به گزارش مشرق، موش‌ها حداقل از زمان شیوع طاعون به‌عنوان ناقل و عامل بیماری شناخته می‌شوند اما تحقیقات جدید نشان می‌دهد که این جوندگان و سایر حیوانات شهری کمتر از آنچه قبلاً تصور می‌شد باعث ایجاد همه‌گیری بیماری‌ها می‌شوند. محققان در دانشگاه جورج تاون در واشنگتن دی‌سی داده‌های حدود ۳ هزار پستاندار را مطالعه کردند و انتظار داشتند که تعداد زیادی از ویروس‌هایی که می‌توانند انسان را آلوده کند در این حیوانات شهری پیدا کنند.

برخلاف پیش‌بینی‌ها دانشمندان دریافتند که اگرچه حیوانات شهری ناقل ویروس‌ها هستند اما خطر بیماری‌هایی که به آن‌ها نسبت داده می‌شود، ۱۰۰ برابر بیشتر از مطالعات علمی است که در رابطه با بیماری‌زا بودن آن‌ها منتشر شده است.

گرگ آلبری، اکولوژیستی که رهبری این مطالعه را که در مجله Nature Ecology & Evolution منتشر شده را بر عهده داشته است، گفت: با وجود اینکه حیوانات شهری و به خصوص موش‌ها آن‌قدر که گفته شده در تولید بیماری‌های ناشناخته جدید نقش ندارند، هنوز هم ایده خوبی نیست که بیش از حد نسبت به حیات وحش شهری نزدیک و دوستانه باشیم.

وی با اشاره به بیماری لپتوسپیروز، یک بیماری باکتریایی رایج، بیان کرد: این حیوانات شهری بعید است که منشأ بیماری‌های ناشناخته آینده باشند اما هنوز هم منشأ اغلب بیماری‌های مهمی هستند می‌شناسیم. از آنجایی که ما مدت‌هاست روی حیواناتی که در شهرها زندگی می‌کنند، مطالعه کرده‌ایم، به قدری در مورد انگل‌های آن‌ها شناخت داریم که می‌دانیم این حیوانات احتمالاً نمی‌توانند بیماری جدید را تولید کنند.

این اکولوژیست هشدار داد: با توجه به اینکه اطلاعات ما در رابطه با حیات وحش روستایی محدودتر است، احتمالاً حیات وحش روستایی "تهدید بزرگ آینده" را برای ما رقم بزنند.

جاناتان ریچاردسون، استاد اکولوژی شهری در دانشگاه ریچموند گفت: از نتیجه این مطالعه در رابطه با بیماری‌زایی کمتر حیوانات شهری نباید غافل شویم اما هنوز هم منصفانه است که موش‌ها را "اسفنج‌های بیماری" توصیف کنیم، زیرا موش‌های شهری بیش از ۲۰۰ عامل بیماری‌زا و انگل را در خود جای داده‌اند که می‌توانند به انسان منتقل شوند.

آلبری و کالین کارلسون از نویسندگان این مطالعه هفته گذشته تحقیقی را منتشر کردند که نشان می‌دهد تغییرات آب و هوایی می‌تواند خطر ابتلا به اپیدمی‌های جدید را افزایش دهد. آن‌ها دریافتند که وقتی حیواناتی مانند خفاش‌ها به مناطق خنک‌تر می‌روند، برای اولین بار با گونه‌های دیگر مخلوط می‌شوند و فرصت‌های جدیدی برای بیماری‌هایی ایجاد می‌کنند که بعداً می‌توانند انسان را مبتلا کنند.

آلبری گفت که پستانداران شهری می‌توانند در این فرآیند نقش داشته باشند؛ به عنوان مثال اگر خفاش با موش برخورد کند و به او یک بیماری جدید بدهد و سپس اگر آن موش دسترسی بیشتری به مناطق انسانی داشته باشد، مسیری را برای مبتلا کردن انسان فراهم می‌کند.