به گزارش مشرق، وضعیت چمن این روزهای ورزشگاه آزادی یادآور اوایل دهه ۸۰ است، روزهایی که کیفیت چمن این استادیوم صدای اعتراض از بازیکن گرفته تا مربی را درآورده بود، به طوری که کار از وصله پینه کردن گذشته و بخش‌های خالی زمین از بخش‌های چمن‌دار آن بیشتر در چشم بود.

خرداد ۸۱ و پس از پایان اولین دوره لیگ برتر فوتبال، محسن مهرعلیزاده رئیس وقت سازمان تربیت بدنی و محسن صفایی فراهانی رئیس وقت فدراسیون فوتبال یک تصمیم بزرگ گرفتند و ورزشگاه آزادی برای خاکبرداری و کاشت چمن جدید و استاندارد تعطیل شد. پس از این تصمیم بود که به جای بازیکنان، این کامیون‌ها بودند که روی زمین استادیوم صدهزارنفری جولان می‌‍دادند تا پس از چند دهه به وضعیت چمن که یکی از مصیبت‌های فوتبالی‌ها شده بود، سروسامانی داده شود.

یک شرکت هلندی به نام فارگو کار مرمت استادیوم و تعویض چمن را بر عهده گرفت تا یکی از معضل‌های چندین ساله فوتبال ایران در مسیر حل شدن قرار بگیرد.

با تعطیلی استادیوم آزادی، دیدارهای لیگ به ورزشگاه تختی موکول شد، استادیومی که پس از چند دهه خاک خوردن با آن معماری خاصش تبدیل به یکی از خاطره‌های هوادارن فوتبال در ابتدای دهه ۸۰ شد.

استادیوم آزادی هم پس از یک سال خاکبرداری و کاشت چمن، در ۱۸ خرداد ۸۲ با بازی امید ایران و ازبکستان بازگشایی شد، آن هم در شرایطی که چمن یکدست و تر و تازه آن مانند مخمل می‌ماند و تا سال‌ها خم به ابرو نیاورد.

بیشتر بخوانید:

ورزشگاه جدید در اطراف فرودگاه امام خمینی(ره) احداث می‌شود؟

امروز بعد از گذشت بیش از دو دهه از آن روزها، دوباره چمن آزادی همان سرنوشت اوایل دهه ۸۰ را پیدا کرده است، چمنی بی‌کیفیت و پر از پستی بلندی و زردی و جاهای خالی که در هفته‌های اخیر تبدیل به یک بحران بزرگ برای فوتبال کشورمان شده است.

تعطیل شدن لیگ برتر به دلیل فیفادی شهریورماه و نزدیک بودن میزبانی پرسپولیس از النصر با فوق‌ستاره‌هایی مانند کریستیانو رونالدو سبب شد تا از وزیر ورزش گرفته تا رئیس فدراسیون فوتبال به دنبال چاره‌ای برای حل موقت بی‌کیفیتی چمن باشند. با وجود بازدیدهای متوالی و تعمیراتی که صورت گرفت اما در حالی هفته گذشته پرسپولیس میزبان النصر بود که کیفیت بد چمن نه تنها اصلاح نشده بود، بلکه بدتر شده بود تا فوق‌ستاره‌های النصر در جریان این دیدار با غرولند بارها اعتراضشان را نشان دهند.

وضعیت این روزهای چمن آزادی، فوتبال ایران را گویا دوباره به اوایل دهه ۸۰ پرتاب کرده است؛ بازگشت به دو دهه پیش و روزهایی که بازیکنان و مربیان از دست چمن بی‌کیفیت استادیوم آزادی کاسه چه کنم چه کنم دست‌شان گرفته بودند.

اگر زمین باتلاق مانند آزادی در جریان دیدار استقلال و آنیانگ کره جنوبی در نیمه نهایی جام باشگاه‌های آسیا در فروردین ۸۱ حجت را بر مسئولان برای بازسازی ورزشگاه آزادی تمام کرد، امروز به نظر می‌رسد وضعیت فجیع چمن آزادی در جریان دیدار پرسپولیس و النصر در حضور فوق‌ستاره‌های بزرگ فوتبال مانند رونالدو، تلنگری باید بر تعمیر اساسی چمن استادیوم آزادی باشد.

وصله و پینه کردن چمن در ماه‌های اخیر نشان داده که جواب نمی‌دهد و نه تنها وضعیت زمین را بهتر نکرده بلکه بدتر هم کرده است.به همین خاطر به نظر می‌رسد کیومرث هاشمی و مهدی تاج هم مانند محسن مهرعلیزاده و محسن صفایی فراهانی باید برای بازسازی چمن آزادی که آبرو و اعتبار فوتبال ایران در مسابقات بین‌المللی است، یک تصمیم اساسی بگیرند.

بدون شک زیر کشت رفتن چمن و خاکبرداری مجدد و کاشت یک چمن بر اساس دانش روز دنیا می‌تواند فوتبال ایران را برای بیش از یک دهه دیگر بیمه کند. به همین خاطر به نظر می‌رسد استفاده از تجربه اوایل دهه ۸۰، می‌تواند باردیگر برای فوتبال ایران راهگشا باشد.