به گزارش مشرق، با تمام حواشی که علی مرادی در فدراسیون وزنه برداری ایجاد کرد، سرانجام دوران مدیریت ضعیف و پر از نقد او به پایان رسید و آنطور که مشخص است اینکه هیچ وقت جامعه وزنه برداری از او به نیکی یاد نخواهد کرد. مدیری که قهرمانان گذشته را به کنار رانده بود و به قهرمانان فعلی هم هیچ توجهی نداشت و باعث سرخوردگی بسیاری از آنها شد.

مرادی در دوره آخر ریاست خود که از همان سال ۹۸ باطل بودنش مسجل شده بود، همه چیز را به حال خود رها کرده و تنها چیزی که برایش اهمیت نداشت، آینده وزنه برداری و قهرمانان این رشته بود. پاک کردن صورت مسئله شگردی بود که مرادی در دستور کار خود داشت، اما این موضوع برای همگان روشن بود و در این اواخر دیگر اتفاق جدیدی محسوب نمی‌شد.

بیشتر بخوانید:

سرپرست فدراسیون وزنه‌برداری مشخص شد

اعتراض‌ها نسبت به عملکرد او به اوج خود رسیده بود و از قهرمانان سابق، پیشکسوتان، مربیان گرفته تا قهرمانان حاضر در تیم ملی که به خاطر شرایط نامناسب اردو و بی توجهی رئیس فدراسیون اردو را ترک کردند، همه ناراضی بودند.

شرایطی که مرادی در وزنه برداری به وجود آورد، می‌تواند عبرتی برای مدیران ورزشی باشد که مسئولیت‌هایی را در فدراسیون‌ها برعهده دارند. در حال حاضر مدیریت در فدراسیون های ورزشی با توجه به شرایط اقتصادی کشور کار دشواری به حساب می‌آید که اداره آن از عهده هرکسی بر نمی‌آید. البته کار یک مدیر یا رئیس تنها حل کردن مشکلات مالی نبوده و نیست و در کنار این، هنر حفظ کردن خانواده و ایجاد همبستگی و اتحاد؛ مسئله اساسی و مهم در مدیریت است که مرادی در هر دو  بخش ناکام بود.

نامزدهای زیادی در مجامع انتخاباتی وعده و قول‌های زیادی می‌دهند تا رای کسب کنند، اما پس از تصدی صندلی ریاست همه چیز را فراموش می‌کنند و به قول‌هایی که داده بودند، بی توجه می‌شوند و تنها به فکر صندلی خود هستند. فراهم کردن امکانات، ایجاد آرامش، انتقاد پذیری  و احترام گذاشتن به ورزشکاران و مربیان از مهمترین فاکتورها برای مدیریت در فدراسیون‌های ورزشی است، اما برخی خیلی زود همه موارد را فراموش می‌کنند.

ورزشکاران رشته های مختلف بارها در مصاحبه‌های خود گفته‌اند که احترام موضوع مهمی است و شاید بتوان با مسائل مالی کنار آمد، اما بی احترامی همیشه باعث از هم گسستگی جامعه یک رشته بوده است. دقیقا همان اتفاقی که در وزنه برداری رخ داد و این باید برای مدیران ورزشی کشور و روسای فدراسیون‌ها می‌تواند عبرت آموز باشد.

به هر حال مدیران در هر پست و مقامی باید تلاش کنند در پایان دوران ریاست خود بتوانند مصداق مصرع «خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد» باشند.