به گزارش مشرق، ۲۷۲ ایرانی که بیشتر آنان راننده کامیون بودند. کامیون ها را قسطی خریده بودند و به امید بهتر شدن زندگی راهی جاده های ترکمنستان شدند اما حالا مدت هاست به اتهام قاچاق مواد مخدر در زندان های این کشور روزگار دشواری را می گذرانند.اتهامی که خانواده هایشان آن را پاپوش می دانند.
 
در حال حاضر ۲۷۲ ایرانی در ترکمنستان زندانی هستند که بیشتر آنان را تجار و راننده‌های ترانزیت تشکیل می‌دهند. فرزند سفیر سابق ایران در ترکمنستان نیز از جمله این زندانیان است.
 
اما خانواده های این افراد در گفت و گو با "تدبیر" فرزندانشان را بی گناه می دانند.آنان اعضای خانواده شان را قربانی یک اتفاق سیاسی می دانند. به ادعای آنان ترکمنستان سعی می کند هر روز به تعداد زندیانیان ایرانی اضافه کند تا برگ های بیشتر برای انجام یک معامله سیاسی امنیتی در اختیار داشته باشد.
 
خانواده های ایرانیان زندانی در ترکمنستان می گویند ماجرا این است که چهار نیروی امنیتی ترکمنستان حدود ۵ سال پیش در ایران بازداشت شدند.در زمان ترکمنستان برای حل این موضوع تلاش کرده است اما به نتیجه نمی رسد.
 
این خانواده ها می گویند برخی منابع به آنان اطلاع داده اند که مقام های ترکمنستانی آزادی زندانیان ایرانی را وابسته به آزادی چهار شهروند ترکمنستان که در ایران زندانی هستند می دانند.
 
در واقع به ادعا این خانواده ها نیروی های امنیتی ترکمنستان خواستار مبادله ایرانیان زندانی در این کشور با این چهار نیروی امنیتی هستند.
 
به گفته خانواده زندانیانی ایرانی هر نوع تلاشی برای آزادی آنان یا عادی شدن روند رسیدگی به اتهام های ایرانیانی بازداشت شده در این کشور به سرنوشت این چهار نیروی امنیتی ترکمنستان در ایران وابسته است.
 
منابعی در وزارت خارجه می گویند پیگر وضعیت ایرانیان زندانی در ترکمنستان هستند اما تلاش هایشان تاکنون نتیجه ای نداده است.
 
در ماشین همسرم مواد مخدر جا سازی کردند
مریم تیموری همسر "محمدرضا رضازاده قوچان کهنه" یکی از زندانیان ایرانی در خاک ترکمنستان است.او می گوید: همسرم بی گناه است و به دلیل عدم توجه مسئولان باید ۱۶ سال در حبس بماند.
 
مریم تیموری درباره بازداشت همسرش در مرز ترکمنستان به تدبیر می گوید: ماشین متعلق به همسرم بود، اما راننده داشت. ویزای راننده تمام شده بود و همسرم برای کمک به راننده در برخی موارد به وی کمک می کرد و بار می برد.
 
او عنوان می کند: همسرم برای تاریخ دوم اسفند ۹۱ بار داشت. همیشه تره بار می برد. حدود ۱۰ سال هم ماشینش در خط ترانزیت کار می کرد. در این تاریخ برای انتقال بار رفت و گویا در مورد قرنطینه مشکل پیش می آید، به لب مرز باز می گردد تا مشکل قرنطینه را حل کند، شب می خوابد و صبح بی خبر از همه جا، زمانی که در ایست بازرسی ماشینش را می گردند در قسمت شاسی ماشین نایلونی حاوی مواد مخدر پیدا می کنند. به گفته همسرم مامور بازرسی بدون اینکه قسمت های دیگر ماشین را بازرسی کند مستقیما به قسمت شاسی آمده، اولین جایی را که بازرسی کرده اند، همین قسمت بوده است. اگر هم کسی بخواهد چیزی را منتقل کند به این راحتی و در چنین جایی پنهان نمی کند. برای همسرم پاپوش درست کرده اند. همان موقع تلفنی پیدا می کند و به ما اطلاع داد که چنین مشکلی برایش پیش آمده و بعد از آن حدود دو ماه از او بی خبر بودیم. بعد از این مدت با ما تماس گرفتند و از احوال همسرم خبر دادند که گویا به زندان "ماری" در "عشق آباد" منتقل شده است.
 
او درخصوص وضعیت نگهداری همسرش در زندان ترکمنستان عنوان می کند:« اجازه صحبت کردن با تلفن را به زندانیان ایرانی نمی دهند، تلفن زدن قاچاق است. اما هر از گاهی تماس می گیرد و می توانیم با وی صحبت کنیم. اگر لوازمی لازم داشته باشد برایش می بریم، البته آنطور که خود در تماس هایش می گوید بسیاری از لوازمی که ما ارسال می کنیم به دستش نمی رسد و وسایل خوب را به او تحویل نمی دهند. آخرین بار دو شب پیش همسرم با من تماس گرفته و از احوالش با خبر شده ام. زمان مشخصی برای تماس هایش وجود ندارد ، هفته ای یا ده روزی یک بار تماس می گیرد.»
 
او می گوید:«برای ملاقات باید هزینه زیادی را متحمل شویم و برای دو روز به ترکمنستان برویم که ملاقات داشته باشیم. من تا به حال به دلیل هزینه های زیاد نتوانستم این کار را انجام دهم و دوستان و آشنایان بعضی مواقع پیش می آید که می روند و وسیله ای می برند.»
 
تیموری می افزاید:« وضعیت زندان بسیار بد است، از نظر روحی تحت فشار هستند، فقط اجازه پوشیدن لباس مشکی را دارند و مسئولان زندان اجازه ارسال دارو را نمی دهند. امکانات رفاهی خیلی در زندان بد است. ما به همسرم کمک می کنیم و ممکن است که بتواند امکانات بهتری را در داخل زندان برای خود مهیا کند اما تکلیف آن افرادی که چنین امکانی را ندارند چه می شود؟ حتی یک پزشک درست و حسابی در آنجا ندارند که مریض ها را درمان کند. من دعا می کنم که همسرم مریض نشود، تعریف می کرد که بدن فردی که آپاندیسیت شده بود را به دلیل نبود پزشک و امکانات پاره پاره کرده اند. به هیچ عنوان اجازه نمی دهند برای افرادی که مریضی دارند دارو بفرستیم بعضی مشکل قلبی و یا مشکل دیگری دارند اما اجازه ارسال دارو را به خانواده های آنها نمی دهند.»
 
همسر رضازاده به تشکیل دادگاه برای همسرش اشاره و به "تدبیر" می گوید:« برای همسرم دادگاه تشکیل شده، البته همسرم از هیچ نوع مواد مخدری استفاده نمی کرد و حتی سیگار هم نمی کشید. از وی انگشت نگاری کردند و مورد بازجویی قرار داده اند، اما نتوانسته اند مدرکی پیدا کنند. با این وجود دادگاه برای وی ۱۶ سال زندان بریده و باید این مدت را بی گناه سپری کند. من هم با هزار بدبختی و وجود دو فرزند به دور از همسرم اینجا هستم.»
 
تیموری درباره پیگیری هایی که از طریق وزارت امور خارجه داشته به "تدبیر" می گوید:« هر چقدر به وزارت امور خارجه تماس می گیرم و مراجعه می کنیم هیچ نتیجه ای در برندارد. اطلاع درستی به ما نمی دهند، مدام وعده و وعید می دهند. از آبان ماه سال ۹۲ به ما می گویند که با آزادی شان موافقت شده اما ما هنوز چیزی ندیده ایم و هر زمان هم که مراجعه می کنیم جواب درستی به ما نمی دهند که بدانیم دقیقا چه وضعیتی دارند.»
 
او اشاره می کند:« تا به حال اطلاعاتی درباره اقداماتی که انجام داده اند به دست ما نرسیده. گفته شده که قرار است آقای روحانی قبل از شروع ماه رمضان به ترکمنستان بروند و درخصوص این موضوع هم رایزنی کنند.»
 
تیموری توضیح می دهد: «ماه گذشته قبل از روز پدر وقتی که دیدیم به صورت انفرادی جواب نمی گیریم با تعداد دیگری از خانواده هایی که در ترکمنستان زندانی داشتند به وزارت امور خارجه مراجعه کردیم تا شاید کاری انجام دهیم. همسر من یک سال و نیم است که به این وضعیت دچار شده اما بعضی از افراد حدود هشت سال هم می شود که این مشکل را دارند و بی دلیل دور از خانه و زندگیشان هستند.اما پی گیری های ما هنوز به جوابی نرسیده است.»
 
تیموری به پیگیری هایی که او و خانواده دیگر زندانی های ایرانی در ترکمنستان قرار است در آینده داشته باشند اشاره و به تدبیر می گوید: قرار بر این است که به زودی به وزارت خارجه مراجعه کنیم تا ببینیم که چه جوابی می گیریم. به هر حال باید کاری کرد مراجعه می کنیم تا شاید آقای ظریف یا آقای روحانی را ببینیم و از آنها درخواست کمک مستقیم داشته باشیم. فعلا که کسی جوابگوی ما نیست.»
 
همسر رضازاده درباره تعداد خانواده هایی که زندانی در زندان های ترکمنستان دارند از آماری حدود ۳۰۰ خانواده یاد می کند و توضیح می دهد:« وضعیت بعضی از این خانواده ها خیلی بد است، چون قبلا زندگی خوبی داشتند و در حال حاضر به دلیل نبود "نان آور خانواده" زندگی های خود را فروخته اند.»
 
او ادامه می دهد: «بچه های من مدام بهانه پدرشان را می گیرند به نظر شما من تا چه زمانی می توانم از آنها اصل قضیه را پنهان کنم و سفر رفتن را بهانه کنم. من دو کودک ۱۲ ساله و ۳ و نیم ساله دارم.ترکمنستان برای همسران ما پاپوش درست کرده است.من نمی گویم همه افراد بازداشت شده بی گناه هستنداما تعداد زیادی از این افراد گرفتار پاپوش دولت ترکمنتسان شدند.علت این پاپوش هم گویا این است که ترکمنتسان در ایران چند زندانی مهم امنیتی دارد که می خواهد با گروگان گیری ایرانیان به مبادله آنان بپردازد.»
 
همسر رضازاده درباره وضعیت ایست بازرسی در مرز ترکمنستان تاکید می کند:« همسرم تعریف می کند که حتی بقیه جاهای ماشین را بازرسی نکرده اند دقیقا به همان جایی که جاسازی وجود داشته مراجعه و جاسازی را از یک جای کاملا سردستی بیرون می آورند. من فکر می کنم نیروی های مرزی ترکمنستان خود در این قضیه دست دارند. ماشین را مصادره و یک خانواده را پیچاره می کنند. به نظر من خودشان جاسازی را انجام می دهند، ما شنیده ایم که هم درجه بالاتری می گیرند و هم از کشورشان پاداش دریافت می کنند. با این شرایط من و دو فرزندم و خانواده های شبیه ما باید زجر بکشیم و مسئولان کشورمان هم از ما حمایت نمی کنند.»