سرویس ورزش مشرق - بلافاصله بعد از پایان لیگ برتر، مالکان دو باشگاه تراکتور و نساجی اعلام کردند که کناره گیری کرده و قصد واگذاری دارند. این موضوع برای چندمین بار طی سالهای اخیر به راه افتاده و هر بار رضا حدادیان و محمدرضا زنوزی تحت فشار قرار می گیرند، چنین تاکتیکی را اجرایی کرده و از این طریق از زیر بار فشار فرار می کنند.

نمونه آن را می توان اکنون در تراکتور دید که عنوان شده قصد واگذاری دارند اما کمتر کسی است که نداند این اتفاق روی نمی دهد و مصداق آن هم قیمت گذاری سنگینی است که درباره این تیم انجام شده. اگر واقعا می خواهند تراکتور را واگذار کنند،بهتر است یک سال هزینه های این تیم را پرداخت شده و آن را در اختیار دیگر نفراتی که مدیریت فوتبال بلد هستند بگذارد.

این اتفاق هم اکنون در نساجی و توسط رضا حدادیان نیز در حال تکرار است. مالک هواپیمایی وارش که تیمش عمدتا در رده های دوازدهم تا شانزدهم بوده، به محض اینکه فدراسیون اعلام کرد ورزشگاه شهید وطنی شرایط میزبانی ندارد، دوباره کناره گیری کرد چون تصور می کند مسئولان شهری باید این استادیوم را بازسازی کنند. این حرف کاملا درست است اما اینکه حدادیان هر بار بخواهد با اهرم فشار مردم و هوادار دلهره در دل آنها ایجاد کند، یک اشتباه استراتژیک به شمار می رود.

مدل اداره نساجی در این سالها بیشتر رفاقتی بوده و کمتر شاهد یک کلان پروژه مدیریتی و راهبردی بوده ایم. در این باره نیز می توان موارد و مثال های متعددی را ذکر کرد اما سوال اینجاست، آیا کسی که در سال این همه هزینه اشتباه می کند، نمی تواند خودش به خاطر مردم برای ورزشگاه وطنی هزینه کند؟

با این شرایط وقتی شاهد هستیم که ساکت الهامی هم در حمایت از مالک باشگاه استعفا می دهد، بیشتر به عقبه این رفتارها پی می بریم. اما بهتر این است بدانیم که این رفتارها دیگر کارایی و خروجی سابق را ندارد و بایستی تلاش کرد تا روال را به یک مسیر حرفه ای و کارشناسی بازگردانیم. با هیاهو و جنجال، کار به نقطه ای که باید، نخواهد رسید.