به گزارش مشرق، مهدی جهان تیغی فعال رسانه ای طی یادداشتی در کانال تلگرامی خود نوشت:

حضرت علی اکبر(ع) قله و تراز جوان اسلامی است. حضرت علی اکبر چنان در اوج قرار دارد که با وجود حضور چهره های صاحب نامی از اهل بیت و اصحاب پیامبر در کاروان حسینی به عنوان یک چهره ویژه در صف اول تاریخ پساکربلا باقی مانده است. طبیعی است که عظمت حضرت علی اکبر (ع) چنان بلندمرتبه است که تراز قرار گرفتن ایشان به عنوان شاخصی بزرگ برای جوان الگو، قضاوت و نمره دادن به جوانان امروزی، را بسیار سختگیرانه می‌کند. به همین دلیل یک سوال بسیار سخت این است که جمهوری اسلامی به عنوان حکومتی اسلامی در حرکت دادن جوان ایرانی به سمت شاخصی همانند حضرت علی اکبر (ع) چقدر موفق بوده است؟! ورود به این سوال زمانی اهمیت بیشتری پیدا می کند که علاوه بر منتقدین سیاسی جمهوری اسلامی حتی برخی از مذهبی‌ها نیز وضعیت جوانان امروی در ایران را ناامیدکننده برآورد می‌کنند.

در میان روایات، مشهور است که وقتی کاروان امام حسین(ع)‌ به سمت کربلا در حال حرکت بود، حضرت علی اکبر از پدر بزرگوارشان شنیدند که آیه استرجاع یعنی «إِنَّا لِلَّهِ‏ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُون‏» را زمزمه کردند. حضرت علی اکبر(ع)‌ از امام(ع) پرسیدند "چرا این آیه را می‌خوانید؟"، امام حسین(ع) در جواب فرمودند: "الآن به خواب رفته بودم، یک سواره را دیدم که می‌گفت: «این کاروان حرکت می‌‏کند و مرگ هم در پی آنها است»؛ نقل است که حضرت علی اکبر(ع) به پدر بزرگوارشان گفته‌اند: " مگر ما برحق نیستیم؟" و امام نیز در جواب می فرمایند: "بله سوگند به کسی که بازگشت همگان به‌سوی اوست، ما برحقیم". در این هنگام و پس از شنید این پاسخ، حضرتعلی اکبر(ع) نیز بالافاصله در جواب پدر می فرمایند: "بعد از اینکه ما برحقیم چه بیمی از مرگ داریم".

حال به جامعه جوان ایرانی بنگریم؛ جامعه جوانی که در همین سالهای اخیر با وجودی که سوریه تبدیل به یک آوردگاه جهانی شده بود و تمام غرب برای شکست محور مقاومت، دولت دمشق را مورد هدف قرار داده بود، و حضور در آن میدان عملا رفتن به سمت ملاقات با مرگ بود، چگونه رفتار کرد؟! آیا هزاران جوان دلباخته برای حضور در این میدان و به ملاقات مرگ رفتن به خود تردیدی راه دادند؟! حال آنکه نزدیک به سه دهه از جنگ و چهار دهه از پیروزی انقلاب اسلامی می گذشت و جوان ایرانی نه اینبار در خوزستان بلکه کیلومترها آنطرفتر در حلب با دشمنان اسلام و ایران جنگید. یعنی پای در میدانی گذاشت که به مراتب با احساس ملموس حضور نظامی دشمن بعثی در دوران دفاع مقدس فاصله داشت. ضمن اینکه اگر به آمار سنی رزمندگان مدافع حرم رجوع کنید، مشاهده می شود که بالای 90 درصد آن را جوانان شکل دادند. صریح تر آنکه در کجای کره خاکی و حتی جهان اسلام، شما با انبوهی از جوانان رو به رو هستید که در مبارزه با دشمان اسلام، به خصوص آمریکا و اسرائیل چی کیفی و چه حتی کمی به اندازه ایران آمادگی و ظرفیت وجود داشته باشد؟!

همین حس مبارزه با دشمن و در صف اول بودن را اگر در پیشرفت های علمی همانند هسته ای، موشکی و... بنگریم، باز هم کار دست جوانان ایرانی هست. اگر یکی از قله های رفتاری حضرت علی اکبر (ع) پیشگامی او در شتافتن به میدان نبرد در میان بنی هاشم بوده، امروزه کدام میدان نبردی در با دشمن از عرصه اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی تا سیاسی و نظامی را مشاهده کردید که انبوهی از جوانان ایرانی در آن پیشگام نبوده باشند؟! آیا تردیدی وجود دارد که میانگین شاخص های همچون ایثار و بصیرت که از برجسته ترین ویژگی های رفتاری حضرت علی اکبر (ع) نیز است، در جامعه جوان ایرانی بسیار بالاتر از دیگر ملل دنیا است. آیا به صورت کیفی و کمی با بصیرت تر از جوان ایرانی در کل جهان سراغ داریم؟! آنهم جوانانی که به اندازه هیچ نقطه ای از دنیا اینقدر تحت عملیات جهانی رسانه ای قرار ندارند.