صحبت از جنگ روسیه و اوکراین است، از رادیو وتلویزیون گرفته تا سایت ها و کانال ها و شبکه های اجتماعی در اقصی نقاط دنیا. این بحران اجتماعی و خبرساز مثل همیشه راه خود را به ورزش هم پیدا کرده و در روزهای اخیر شاهد واکنش های منفی و محکومیت های زیادی از سوی مجامع، باشگاه ها، تیم های ملی و اشخاص سرشناس ورزشی هستیم و چند میزبانی از روسیه گرفته شده و چند تیم هم اعلام کرده اند که از بازی مقابل تیمهای روسی امتناع خواهند کرد. در برخی مسابقات هم تیم ها با نمایش پرچم اوکراین به حمله روسیه به خاک این کشور اعتراض کرده اند.

اما اولین سوالی که با این واکنش ها به ذهن متبادر می شود اینست که مگر همواره شعار نهادهای بین المللی ورزشی، تاکید می کنیم شعار، جدایی سیاست از ورزش نبوده و نیست؟! اما در عمل شاهد سیاست یک بام و دو هوای کاملا روشن هستیم.

سالهاست که در مسابقات ورزشی خصوصا در اروپا شاهد قرعه کشی به شکلی هستیم که تیمهای روسی و اوکراینی با هم برخورد نکنند (که این سیاسی کاری هم در نوع خود قابل توجه است!). با این وجود شاید گرفتن میزبانی از تیم های روسی و اوکراینی به خاطر درگیر بودن دولت و حکومت این کشورها در جنگ منطقی به نظر برسد و دیدارهایی که قرار بوده در این دو کشور انجام بگیرد به زمین بی طرف منتقل شود، مثل دیدارهای تیم های عراق و سوریه و لبنان و یمن و فلسطین و افغانستان. اما محرومیت یک تیم یا یک باشگاه از مسابقات به بهانه جنگ دولت آن کشور با روح ورزش سازگار نیست!

همه ما در سال های اخیر شاهد مناقشه ایران و عربستان و در برهه ای امارات بوده ایم که دیدارهای نمایندگان دو کشور مقابل هم در زمین بی طرف انجام شده آن هم در حالی که جنگی صورت نگرفته است، اما سیاسی کاری یک نهاد بین المللی به بهانه ناامن بودن ایران همانگونه که پیشتر گفتیم در عمل موجب فراموشی شعار جدایی سیاست از ورزش شده است.

 اعلام رسمی انصراف تیم های لهستان، سوئد و جمهوری چک از بازی مقابل تیم ملی روسیه در پلی آف جام جهانی ۲۰۲۲ هم در نوع خود جالب است و باید دید فیفا با این درخواست موافقت می کند یا در عمل هم نشان خواهد داد که دخالت سیاست در ورزش معنایی ندارد؟

اما در کمال تعجب نه تنها شاهد محرومیت کشور متجاوز عربستان به خاک یمن در عرصه ورزشی نبوده ایم بلکه میزبانی رقابت های ورزشی من جمله فوتبال را هم به این کشور داده اند! حتی برگزاری سوپرجام برخی کشورهای مطرح اروپایی را هم در خاک عربستان شاهد بوده ایم و باید پرسید اگر تجاوز و جنگ در همه دنیا محکوم است پس این تناقضات چه می گویند؟

با استدلال این نهادها برگزاری مسابقات فرمول یک در بحرین علی رغم همه اعتراضات جهانی و مردمی و یا پیشنهاد میزبانی مشترک جام جهانی به رژیم صهیونیستی و امارات از سوی رئیس فیفا اصلا دخالت سیاست در ورزش محسوب نمی شود!

درخصوص رژیم کودک کش صهیونیستی هم که نیازی به گفتن نیست و سالهاست ایران و برخی کشورهای مسلمان با محکومیت حملات وحشیانه این رژیم مخالفت کرده و حاضر به رویارویی با تیمهای ورزشی آنها نیستند. اما در کمال تعجب شاهد هستیم که نهادهای بین المللی ورزشی با محرومیت های سنگین این عدم رویارویی را پاسخ داده اند تا نشان دهند چقدر سیاست در ورزش دخیل نیست!!

دولت انگلیس که ویزای تیم بسکتبال بلاروس را به بهانه همکاری دولت این کشور با روسیه در جنگ با اوکراین لغو می کند و یا اعلام می شود که به رومن آبراموویچ روس اجازه ورود به این کشور را نمی دهد، چه پاسخی برای سپردن مالکیت باشگاه نیوکاسل به سعودی ها دارد؟!

جالب است بدانید در خرداد امسال در دیدار تیم های ملی اوکراین و مقدونیه در یورو ۲۰۲۰ هواداران اوکراین بارها به ولادیمیر پوتین توهین کردند و اعلام شد احتمالا اوکراین با جریمه های سنگین از سوی یوفا روبرو شود اما هیچ اتفاقی رخ نداد!

با دیدن این نمونه ها به تناقض در شعار و عمل نهادهای بین المللی ورزشی بیشتر پی می بریم و می بینیم که جنگ و حمله یک کشور به کشور دیگر هر وقت که منافعشان در آن نباشد بد می شود و هر وقت که دلشان بخواهد بر روی آن چشم می پوشند.