سرویس فرهنگ و هنر مشرق - ساختن فیلم درباره اقوام ایرانی یک ضرورت است و سیاست تمرکزدایی محتوایی در سینمای ایران باید به صورت پیگیرانه دنبال شود. در نتیجه این سیاست فیلم هوک با روایتی درباره اقوام بلوچ در بنیاد سینمایی فارابی تولید می‌شود.

روایت فیلم با «می‌هان» بوکسور آزادی که پیوند عاطفی فوق‌العاده‌ای با برادرش دارد آغاز می‌شود و در ادامه فیلم حادثه تلخی برای او رخ می‌دهد. فیلم تا قبل از حادثه خیلی شاعرانه پیش‌ می‌رود و علیرضا جعفری در نقش می‌هان فوق العاده است.

اما پس از حادثه حذف جعفری فیلم در سربالایی دراماتیک می‌افتد. روایت بخشش و پرهیز از قصاص و برجسته کردن زیبایی بصری فیلم در تصویر کردن سیستان و یک گام نزدیک شدن به فرهنگ انسان‌دوستانه بلوچ‌ها با برجسته کردن کاراکتر جعفری و استاد بوکسش (امیر جعفری) لطافت و شیرینی خاصی دارد اما با همه این ویژگی‌ها، هوک اثری سینمایی نیست.

فیلم سینمایی از حیث محتوا و از حیث ساختار و بازی بازیگران بسیار متفاوت است با آنچیزی که در ساخته ریگی می‌بینیم.

تماشای این آثار در جشنواره فیلم فجر این فرضیه را اثبات می‌کند که سازمان سینمایی فعلی و مدیران بنیاد سینمایی فارابی مشغول هویت‌زدایی از سینما هستند.

دست کم جشنواره چهل و یکم از حیث محتوایی به جشنواره سال ۱۳۹۰ شباهت دارد، همان دورانی که محمد خزاعی دبیری این رویداد را برعهده داشت.

در آن سال آنقدر حجم فیلم‌های تلویزیونی انتخاب شده فراوان بود که هیات داوران از اهدای سیمرغ بلورین بهترین فیلم چشم‌پوشی کرد.

جشنواره سال ۱۳۹۰ در سی امین دوره جشنواره سینمایی نبود و فوج فیلم‌های تلویزیونی در آن جولان می‌دادند. حالا همان تفکر در مقام دبیرجشنواره سال ۱۳۹۰ دو سالی است که سکاندار حوزه سینما در حوزه سیاست‌گذاری شده است و طبیعی است که گلوگاه‌های تولید ارگانی را کاملا در دست دارد.

در سیستم سینمایی دولت دوازدهم تهیه‌کنندگان نه چندان معتبر با کارنامه‌های شکست خورده پرچمدار سینما شدند. علی آشتیانی‌پور یکی از آن تهیه‌کنندگانی است که کارنامه چندان معتبری ندارد اما این عده که با آمدن خزاعی دوباره معتبر شدند.

در یک دور متسلسل تاریخی سیاست گذاری سال های ۸۸ -تا ۹۲ از گور برخواسته‌اند و در این فستیوال با فیلمسازانی مواجه هستیم که چهره‌های گمنامی هستند که آثارشان فاقد کیفیت سینمایی است.

می‌توان پیش‌بینی کرد اثری مثل هوک قطعا در گیشه شکست خواهد خورد و فروش این فیلم به صد میلیون تومان نخواهد رسید و اگر مدیران فارابی کمی هوشمند باشند می‌توانند  اثر شکست خورده‌شان را با محاسبه هزینه تولید به تلویزیون قالب کند.

سیاست ساختن فیلم برای مدیران و پر کردن روزمه که در سال‌های ۹۰ تا ۹۲ تقویت شد با شتاب بیشتری در حال تکرار است.