به گزارش مشرق، پیرو توافقات هسته ای اخیر در ژنو در 24 نوامبر 2013 و سبک شدن بخشی از تحریم ها علیه ایران، دبیر نفت هند، ویوک رائه، اعلام کرد که هند برای واردات نفت خود حاضر به پرداخت 5/1 میلیارد دلار به ایران است. هند نزدیک به 3/5 بیلیون دلار به ایران بابت واردات نفت بدهکار است. تحت قرارداد ژنو، 1+5 بر سر آزاد سازی برخی تحریمات شامل دسترسی به 2/4 بیلیون دلار از منافع مسدود شدۀ نفت خود، توافق کرد. این وجوه طی 8 نقل و انتقال پرداخت خواهند شد که اولین آنها در اول فوریۀ 2014 توسط ژاپن و در یک قسط 550 میلیون دلاری پرداخته شد.
محمد جواد ظریف، وزیرر امور خارجۀ ایران، چندی پیش جهت بهبود روابط با هند و حل مسائلی که بر ارتباطات ایران و هند تحمیل شده است، به دهلی نو سفر کرد. ظریف در روز 28 فوریه متذکر شد که دو کشور در حداقل کردن اشتباهات و غلبه بر مداخلات مصمم هستند. این دیدار دو روزه بسیاری از مسائل منطقه ای و بین المللی شامل پیشرفت هایی در افغانستان، مبارزه با افراط گرایی و مهم تر از همه بالا بردن میزان روابط اقتصادی و صادرات نفت خام به هند را تحت پوشش قرار داد.
مقامات رسمی ایران و هند بارها و به طورمرتب روابط فرهنگی و تاریخی مشترک این دو کشور را تأیید کرده اند. به هر ترتیب، طی چند دهۀ گذشته اینچنین به نظر می رسد که انرژی به عنوان اصلی ترین مبنای اشتراک و یک منفعت مشترک مطرح باشد. پرسشی که هم اکنون مطرح است این است که: آیا نیاز هند به انرژی در کنار منابع عظیم انرژی ایران می تواند برای رفع پیچیدگی های حاضر در روابط اقتصادی و سیاسی این دو کشور کافی باشد؟ برای پاسخ به این پرسش لازم است که مفاد روابط انرژی بین هند و ایالات متحده و همچنین نقش نیازهای انرژی وسیع تر هند بررسی شود.
هند بعد از ایالات متحده، چین و روسیه چهارمین مصرف کنندۀ بزرگ انرژی در جهان است و همچنین چهارمین مصرف کنندۀ بزرگ نفت خام و مواد نفتی در جهان بعد از ایالات متحده، چین و ژاپن است. واردات نفت در هند از 40% تقاضای خود در سال 1999 به بیش از 70% در سال 2011 رسید.
با این حال، هند میزان واردات نفت خود را افزایش داده است. در ژانویۀ 2014 صادرات نفت ایران به هند به میزان 412 هزار بشکه در روز رسید، در حالی که این رقم در دسامبر 2013 معادل 189 هزار بشکه در روز بود. اگرچه تضمینی وجود ندارد که هند تصمیم داشته باشد باز هم این میزان واردات نفت خود را از ایران انجام دهد ولی این موضوع به روشنی نشان می دهد که ایران پس از آزاد سازی تحریم ها در آینده قادر خواهد بود به راحتی بازار خود را دوباره در هند به دست آورد.
محمد جواد ظریف، وزیرر امور خارجۀ ایران، چندی پیش جهت بهبود روابط با هند و حل مسائلی که بر ارتباطات ایران و هند تحمیل شده است، به دهلی نو سفر کرد. ظریف در روز 28 فوریه متذکر شد که دو کشور در حداقل کردن اشتباهات و غلبه بر مداخلات مصمم هستند. این دیدار دو روزه بسیاری از مسائل منطقه ای و بین المللی شامل پیشرفت هایی در افغانستان، مبارزه با افراط گرایی و مهم تر از همه بالا بردن میزان روابط اقتصادی و صادرات نفت خام به هند را تحت پوشش قرار داد.
مقامات رسمی ایران و هند بارها و به طورمرتب روابط فرهنگی و تاریخی مشترک این دو کشور را تأیید کرده اند. به هر ترتیب، طی چند دهۀ گذشته اینچنین به نظر می رسد که انرژی به عنوان اصلی ترین مبنای اشتراک و یک منفعت مشترک مطرح باشد. پرسشی که هم اکنون مطرح است این است که: آیا نیاز هند به انرژی در کنار منابع عظیم انرژی ایران می تواند برای رفع پیچیدگی های حاضر در روابط اقتصادی و سیاسی این دو کشور کافی باشد؟ برای پاسخ به این پرسش لازم است که مفاد روابط انرژی بین هند و ایالات متحده و همچنین نقش نیازهای انرژی وسیع تر هند بررسی شود.
هند بعد از ایالات متحده، چین و روسیه چهارمین مصرف کنندۀ بزرگ انرژی در جهان است و همچنین چهارمین مصرف کنندۀ بزرگ نفت خام و مواد نفتی در جهان بعد از ایالات متحده، چین و ژاپن است. واردات نفت در هند از 40% تقاضای خود در سال 1999 به بیش از 70% در سال 2011 رسید.
با این حال، هند میزان واردات نفت خود را افزایش داده است. در ژانویۀ 2014 صادرات نفت ایران به هند به میزان 412 هزار بشکه در روز رسید، در حالی که این رقم در دسامبر 2013 معادل 189 هزار بشکه در روز بود. اگرچه تضمینی وجود ندارد که هند تصمیم داشته باشد باز هم این میزان واردات نفت خود را از ایران انجام دهد ولی این موضوع به روشنی نشان می دهد که ایران پس از آزاد سازی تحریم ها در آینده قادر خواهد بود به راحتی بازار خود را دوباره در هند به دست آورد.
