اگر همه چیز بر پایه برنامه پیش برود، جوزپه روسی یکی از ۲۳ مرد تیم ملی ایتالیا در جام‌جهانی برزیل خواهد بود؛ هرچند او از نامی ایتالیایی بهره می‌برد مانند بسیاری از ایتالیایی ـ آمریکایی‌های مقیم ایالت متحده متولد امریکا و ایالت نیوجرسی است؛ اما سال‌ها زندگی در نزدیکی کلیفتون هم موجب نمی‌شود او راضی شود برای تیم ملی آمریکا بازی کند و حضور در فیورنتینا موجب شده تا او به یکی از مردان مورد اعتماد چزاره پراندلی برای جام‌جهانی بیستم تبدیل شود.

اما آنچه برای روسی رخ داده، کمی پیشتر از او برای استیون بیت‌آشور، هافبک تیم ونکور وایتکپس رخ داد و او هم به ‌رغم سال‌ها زندگی در آمریکا، ترجیح داد برای تیم ملی سرزمین مادری‌اش بازی کند؛ هرچند وب‎سایت نیویورک دیلی نیوز بر این باور است که انتخاب بیت‌آشور بنا بر یک حس میهن‌پرستی نیست و تنها برای از دست ندادن فرصت حضور در جام‌جهانی، این انتخاب را کرده است.

«من امیدوارم در جام‌جهانی بازی کنم، چون اگر این فرصت را از دست بدهم برای جام‌جهانی بعدی ۳۱ ساله خواهم بود»؛ این وب‌سایت با استناد به این نقل قول بیت‌آشور، دلیل انتخاب ایران را از سوی یک بازیکن ایرانی-آمریکایی چنین توجیه می‌کند.

اما داستان برتری خونی بر مسائل سرزمینی در میان ستاره‌های حاضر در جام‌جهانی، تنها به استیون بیت‌آشور محدود نمی‌شود. ایساک بریزولا، هافبک تیم ملی مکزیک هم یکی دیگر از همین نمونه‌هاست که از پدر و مادری مکزیکی در سان‌خوزه کالیفرنیا به ‌دنیا آمده، ولی ترجیح داده به ‌جای پیراهن تیم ملی آمریکا، برای تیم ملی مکزیک بازی کند و اکنون به یکی از ستاره‌های در حال رشد این تیم تبدیل شده و بی گمان در جام‌جهانی درخشش بیشتری خواهد داشت.

با توجه به گزارش بالا، شاید هواداران تیم ملی آمریکا، از بازیکنانی که ملیتی نزدیک به این کشور داشته‌اند و این تیم را انتخاب نکرده‌اند ناراحت باشند؛ اما تیم ملی آمریکا هم بخشی از بازی همین بازی تیم‌های ملی چند ملیتی در جام‌جهانی است.

جرماین جونز، فرزند یک سرباز آمریکایی است که در آلمان پرورش یافته و حتی سه بازی هم برای تیم ملی آلمان داشته، ولی از آنجا که هیچ ‌یک از این بازی‌ها، بازی رسمی نبوده و به مدد قوانین نه چندان محکم فیفا، توانسته به اردو تیم ملی اضافه شود و خود را برای جام‌جهانی آماده کند.

حضور یورگن کلینزمن در رأس کادر فنی تیم ملی آمریکا موجب حضور چند بازیکن آمریکایی ـ آلمانی در ترکیب تیم ملی آمریکا شده است که چهار تن از آن‌ها (جونز، جان بروکس، تیموتی چاندلر و فابین جانسون) تابستان امسال به برزیل خواهند رفت.

آلمان همچنین محل تولد برادران بواتنگ یعنی جرومه و کوین پرینس است که تیم‌های ملی متفاوتی دارند. در حالی که جرومه بواتنگ ستاره بایرن مونیخ برای سرزمین مادری خود یعنی آلمان بازی می‌کند. برادر وی کوین پرینس بواتنگ ستاره شالکه ترجیح داده تیم ملی سرزمین پدری خود غنا را برگزیند.

سوئیس، کرواسی، کامرون، ساحل عاج، ایتالیا، هلند و پرتغال دیگر کشورهایی هستند که تعداد متغیری از بازیکنان خارجی را در ترکیب تیم ملی خود دارند، ولی هیچ تیمی به گرد الجزابر هم نمی‌رسد. از جمع سی بازیکن فهرست اولیه این تیم، آفریقای شمالی برای جام جهانی، ۲۱ بازیکن و از جمله مجید بوقرا کاپیتان این تیم در فرانسه به دنیا آمده‌اند.

حتی اسپانیا قهرمان دور قبل هم به تعداد کمتر از بازیکنان خارجی استفاده می‌کند. دیگو کاستای برزیلی ستاره این فصل اتلتیکو مادرید و لالیگا ترجیح داده است اسپانیایی شود تا در جام جهانی برای «لا روخا» بازی کند.

آلمان قهرمان سه دوره جام جهانی نیز از این رویه دور نمانده و در سال‌های گذشته، لوکاس پودولسکی و میروسلاو کلوزه متولد لهستان را برای خط حمله خود به کار گرفته است. حتی انگلیسی‌ها که مدعی هستند، مبدع ورزش فوتبال بوده‌اند، با آغوش باز از رحیم استرلینگ بازیکن لیورپول استقبال کرده‌اند، در حالی که وی متولد جامائیکاست.

در این میان، فرانسه منحصر به فرد‌ترین بازیکن را در ترکیب خود جای داده است. ریو ماووبا نزدیک به سی سال پیش در حالی به دنیا آمده که پدر و مادرش در حال فرار از جنگ داخلی در آنگولا بودند و او طبق پاسپورتش ملیت نداشت! به عبارت دقیق‌تر، وی در یک قایق و در آب‌های آزاد به دنیا آمده است. به همین سبب، ترجیح داد پس از نخستین دعوت به تیم ملی فرانسه بگوید: «من در فرانسه بزرگ شده‌ام و فرانسوی هستم».

برای بسیاری از این بازیکنان، هدف اصلی هر چه بیشتر بازی کردن در جام جهانی است.

منبع: تابناک