به گزارش مشرق، دوشنبه، ۱۷ بهمن‌ماه خبر برنده شدن آهنگ «برای...» از شروین حاجی‌پور که در جهت حمایت از آشوب‌های ۱۴۰۱ خوانده بود در فستیوال موسیقی «گِرَمی» در فضای‌ مجازی فارسی‌زبان بازتاب گسترده‌ای پیدا کرد و خواننده اثر با انتشار تصویری از خود جمله «ما بُردیم» را ضمیمه کرد تا چنین القا کند که جامعه جهانی گوشش خریدارِ «برای توی کوچه رقصیدن» و «بوسیدن» است و اکنون برنده شدن این اثر پیروزیِ بزرگی برای کسانی است که بلوایِ اخیر را انقلاب ملی می‌دانستند و آهنگِ او را به عنوان اثرِ جنبش خود دائماً تکرار می‌کردند.

از استیج «عصر جدید» تا دریافت جایزه از دست یانکی‌ها

«جیل بایدن»، همسر «جو بایدن» رئیس جمهور آمریکا، در مراسم جایزه گرمی اسم شروین حاجی‌پور را خواند و او را به عنوان یکی از ۸۲ برنده جوایز درجه ۲ این فستیوال معرفی کرد. شروین برنده بخش «آهنگ تغییرات اجتماعی» شد؛ عنوانی که دقیقاً پس از بلوای اخیر کشور که نتیجه آن ریخته شدن خونِ بسیاری از هموطنانمان بود به بخش‌های جایزه این فستیوال هنری اضافه شد. خواننده‌ای که به مدد استیج «عصر جدید» یک شبه به شهرت رسید و شناخته شدنش به واسطه برنامه‌ صداوسیمای همین کشور است با بازتاب انگاره‌های واقعیت‌زدا شده، از رقص توی کوچه و بوسه علنی و سگ‌گردانی خواند تا به عنوان یک آهنگ اعتراضی در سطح اجتماع شناخته شود! جا دارد یادی از سخن جورج اورول کنیم که در مقاله «چرا می‌نویسم» نوشت: این عقیده که هنر باید از سیاست برکنار بماند، خودش یک گرایش سیاسی است.

صحنه‌ای که به خوبی روشن شده است

فارغ از محتوای شعر و این‌که چه آمال و آروزیی را دارد فریاد می‌زند، اتفاقات اطرافش و واکنش خواننده آن از اهمیت بیش‌تری برخوردار است. خواننده‌ای که شعار «انسانیت» را بیت‌الغزل فعالیت‌های خود کرده بود و غصه‌اش از حال دانش‌آموزان در مدرسه تا کودکان افغانی ادامه داشت، امروز از دست جیل بایدن، زن اول آمریکا جایزه گرمی را دریافت می‌کند. حالا صحنه از قبل بسیار روشن‌تر شده است و به پایان شعارهای زیبا و فریبنده رسیده‌ایم.

پیروزی؛ البته با طعمِ تلخ تحریم

او از «زن اول» کشوری جایزه دریافت کرد که در یک دهه گذشته سنگین‌ترین و بی‌رحمانه‌ترین تحریم‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و حتی فرهنگی را بر مردم کشورش اِعمال کرده است. او از «زن اول» کشوری جایزه دریافت کرد که به شکل گستاخانه، فرمانده نظامی کشورش را در خاک ثالثی شبانه و سنگدلانه به شهادت رسانده و داغی فراموش نشدنی را بر جانِ مردم ایران حک کرده است. شروین جایزه‌ای را که نشانه «بُرد» می‌داند از دست زن اول کشوری دریافت کرده است که حتی نسبت به بیمارانِ موسوم به «پروانه‌ای» هم رحم نداشته و داروهای این بیماری صعب‌العلاج را هم تحریم کرده است! برنده شدن شروین حاجی‌پور، با حمایت از کشوری است که سالیان سال، خونخواری چون صدام‌حسین را حمایت کرد تا چون کفتاری درّنده به جانِ مردم بی‌گناه کشورش ـ ایران ـ بیفتد و جانِ بیش از ۳۰۰ هزار شهید را بگیرد.

کودکان افغانی، سوری، ویتنامی و...

دلسوزِ کودکان افغانستانی یادش رفته بود، شوهر آن خانم و رؤسای‌جمهور پیشین آمریکا از سال ۲۰۰۱ تا الآن جانِ قریب به ۵۰ هزار غیرنظامی افغانی را گرفته‌اند؟ کودکان عراقی، سوری، ویتامی، ترکیه‌ای و لیبیایی را چه‌طور، آن زمان که مثلاً بُهت‌زده از انتخابش بود، یادِ این کودکان افتاد؟ عجیب است که انسان، دلسوزِ درختان خیابان ولی‌عصر تهران باشد، اما متوجه آلودگی‌های زیست‌محیطی که دوستان و هم‌مسلکان همین خانم اول آمریکا در ژاپن و ویتام به بار آوردند، نباشد. فاجعه‌ای که منجر شده بود تا سالیان سال تعدادزیادی از کودکان تازه متولد شده ناقص‌الخلقة به دنیا بیایند.

برنده را جای دیگر باید جُست

او که در ایران است به خوبی حقیقت میدانی برایش آشکار است، اما باید جور دیگر انتخاب و وانمود کند. او راهی جز این ندارد که چنین القا کند: «من» و «مردم» برنده شدیم و این هنر است که بر سیاست غلبه کرد و جامعه جهانی اکنون صدای ما را می‌شنود، اما حقیقت خیلی فراتر از هوچی‌گری‌ها و سروصداهای رسانه‌ای است. برنده آن مردمی بودند که در برهه پرالتهابِ این بلوا، بزرگ‌ترین تجمع ضداستعماری در ۱۳ آبان را رقم زدند و به آن کشور، رئیس‌جمهور و زنی که اکنون شروین خوشحال و مست از دریافت جایزه از دست آنان است یک «نه» بزرگ گفتند. برنده روح‌الله عجمیان بود که در شرایط سختِ اقتصادی و معیشتی زندگی کرد و بزرگ شد، اما عزت این کشور و استقلالش را فدای رقصیدن‌ها و بوسیدن‌های سراسر پوچِ عصر مدرن نکرد. برنده آن مردمی بودند که برخلاف دلواپسان صوریِ کشور و مردم که سطح دغدغه‌مندیشان همچون خواننده «برای...» از حدِ رسانه تجاور نمی‌کند، در تشییع گسترده پیکر شهدا که همین چند وقت قبل صورت گرفت بار دیگر با روحِ ملی و دینی خود تجدید بیعت کردند. شروین بُرد، اما چه چیزی را؟ جایزه یا آبرو؟