سرویس ورزش مشرق- در سالی قرار داریم که در اواسط آن، بازیهای آسیایی برگزار خواهد شد؛ مسابقاتی که در گذر زمان، اهمیت ویژه ای یافته و کشورها بدان توجه قابل توجهی دارند. در واقع، این بازیها دیگر تبدیل به محلی برای قدرت نمایی کشورها در حوزه های مختلف شده که هر چهار سال یک بار، در آن حضور می یابند. البته، شیوع ویروس کرونا موجب شد تا در برگزاری آن وقفه ای روی دهد اما به هر ترتیب، در مهر ماه سال جاری شاهد حضور کشورها در این رویداد در شهر هانژو چین خواهیم بود.

اگرچه نحوه برگزاری این رویداد و میزبانی که چینی ها دارند، می تواند موضوع ده ها گزارش و مقاله باشد اما آنچه در وهله اول دارای اهمیتی راهبردی و استراتژیک برای کشور ماست، رویکرد مواجهه با آن است. اگر در دورانی، صرف حضور در این بازیها دارای اهمیت بود و کشورها هم اقبال چندانی بدان نداشتند اما در دو دهه گذشته، بازیهای آسیایی به اهمیتی ویژه دست یافته و خود را به عنوان مهمترین رویداد ورزشی قاره آسیا پس از المپیک معرفی کرده است. اما آنچه دارای اهمیت است، رویکرد دستگاه ورزش کشور به این رویداد است که به نظر می رسد در این دوره، تغییری استراتژیک داشته که قابل توجه و ارزشمند به شمار می رود.

خداحافظی با نگاه توریستی به یک مسابقه ورزشی

اگرچه نمی توان به طور کلی، آنچه در گذشته روی داده را نفی کرد چرا که مبتنی بر شرایط آن دوران و درک مسئولان وقت از حوزه بین الملل ورزش بوده اما امروزه، بازیهای آسیایی به محلی برای مصاف فنی و ورزشی و چه بسا سیاسی کشورها تبدیل شده است. در چنین شرایطی، تغییر رویکرد به آن برای کشورمان که در زمره قدرت های قاره کهن است، اهمیتی ویژه و راهبردی داشته که تا کنون یا مورد غفلت قرار گرفته یا از ادراک مسئولان وقت، فراتر بوده است.

این موضوع تا بدانجا بود که برای چندین دوره، کاروانی عریض و طویل راهی بازیهای آسیایی می شد و تاکید بر صرف حضور کمی و تعدای بالای نفرات بود. نتیجه آن رویکرد نیز ریخت و پاش نجومی از بودجه ورزش کشور بود که می شد صرف توسعه و پیشرفت حوزه های مختلف آن شود. کار حتی بدانجا رسید که برخی، این اعزام ها را توریستی و نوعی وام دادن شماری از مسئولان ورزش به یکدیگر می دانستند. البته، در این مجال قصد پرداختن بدان را نداریم اما فهرستی از مسئولان کاروان ها و مقامات ورزشی حاضر در اعزام ها، گویای واقعیتی است که هم اکنون نیز به طور کامل ریشه کن نشده و شاهد حضور بقایای این طیف مدیریتی هستیم که امید است شاهد پاک شدن این حوزه از حضور آنها باشیم.

اما آنچه دارای اهمیتی ویژه و راهبردی است، کنار گذاشته شدن چنین تفکری در کمیته ملی المپیک کنونی است. نگاهی به مباحث مطرح شده درباره نحوه اعزام به بازیهای آسیایی هانژو نشان می دهد که برای نخستین بار، قرار است تا اعزام مبتنی بر کیفیت و کارنامه ها باشد و آنهایی راهی چین شوند که شانس ایستادن بر سکوی افتخار را داشته باشند که موجب می شود تا نفرات اضافی و توریست نیز دیگر حضور نداشته باشند. اگر امروز از مدال آوری ورزشکاران اعزامی و حذف دیگران صحبت می شود، ناشی از آن است که قرار است دیگر شاهد گشت و گذار برخی توریست ها در قالب ورزشکار، مربی، همراه و ...، و هزینه کرد از جیب مردم نباشیم. شاید اکنون که کمتر از شش ماه تا شروع این رویداد زمان مانده، بتوان این را بزرگ ترین دستاورد کاروان اعزامی دانست چرا که به رویکردی ماندگار تبدیل خواهد شد. اکنون، بایستی امیدوار بود که کمیته ملی المپیک پای چنین اصولی بماند و عرصه را به هیاهوگران و آنهایی که دل به تداوم روزهای بی سامان گذشته بوده، نسپارد که تجربه و شناخت از تیم مدیریت کنونی نیز به غیر از این نیست.