در راه ولايت ما بذل و بخشش مىكنند.
در راه دوستى ما به يكديگر محبت مىنمايند.
در راه زنده نگه داشتن امر و مكتب ما به ديدار هم میروند.
چون خشميگين شوند، ظلم نمىكنند.
چون راضى شوند، زياده روى نمیكنند.
براى همسايگانشان مايه بركت هستند.
و نسبت به همنشينان خود در صلح و آرامش اند.
متن حدیث:
شيعَتُنَا المُتَباذِلونَ فى وِلايَتِنا، اَلمُتَحابّونَ فى مَوَدَّتِنا اَلمُتَزاوِرونَ فى اِحياءِ اَمرِنا اَلَّذينَ اِن غَضِبوا لَم يَظلِموا وَ اِن رَضوا لَم يُسرِفوا، بَرَكَةٌ عَلى مَن جاوَروا سِلمٌ لِمَن خالَطوا؛
«اصول كافى،جلد 2، صفحه 236»