هنر نزد ایرانیان است و بس = حماقت ! افسانه =/= حکمت !

تاسف آوره. اگه "شکسپیر" انگلستانی توی شاهکارهای خودش داستان "مکبث" و " هملت" از پدر کشی و برادر کشی بگه کتابشو روی سرمون میذاریم و به به و چه چه میکنیم یعنی ما خیلی میفهمیم. اگر فردوسی ما کشتن پسر به اشتباه رو بنویسه تو سرش میزنیم. بسکه حقیریم. بسکه ایران ستیزیم.

شاید قیمت گوشت، احساس فرهنگ دوستی و غرور شما را به داشتن چنین گنجینه ادبیات ایران را که افغانها بخاطر تولد او در بلخ که جزیی از ایران گذشته بود را از ان خود میدانند تحت الشعاع قرار داده است. امیدوارم فردا با خوردن غذایی بدون گوشت- اش رشته همگان دلپذیر - با نظری به افتخارات فرهنگ ملت خود نگاه و ادبیات انرا را با مساعل دیگر مرتبط نسازید. اگر فرصتی داشتید بروید داستانها- و منظورم داستانها ی شکسپیر را بخوانید. و فراموش نکنید حدف فردوسی در این داستانها بسیار بالاتر از نوشتن ادبیات بود. و خود او انرا برای ملت ایران تشریح کرده : بسی رنج بردم در این سال سی عجم زنده کردم به این پارسی

برو مشنگ . برو بشین پای منقلت

مگه رستم سهرابو نکشت رستم چطور مردی بود که تهمینه رو ول کرده سالها سراغی از زنش نگرفته این شعر از کیه زن و اژدها هردو در خاک به لنگی سوز بجای نشان دادن ادب نداشته ات جواب قانع کننده بده اگه یه خارجی در مورد تمدن فرهنگتون سوال کنه بجای جواب فحش میدید

جنست خوب نیست ...ساقیت رو عوض کنی حالت بهتر میشه

هر آنکس که دارد هش و رآی و دین..پس از مرگ بر من کند آفرین فردوسی!!!!