با سلام. خواستن توانستن است؛ ما نمی خواستیم که پیروز بشویم و نشدیم. کاملاً واضح بود که این باخت یک باخت عمدی بود. بچه های ما در نیمۀ اول هیچ تلاشی نکردند و گذاشتند که کار از کار بگذره؛ تا دقایق 13 نیمۀ دوم هم هیچ تلاشی از آن ها دیده نشد؛ اون 2 تا گلی هم که زدند نوش داروی بعد از مرگ سهراب بود. دلم خوش بود که دست کم در این بازی بتوانیم با شکست تیم فوتبال کشوری که همه جوره دشمن ماست، انتقام خون های به ناحق ریختۀ مدافعان امنیت و مردم بی گناه کشورم را بگیریم که نتوانستیم.

با سلام. در طول این مدت عُمرم که «تلویزیون» و «اینترنت» و «بازی های فوتبال و سایر رشته های ورزشی» و «راهپیمایی های ضد استکبار جهانی» را دنبال کردم، فقط به این نتیجه رسیده ام که: با شعارها و پیام هایی که سانسور می شوند و با توپ هایی که در مواقع حساس هرگز گل نمی شوند نمی توانیم به دشمنان جنایتکار ضربه بزنیم؛ بلکه فقط با «موشک و فشنگ» می توانیم این دشمنان کودک کُش و خونخوار را شکست بدهیم. ای کاش یک اسلحه با فشنگ های نامحدود به دستم می رسید تا تک تک صهیونیست های نجس را به همراه خائنین به وطن از صفحۀ روزگار محو می کردم. مرگ بر استکبار جهانی (آمریکا، اسرائیل، انگلیس، فرانسه، آلمان و داعش و تمام کسانی که با آن ها همراهی می کند.)