به گزارش سرويس وبلاگستان مشرق، نويسنده وبلاگ سياه مشق هانا نوشت : از ذوق و شوق شب قبل و صبحگاه هرچه بگویم کم است از آن روزهای عجیب و غریب بود...اصلا پاهایم روی زمین نبود هنوز در شوک بودم از روزی که خبر را شنیدم شوکه بودم تا همان دم ...نمی دانم شیرکاکائو را چطور خوردیم هم من هم دوستانم آن هم نصفه نیمه .... بقیه اش را ریختیم داخل سطل
من حتی با وجود حس گرسنگی شیرینی را هم نخوردم فقط دویدیم که زودتر داخل شویم و جلوتر بنشینیم ...بلاخره از آخرین بازرسی هم گذشتیم قبلش نامه ی کوچکی را که نصف برگ آچار بود و برایشان نوشته بودم دادم به دست خانمی که نامه ها را جمع می کرد ..عاشقان کم نبودند ....
ساعت 8 بود از ساعت5 صبح که از قطار پیاده شده بودیم و خودمان را رسانده بودیم برای گرفتن کارت هایمان تا آن موقع در صف بازرسی بودیم اما انگار گذر زمان حس نمی شد داخل شدم نگاهم افتاد به آن بالا به آن دیوار آبی رنگی که همیشه از پشت شیشه تلویزیون با حسرت نگاهش می کردم و آن عکس امام که زینت بخشش بود به رضوان و فائزه گفتم :بچه ها خوب این جا را نگاه کنید و به یاد بسپرید شاید دیگر این فرصت پیش نیاید این جا همان جاست که آرزوی دیدن از نزدیکش را داشتیم همان جایی که امام می آمد و با  دوست دارانش دیدار می کرد...اصلا حال خودم را نمی فهمیدم فقط می دانم آن دو ساعت از 8 تا 10 را در ناباوری به سر می بردم تمرین سرود خواندن می کردم شعار می دادم اما روی هوا...حس عجیبی بود خیلی خاص گه گاه با دوستانم رویمان را به سمت هم برمی گرداندیم

                                                              و می گفتیم باورم ...

دست فائزه را فشار دادم و گفتم چقدر مونده ؟ نگاهش را چرخاند پشت سرمان ساعت بود  ..  آرام گفت  5 دقیقه به ده مانده
برای چندمین بار دست کشیدم به مقنعه کرم رنگی که پوشیده بودم و عینکم را مرتب کردم عینک نمی زنم چشم هایم نیم نمره ضعیف است و دور را کمی تار می بینم اما آن روز بچه ها را از داخل صف برگرداندم که بروند عینکم را از امانات بگیرند می خواستم این لحظه ها را کاملا واضح ببینم بلاخره مداحی تمام شد لحظه ای به خودم آمدم که آقا وارد شدند از سمت راست صدای جیغ و گریه و شعار با هم می آمد جمعیت به سمت جلو حرکت کرد و صف به هم ریخت آن دقایق اصلا فکر نمی کردم فقط می گریستم چشم دوخته بودم به ایشان اشک هایم فرو می ریخت از شدت گریه نمی توانستم شعار بدهم باورم نمی شد زمان ومکان گم شده بود انگار... همه همین طور بودند کسی به کسی نبود همه چشم ها خیره شده بود به یک نقطه ما چون تقریبا جلو بودیم اصلا متوجه دیگران نبودیم همین دو صف جلویی خودمان را هم نمی دیدیم .
دیدار
 

 دیدار کنندگان جز عده ی انگشت شماری همه جوان بودند دانشجو و دانش آموز برای همین حس خاصی بود خیلی مرتب سرود را خواندیم آقا تمام مدت چشم دوخته بودند به متن سرودی که برایشان گذاشته بودند و ما با تمام حسمان تمام قلب و روح و ارادت و علاقه مان هم نوا شده بودیم وقتی به بند یا سیدنا المهدی می رسیدیم همه با تمام وجود فریاد می زدند و دست ها را به آسمان بلند می کردند بلاخره تمام
شاید باورتان نشود  ولی همه وقتی به مرگ بر اسرائیل می رسیدند از قصد بلند تر فریاد می زدند جوری که حس می کردم دیوار های حسینیه امام می لرزد با  تمام نفرت مــــرگ بر اسرائیل می گفتند صدا در حسینیه می پیچید و پژواکش باز می گشت
دیدار یار خیلی زود به پایان رسید 5 دقیقه به یازده بود آقا بلند شدند و رفتند و ما ماندیم با کلی حسرت...
آن روز عجیب حسی داشتم من از ذوق و شوق فراموش کرده بودم روز تولد امام هادی است من همیشه 15 ذی الحجه را دوبار جشن می گیرم چون روز تولدم به ماه قمری مصادف با این عید و روز میلاد امام دهم است اما امسال...
خدایا می گویند تا سه نشود بازی نشود امسال بهترین کادوی تولد را به من دادی دیدن رهبر بزرگوارم از فاصله ی نزدیک و برای بار نخست و گذشته از آن حسابی سورپرایزم کردی :) چون فراموش کرده بودم تولدم است و اگر خاله جان پیام تبریک نمی فرستاد متوجه نمی شدم... خدایا باز هم از این سورپرایزها داری؟:) یک راهیان نور هم می خواهم همان روز هم گفتم  آن هم به آبروی امام خامنه ای رهبر بزرگوارم :) آیکون بچه پررو:) ... هرچقدر بنویسم بی فایده است تمام آن لحظات را در قلبم ثبت کردم واضح و درخشان چون تمام مدت به خودم می گفتم خوب همه چیز را نگاه کن بعدا پشیمان نشوی:)
ان شاءالله قسمتتان
عید سعید غدیر خم مبارک....