به گزارش مشرق ،در آیه 124 سوره مبارکه بقره قضیه به امامت رسیدن حضرت ابراهیم مورد اشاره قرار گرفته است:
«و [یاد کنید] هنگامى که ابراهیم را پروردگارش به امورى [دشوار و سخت] آزمایش کرد، پس او همه را به طور کامل به انجام رسانید، پروردگارش [به خاطر شایستگى ولیاقت او] فرمود: من تو را براى همه مردم پیشوا و امام قرار دادم.»
سپس حضرت ابراهیم از خداوند درخواست نمود که خدایا دودمان و ذریه ام را نیز به این مقام نائل کن؛ پروردگار فرمود: «پیمان من [که امامت و پیشوایى است] به ستمکاران نمىرسد.» یعنی مسأله امامت بسیار مهم است و نیاز به داشتن لیاقت فراوان دارد و هرکسی نمی شود و نباید که به این جایگاه برسد کما اینکه خود او نیز با وجود مقام نبوت، مورد آزمایشات گوناگون قرار گرفت و سپس به امامت رسید.
اما در آیه 126 همین سوره به درخواست دیگری از سوی حضرت ابراهیم (ع) اشاره می شود که آن نیز مورد مخالفت قرار می گیرد! در این آیه ابراهیم خلیل الله می فرماید که خدایا به مومنان از نعمت هایت روزی بده. اما به او ندا می رسد که درست است که مقام امامت به خانواده تو هم نمی رسد ولی روزی برای همه بندگان من است حتی کافران و گناهکاران!
در آیه 126 سوره بقره می خوانیم:
«وَ إِذْ قالَ إِبْراهِیمُ رَبِّ اجْعَلْ هذا بَلَداً آمِناً وَ ارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَراتِ مَنْ آمَنَ مِنْهُمْ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ قالَ وَ مَنْ کَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِیلاً ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلى عَذابِ النَّارِ وَ بِئْسَ الْمَصِیرُ.»
«و (بیاد آور) هنگامى که ابراهیم گفت: پروردگارا! این (سرزمین) را شهرى امن قرار ده و اهل آن را، آنان که به خدا و روز آخرت ایمان آوردهاند، از ثمرات (گوناگون) روزى ده. (اما خداوند) فرمود: به آنهایى که کافر شوند (نیز) بهرهى اندکى خواهم داد. سپس آنها را به قهر به سوى عذاب آتش مىکشانم و چه بد، سرانجامى است.»
سه نکته در خصوص آیات فوق:
* چطور می شود که خداوند در پاسخ به درخواست حضرت ابراهیم (ع) درباره امامت فرمود عهد من به ظالمین نمی رسد ولی درباره رزق دنیا فرمود رزق ما به همه می رسد حتی کافران و ظالمان؟
مفهوم این دو پاسخ متفاوت اینست که ای ابراهیم (ع)، بدان رزق مادى در نظر ما از اهمیت چندانی برخوردار نیست لذا به اهل و نااهل، با ایمان و بی ایمان، ظالم و مظلوم هر دو داده مىشود، اما مقامات معنوى و اجتماعى و رهبرى، بسیار مهم است و به هر کس واگذار نمىشود.
در ضمن همه بندگان خوب و بد نیازمند رزق و روزی در دنیا هستند و خدا کریم تر از آنست که کسی را نیازمند به چیزی کند و سپس از او دریغ نماید.
** حضرت ابراهیم (ع) در این آیه دو تقاضا می نماید؛ یکی اینکه سرزمین شان را امن قرار دهد و دیگر اینکه از ثمرات گوناگون به آنها روزی دهد. در واقع دو خواسته او شامل "امنیت" و "مواهب اقتصادی" می شود. و این دو درخواست می تواند معنایش این باشد که امنیت، مقدمه اقتصاد سالم است. اگر امنیت در کشوری نباشد، اقتصاد هم اصلاح نمی شود.
*** "رحمانیت" صفت رحمت عامه خداست. یعنی همه بندگان از بخشی از نعمت ها برخوردار خواهند شد و سفره الهی برای همه گسترده است.
سعدی علیه الرحمه در مقدمه کتاب گلستان می گوید:
باران رحمت بی حسابش همه را رسیده و خوان نعمت بی دریغش همه جا کشیده پرده ناموس بندگان به گناه فاحش ندرد و وظیفه روزی خواران به خطای منکر نبرد؛
ای کریمی که از خزانه غیب
گبر و ترسا وظیفه خور دانی
دوستان را کجا کنی محروم
تو که با دشمنان نظر داری!؟
اما نعمت هایی هم هست که متعلق به رحمت خاص خداست. عاقبت به خیری و رسیدن به پاداش های اخروی و بهره مندی از سایه رحمت الهی در آخرت مختص بندگان با ایمان است.
لذا بندگان با ایمان هیچگاه غصه روزی را نمی خورند چرا که می دانند رحمت عام خدا حتی به کفار هم می رسد! و در عوض دائماً نگران بهره مندی از رحمت خاص خدا و رسیدن به عاقبت خیر و خوش و مورد رضای الهی هستند.
«و [یاد کنید] هنگامى که ابراهیم را پروردگارش به امورى [دشوار و سخت] آزمایش کرد، پس او همه را به طور کامل به انجام رسانید، پروردگارش [به خاطر شایستگى ولیاقت او] فرمود: من تو را براى همه مردم پیشوا و امام قرار دادم.»
سپس حضرت ابراهیم از خداوند درخواست نمود که خدایا دودمان و ذریه ام را نیز به این مقام نائل کن؛ پروردگار فرمود: «پیمان من [که امامت و پیشوایى است] به ستمکاران نمىرسد.» یعنی مسأله امامت بسیار مهم است و نیاز به داشتن لیاقت فراوان دارد و هرکسی نمی شود و نباید که به این جایگاه برسد کما اینکه خود او نیز با وجود مقام نبوت، مورد آزمایشات گوناگون قرار گرفت و سپس به امامت رسید.
اما در آیه 126 همین سوره به درخواست دیگری از سوی حضرت ابراهیم (ع) اشاره می شود که آن نیز مورد مخالفت قرار می گیرد! در این آیه ابراهیم خلیل الله می فرماید که خدایا به مومنان از نعمت هایت روزی بده. اما به او ندا می رسد که درست است که مقام امامت به خانواده تو هم نمی رسد ولی روزی برای همه بندگان من است حتی کافران و گناهکاران!
در آیه 126 سوره بقره می خوانیم:
«وَ إِذْ قالَ إِبْراهِیمُ رَبِّ اجْعَلْ هذا بَلَداً آمِناً وَ ارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَراتِ مَنْ آمَنَ مِنْهُمْ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ قالَ وَ مَنْ کَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِیلاً ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلى عَذابِ النَّارِ وَ بِئْسَ الْمَصِیرُ.»
«و (بیاد آور) هنگامى که ابراهیم گفت: پروردگارا! این (سرزمین) را شهرى امن قرار ده و اهل آن را، آنان که به خدا و روز آخرت ایمان آوردهاند، از ثمرات (گوناگون) روزى ده. (اما خداوند) فرمود: به آنهایى که کافر شوند (نیز) بهرهى اندکى خواهم داد. سپس آنها را به قهر به سوى عذاب آتش مىکشانم و چه بد، سرانجامى است.»
سه نکته در خصوص آیات فوق:
* چطور می شود که خداوند در پاسخ به درخواست حضرت ابراهیم (ع) درباره امامت فرمود عهد من به ظالمین نمی رسد ولی درباره رزق دنیا فرمود رزق ما به همه می رسد حتی کافران و ظالمان؟
مفهوم این دو پاسخ متفاوت اینست که ای ابراهیم (ع)، بدان رزق مادى در نظر ما از اهمیت چندانی برخوردار نیست لذا به اهل و نااهل، با ایمان و بی ایمان، ظالم و مظلوم هر دو داده مىشود، اما مقامات معنوى و اجتماعى و رهبرى، بسیار مهم است و به هر کس واگذار نمىشود.
در ضمن همه بندگان خوب و بد نیازمند رزق و روزی در دنیا هستند و خدا کریم تر از آنست که کسی را نیازمند به چیزی کند و سپس از او دریغ نماید.
** حضرت ابراهیم (ع) در این آیه دو تقاضا می نماید؛ یکی اینکه سرزمین شان را امن قرار دهد و دیگر اینکه از ثمرات گوناگون به آنها روزی دهد. در واقع دو خواسته او شامل "امنیت" و "مواهب اقتصادی" می شود. و این دو درخواست می تواند معنایش این باشد که امنیت، مقدمه اقتصاد سالم است. اگر امنیت در کشوری نباشد، اقتصاد هم اصلاح نمی شود.
*** "رحمانیت" صفت رحمت عامه خداست. یعنی همه بندگان از بخشی از نعمت ها برخوردار خواهند شد و سفره الهی برای همه گسترده است.
سعدی علیه الرحمه در مقدمه کتاب گلستان می گوید:
باران رحمت بی حسابش همه را رسیده و خوان نعمت بی دریغش همه جا کشیده پرده ناموس بندگان به گناه فاحش ندرد و وظیفه روزی خواران به خطای منکر نبرد؛
ای کریمی که از خزانه غیب
گبر و ترسا وظیفه خور دانی
دوستان را کجا کنی محروم
تو که با دشمنان نظر داری!؟
اما نعمت هایی هم هست که متعلق به رحمت خاص خداست. عاقبت به خیری و رسیدن به پاداش های اخروی و بهره مندی از سایه رحمت الهی در آخرت مختص بندگان با ایمان است.
لذا بندگان با ایمان هیچگاه غصه روزی را نمی خورند چرا که می دانند رحمت عام خدا حتی به کفار هم می رسد! و در عوض دائماً نگران بهره مندی از رحمت خاص خدا و رسیدن به عاقبت خیر و خوش و مورد رضای الهی هستند.
