به گزارش مشرق به نقل از اسپیس، تلسکوپ‌های کِک در هاوایی اولین تلسکوپی است که درخشش مادون قرمز را در اورانوس مشاهده می کند که در اثر تحریک مولکول های هیدروژن در جو ایجاد می شود.

ستاره شناسان با استفاده از داده های آرشیو شده از تلسکوپ‌های کِک در هاوایی، برای اولین بار با موفقیت شفق مادون قرمز اورانوس را مشاهده کردند.

شفق‌های روی اورانوس مانند شفق‌های قطبی روی زمین، زمانی ایجاد می‌شوند که ذرات باردار سوار بر باد خورشیدی با میدان مغناطیسی سیاره برخورد کرده و در امتداد خطوط میدان مغناطیسی به سمت قطب‌های این میدان هدایت شوند. با ورود آنها به جو اورانوس، ذرات باردار با مولکول های جو برخورد می کنند و باعث درخشش آن مولکول ها می شود.

در زمین، نور شفق از برخورد با اتم‌های اکسیژن و نیتروژن به رنگ‌های قرمز، سبز و آبی تبدیل می شود. با این حال، در اورانوس، گازهای غالب جو هیدروژن و هلیوم در دمای بسیار پایین تر از زمین هستند. اینها باعث می شوند که درخشش شفق اورانوس عمدتاً در طول موج های فرابنفش و مادون قرمز باشد.

شفق فرابنفش در اورانوس اولین بار در سال ۱۹۸۶ توسط کاوشگر وویجر ۲ ناسا مشاهده شد که در آن سال از کنار سیاره عبور کرد. اکنون نزدیک به ۴۰ سال طول کشیده تا همتای مادون قرمز آن شناسایی شود.

دمای تمام سیارات غول پیکر گازی، از جمله اورانوس، صدها درجه سانتیگراد بالاتر از چیزی است که مدل‌ها پیش‌بینی می‌کنند اگر این سیارات فقط توسط خورشید گرم شوند، ما را با این سوال بزرگ مواجه می‌کند که چگونه بسیار داغ‌تر از حد انتظار هستند. یک نظریه نشان می‌دهد که شفق پرانرژی دلیل این امر است، که گرما را از شفق به سمت استوای مغناطیسی تولید و به سمت پایین هل می‌دهد.

یکی دیگر از معمایی که شفق های قطبی می توانند به حل آن کمک کنند این است که چرا میدان های مغناطیسی اورانوس (و نپتون) با محورهای چرخشی خود به میزان زیادی ناهم تراز هستند؛ در اورانوس این ناهمسویی ۵۹ درجه است. از آنجایی که شفق‌های قطبی ساختار میدان مغناطیسی یک سیاره را ردیابی می‌کنند، مطالعه بیشتر می‌تواند سرنخ‌های پنهانی را در مورد منشأ این ناهماهنگی آشکار کند. این یافته ها در ۲۳ اکتبر در مجله Nature Astronomy منتشر شد.

دانشمندان پیش از این با بررسی داده‌های کاوشگر وویجر ۲ ناسا به این نتیجه رسیدند که ۴قمر از ۲۷ قمر شناخته‌شده این سیاره ممکن است اقیانوس‌هایی قابل سکونت در زیر پوسته‌های یخی خود داشته باشند.

به گفته ناسا، این سیاره به دلیل ترکیب شیمیایی درون آن به عنوان یک غول یخی شناخته می شود. تصور می شود که بیشتر جرم آن سیال و متراکم از مواد یخی (آب، متان و آمونیاک) بالای یک هسته سنگی کوچک باشد. ناسا گزارش داد که اورانوس ۱۳ حلقه شناخته شده دارد و ۱۱ حلقه از آنها را می توان در تصاویر شکار شده توسط تلسکوپ ها دید.