مشرق - در روز سيزدهم محرم سال 61 هجري قمري پس از آنکه اسرا و سرهاي مقدس شهداي کربلا را در کوفه گردانيدند، ابن زياد در کاخ خود نشست و دستور داد سر مطهر امام حسين (عليه السلام) را در برابرش گذاشتند. آنگاه زنان و کودکان آن حضرت را به همراه امام سجاد (عليه السلام) در حاليکه به طناب بسته بودند وارد مجلس کرد و در برابر تخت آن ملعون ايستاده نگاه داشتند. در اين حال درباريان آن معلون به تماشا ايستاده بودند.
 

**دفاع عبدالله بن عفيف از اهل بيت و شهادت وي به دست ابن زياد
عبدالله بن عفيف ازدي، يکي از شيعيان کوفه و از هواداران جدي اميرالمومنين و امام حسن و امام حسين (عليهم السلام) در اين شهر بزرگ بود و در قيام مسلم بن عقيل (عليه السلام) نيز از حاميان وي به شمار مي رفت.
وي که در رکاب اميرالمونين عليه السلام چشمانش را از دست داده بود، به خطر سالخوردگي و نابينايي، توفيق ياري امام حسين (عليه السلام) در سرزمين کربلا را نيافت. اما هنگامي که سرهاي شهيدان کربلا را به همراه اسيران اهل بيت، وارد کوفه کرده و عبيدالله بن زياد براي زهر چشم نشان دادن به مخالفان و اظهار پيروزي و شادماني در شهادت امام حسين (عليه السلام) و يارانش در واقعه کربلا، در مسجد کوفه براي مردم سخنراني کرد و به مقام شامخ اميرمؤمنان و امام حسين (عليهما السلام) اسائه ادب و بي حرمتي نمود، با عکس العمل شديد عبدالله بن عفيف روبرو شد.
وي در برابر عبيدالله برخاست و با صداي بلند به او خطاب کرد: اي پسر مرجانه! فرزندان پيامبر (صلي الله عليه و آله) را مي کشي و بر فراز منبر و مقام صديقين تکيه مي زني و سخنان کفرآميز بر زبان جاري مي کني؟
عبيدالله بن زياد که انتظار چنين پيشامدي را نداشت،دستور داد، وي را دستگير کرده و صدايش را خاموش گردانند.
عبدالله بن عفيف، مردان طايفه 'أزد' را به ياري طلبيد و بي درنگ هفتصد تن از مردان اين طايفه، از داخل و خارج مسجد به ياري او شتافته و او را از دست دژخيمان عبيدالله رهانيدند.
اما همين که تاريکي شب فرا رسيد و مردم در خانه هاي خويش آرميدند، مأموران عبيدالله به خانه عبدالله بن عفيف هجوم آورده و او را با ضربات شمشير به شهادت رساندند. آن گاه، سرش را بي رحمانه از بدن جدا کرده و پيکر بي جانش را در محله 'سبخه' به دار آويختند.
بدين گونه، نخستين جرقه اي که مي رفت کوفه را پس از شهادت امام حسين (عليه السلام) به حرکت درآورد و جنبش عظيمي را پي ريزي کند، به دست مزدوران حکومت اموي به خاموشي گراييد.
ولي همين امر، جرئت و جسارت مردم در برابر عامل زورگو و ستم پيشه اي چون عبيدالله بن زياد را زيادتر نمود و زمينه قيام هاي بعدي را فراهم کرد.
پس از مجلس شوم ابن زياد، اهل بيت(عليهم السلام) را با غل و زنجير وارد زندان کوفه نمودند. ابن زياد به مدينه و شام نامه نوشت و خبر شهادت امام حسين (عليه السلام) را منتشر ساخت.

*ايرنا