به گزارش خبرنگار ورزشی مشرق، پس از اینکه محمد نصیری در المپیک 1968 مکزیکوسیتی روی سکوی نخست المپیک ایستاد وزنه برداری ایران تا 32 سال بعد رنگ طلا به خود ندید تا اینکه حسین توکلی قهرمان 22 ساله محمودآبادی به این انتظار 32 ساله پایان داد و اولین طلای وزنه برداری ایران پس از انقلاب را کسب کرد. يک شب بعد هم حسين رضازاده مدال طلای 105+ کيلوگرم را به گردن آويخت.
توکلی در یک ضرب با 190 کیلو آغاز کرد. وزنه درخواستی را با موفقیت بالای سر برد، اما 195 کیلو را انداخت و بار سوم نیز مقابل این وزنه سنگین، ناموفق ماند.
190 کیلو را سعید سیف اسد از قطر که اصلیت بلغاری داشت و قبلا آنگل پوپوف نامیده می شد نیز بالای سر برد. یوگنی چیگیشف از روسیه، آلکساندر براتان از مولداوی و دنیس گاتفرید اوکراینی نیز 190 کیلوگرم را مهار کردند. وزن بدن همه اینها از چند گرم تا چندصد گرم، سبک تر از توکلی بود.
اما در حرکت یک ضرب این دسته ایگور رازورنف از اوکراین با 192.5 کیلوگرم بهترین حدنصاب را به جا گذاشت.
رکوردهای برابر در یکضرب باعث شد رقابت در دوضرب فوق العاده حساس تر از قبل و به همان نسبت غیر قابل پیش بینی باشد.
توکلی با 230 کیلو آغاز کرد و باز هم انتخاب نخست خود را با موفقیت به انجام رساند. همین وزنه را آلن ساگایف از بلغارستان بالای سر برد. دنیس گاتفرید نیز انتخاب نخستش 230 کیلو بود که سه بار پیاپی در برابر این وزنه ناموفق ماند تا از دور مسابقات حذف شود.
غیر از توکلی و ساگایف، فقط سیف اسد قطری بود که توانست در دومین حرکت این وزنه را بالای سر ببرد. انتخاب رازورنف 232.5 کیلوگرم بود که دوبار پیاپی انداخت تا او نیز از جمع مدعیان خارج شود.
توکلی برای بار دوم 235 کیلو را درخواست کرد که آن را انداخت. او وقتی برای مرتبه سوم روی تخته آمد، طبق معمول منتظر ماند تا زنگ 30 ثانیه به صدا دربیاید، سپس نگاهش را از روی تایمر برداشت و به نقطه ای تاریک در روبرو و پشت سر میز داوران دوخت. دست ها را دور هالتر گره کرد و چشم هایش را گرد، وزنه را به روی سینه‌اش کشید؛ توکلی با موفقیت ایستاد، مدال المپیک روی شانه هایش بود، حالا باید آن را بر فراز دستانش بلند می کرد، قیچی بی نقصی زد و به نبردی سرسختانه با قانون جاذبه زمین شتافت، هالتر حالا با صفحه های قرمز رنگش روی دست های او بود. فریاد شعف و بهت توکلی، احساسی مشترک در جمع کارشناسان این رشته ورزشی ایجاد کرد، کسی گمان نمی برد این جوان گمنام ایرانی در آستانه کسب مدال طلای المپیک قرار بگیرد.
شوک بزرگی به دو رقیب بلغاری وارد شد که یکی نماینده بلغارستان بود و دیگری عضو تیم قطر، هنوز اما زانو نزده بودند. نماینده قطر 235 را انداخت. ساگایف گرچه 235 را زد اما چون در یکضرب عقب افتاده بود، باید 237.5 را هم مهار می‌کرد؛ وزنه بزرگی که علامت نزدن بود.
مدال طلا با 425 کیلوگرم نصیب حسین توکلی از ایران شد. ساگایف نقره گرفت و اسد سیف نیز روی سکوی سوم ایستاد تا تک مدال کاروان ورزش قطر در المپیک سیدنی را به گردن بیاویزد.
توکلی پس از پايان دوران قهرمانی، مربيگری تيم های ملی وزنه برداری نوجوانان و جوانان را هم بر عهده گرفت و به نتايج خوبی دست پيدا کرد. در سال 86 با تيم نوجوانان در رقابت های قهرمانی آسيا در اردن به عنوان قهرمانی رسيد.
تيم جوانان نيز سال 87 با مربيگری توکلی در رقابت های جوانان جهان در کلمبيا به عنوان سوم دست پيدا کرد.
اغلب شاگردان او اينک در تيم ملی بزرگسالان عضويت دارند.
اعتراض به حق توکلی
"نخستین مدال کاروان ایران در سیدنی را گرفتم. نمی‌دانم چرا با من این طور رفتار شد. به هر سه مدال‌آور دیگر (رضازاده و دبیر - طلا، ساعی- برنز) نشان شجاعت دادند، اما نفهمیدم که چرا این نشان به من تعلق نگرفت؟" این اعتراض حسین توکلی است که در مصاحبه هایش با رسانه ها مطرح می شود. این پرسش بسیاری از علاقمندان ورزش هم هست که چرا پس از سیدنی، از مسئولین عالیرتبه گرفته تا صداوسیما، رسانه های نوشتاری و حتی اقبال عمومی، گویی فقط آن یکی حسین را قهرمان المپیک می دانستند و طلای توکلی در سایه طلای رضازاده ماند.
حرکت ماندگار حسین توکلی
وقتي حسين توكلی در دسته ماقبل فوق‌سنگين المپيک 2000 سيدنی طلا آورد و آماده رفتن روی سكوی قهرمانی بود، ناگهان فكری به مغزش خطور كرد. او از روي زمين با پای جفت‌شده بدون اينكه برای صعود به سكوی قهرمانی، از پله‌های سوم يا دوم كمک بگيرد، مستقيم روی سكوی قهرماني پريد و صحنه ماندگاری را خلق كرد كه حتی در بسياري از تاريخچه‌های المپيكی، حتي در برنامه‌های ورزشی استراليا در ادامه المپيک 2000 تبديل به تيتراژ ابتدايی برنامه‌های ويژه المپيک شد. در تاريخ ورزش ما صحنه‌هايی شكل گرفته كه اين صحنه‌ها در تاريخ ورزش ما و در تعامل با رسانه‌های تصويری ماندگار شدند. از اين دست صحنه‌ها، حسين توكلی، گلی به يادماندنی زد! گلی كه به نوعی از تمام گل‌های فوتبال، جذاب‌تر و تماشايی تر بود.
توکلی در یک ضرب با 190 کیلو آغاز کرد. وزنه درخواستی را با موفقیت بالای سر برد، اما 195 کیلو را انداخت و بار سوم نیز مقابل این وزنه سنگین، ناموفق ماند.
190 کیلو را سعید سیف اسد از قطر که اصلیت بلغاری داشت و قبلا آنگل پوپوف نامیده می شد نیز بالای سر برد. یوگنی چیگیشف از روسیه، آلکساندر براتان از مولداوی و دنیس گاتفرید اوکراینی نیز 190 کیلوگرم را مهار کردند. وزن بدن همه اینها از چند گرم تا چندصد گرم، سبک تر از توکلی بود.
اما در حرکت یک ضرب این دسته ایگور رازورنف از اوکراین با 192.5 کیلوگرم بهترین حدنصاب را به جا گذاشت.
رکوردهای برابر در یکضرب باعث شد رقابت در دوضرب فوق العاده حساس تر از قبل و به همان نسبت غیر قابل پیش بینی باشد.
توکلی با 230 کیلو آغاز کرد و باز هم انتخاب نخست خود را با موفقیت به انجام رساند. همین وزنه را آلن ساگایف از بلغارستان بالای سر برد. دنیس گاتفرید نیز انتخاب نخستش 230 کیلو بود که سه بار پیاپی در برابر این وزنه ناموفق ماند تا از دور مسابقات حذف شود.
غیر از توکلی و ساگایف، فقط سیف اسد قطری بود که توانست در دومین حرکت این وزنه را بالای سر ببرد. انتخاب رازورنف 232.5 کیلوگرم بود که دوبار پیاپی انداخت تا او نیز از جمع مدعیان خارج شود.
توکلی برای بار دوم 235 کیلو را درخواست کرد که آن را انداخت. او وقتی برای مرتبه سوم روی تخته آمد، طبق معمول منتظر ماند تا زنگ 30 ثانیه به صدا دربیاید، سپس نگاهش را از روی تایمر برداشت و به نقطه ای تاریک در روبرو و پشت سر میز داوران دوخت. دست ها را دور هالتر گره کرد و چشم هایش را گرد، وزنه را به روی سینه‌اش کشید؛ توکلی با موفقیت ایستاد، مدال المپیک روی شانه هایش بود، حالا باید آن را بر فراز دستانش بلند می کرد، قیچی بی نقصی زد و به نبردی سرسختانه با قانون جاذبه زمین شتافت، هالتر حالا با صفحه های قرمز رنگش روی دست های او بود. فریاد شعف و بهت توکلی، احساسی مشترک در جمع کارشناسان این رشته ورزشی ایجاد کرد، کسی گمان نمی برد این جوان گمنام ایرانی در آستانه کسب مدال طلای المپیک قرار بگیرد.
شوک بزرگی به دو رقیب بلغاری وارد شد که یکی نماینده بلغارستان بود و دیگری عضو تیم قطر، هنوز اما زانو نزده بودند. نماینده قطر 235 را انداخت. ساگایف گرچه 235 را زد اما چون در یکضرب عقب افتاده بود، باید 237.5 را هم مهار می‌کرد؛ وزنه بزرگی که علامت نزدن بود.
مدال طلا با 425 کیلوگرم نصیب حسین توکلی از ایران شد. ساگایف نقره گرفت و اسد سیف نیز روی سکوی سوم ایستاد تا تک مدال کاروان ورزش قطر در المپیک سیدنی را به گردن بیاویزد.
توکلی پس از پايان دوران قهرمانی، مربيگری تيم های ملی وزنه برداری نوجوانان و جوانان را هم بر عهده گرفت و به نتايج خوبی دست پيدا کرد. در سال 86 با تيم نوجوانان در رقابت های قهرمانی آسيا در اردن به عنوان قهرمانی رسيد.
تيم جوانان نيز سال 87 با مربيگری توکلی در رقابت های جوانان جهان در کلمبيا به عنوان سوم دست پيدا کرد.
اغلب شاگردان او اينک در تيم ملی بزرگسالان عضويت دارند.
اعتراض به حق توکلی
"نخستین مدال کاروان ایران در سیدنی را گرفتم. نمی‌دانم چرا با من این طور رفتار شد. به هر سه مدال‌آور دیگر (رضازاده و دبیر - طلا، ساعی- برنز) نشان شجاعت دادند، اما نفهمیدم که چرا این نشان به من تعلق نگرفت؟" این اعتراض حسین توکلی است که در مصاحبه هایش با رسانه ها مطرح می شود. این پرسش بسیاری از علاقمندان ورزش هم هست که چرا پس از سیدنی، از مسئولین عالیرتبه گرفته تا صداوسیما، رسانه های نوشتاری و حتی اقبال عمومی، گویی فقط آن یکی حسین را قهرمان المپیک می دانستند و طلای توکلی در سایه طلای رضازاده ماند.
حرکت ماندگار حسین توکلی
وقتي حسين توكلی در دسته ماقبل فوق‌سنگين المپيک 2000 سيدنی طلا آورد و آماده رفتن روی سكوی قهرمانی بود، ناگهان فكری به مغزش خطور كرد. او از روي زمين با پای جفت‌شده بدون اينكه برای صعود به سكوی قهرمانی، از پله‌های سوم يا دوم كمک بگيرد، مستقيم روی سكوی قهرماني پريد و صحنه ماندگاری را خلق كرد كه حتی در بسياري از تاريخچه‌های المپيكی، حتي در برنامه‌های ورزشی استراليا در ادامه المپيک 2000 تبديل به تيتراژ ابتدايی برنامه‌های ويژه المپيک شد. در تاريخ ورزش ما صحنه‌هايی شكل گرفته كه اين صحنه‌ها در تاريخ ورزش ما و در تعامل با رسانه‌های تصويری ماندگار شدند. از اين دست صحنه‌ها، حسين توكلی، گلی به يادماندنی زد! گلی كه به نوعی از تمام گل‌های فوتبال، جذاب‌تر و تماشايی تر بود.
