● زندگینامه

در یکی از روزهای سال ۱۳۲۲ ق(۱۲۷۸) ش در دامنه زیبا و پرطراوت کوههای سر به فلک کشیده البرز در روستای پُردمه لاریجان در هفتاد کیلومتری شهر آمل در خانه سادة مرحوم میرزا محمد، کودکی به دنیا آمد که دست تقدیر زعامت و مرجعیت را برایش رقم زده بود.

دوران کودکی را در دامان پاک پدر و مادر باتقوایش پشت سرنهاد و بالیده و پس از فراگیری قرآن و تحصیلات ابتدائی با استعداد سرشار و عشق به تحصیل علوم دینی که او را از خود بیخود کرده بود به فراگیری ادبیات عرب و مقدمات علوم نزد مرحوم آقا سیدتاج و آقای شیخ احمد آملی پرداخت و تا سطوح را در همان شهر فرا گرفت.

● تحصیلات

فقید سعید آیت ا…آملی سیزده ساله بود (۱۳۳۴ ق) که برای ادامة تحصیل به حوزة پررونق تهران عزیمت کرد و به مدرسه علیمه سپهسالار که زیرنظر مرحوم آیت الله مدّرس اداره می شد شتافت و مورد توجه و عنایت ویژه آن بزرگوار قرار گرفت و این مدّت دوازده سال به طول انجامید، کیفیت آشنایی و بذل توجه مرحوم شهید مدرس به ایشان را از زبان خودشان بشنویم.

تا سیزده سالگی در آمل بودم و بعد به تهران آمدم جوان غریبی در شهر بودم، نزد مرحوم استاد شیخ حسین نوائی برخی علوم عربی را فراگرفتم و در مدرسة سپهسالار سکونت داشتم. این مدرسه بسیار نامنظم بود پس از مدتی مرحوم مدرس عهده دار مدیریت آنجا شد و تمام آقازاده هائی را که اهل کار و تدریس نبودند از مدرسه اخراج کرد و امتحانات سختی را برای ورود به مدرسه قرار داد، وقتی به من برخورد فرمود: چه می خوانی؟ گفتم اسفار می خوانم عجب کرد و پرسید: تو با این سن افار می خوانی! گفتم: بلی، وقت امتحان روشن می شود او از من امتحان گرفت و من خیلی خوب از عهده برآمدم. از آن به بعد مورد توجه مرحوم مدّرس قرار گرفتم و حجرة مناسبی به من داد که به تنهایی از آن استفاده می کردم و ماهی پنج تومان برایم مقرری تعینی کرد و به خادم مدرسه هم گفته بود تا در شستن لباسها و تهیه خوراک به من کمک کند.

آنقدر خوشحال شده بودم که شاید آن شب از خوشحالی خوابم نبرد، مجدّانه مشغول تحصیل بودم، درس فلسفه، رسائل، مکاسب و مقداری از درس خارج را در تهران فرا گرفتم: از اساتید معظم له در تهران می توان از مرحوم حاج سیّد محّمد تنکابنی مرحوم نظر پاک، مرحوم آقا شیخ محمدعلی لواسانی و میرزاطاهر تنکابنی و آیه اله حاج میرزا ابوالحسن شعرانی و آیه اله شاه آبادی را نام برد.

▪عزیمت به حوزه علمیه قم

آیت الله میرزاهاشم آملی پس از پشت سرنهادن سطوح عالیه، در سال ۱۳۴۵ ق (۱۳۰۵ ش) برای بهره وری از خرمن فیض آیت اله العظمی حائری به قم آمد و در درسهای فقه و اصول آیت اله مؤسس، و در کنار آن به درس آیات عظام حجت کوه کمره ای و شاه آبادی، و حاج شیخ محمدعلی حایری قمی حاضر شد و در مدت شش سال از محضر آنان بهره ها برد و مبانی علمی خویش را استوار ساخت او در این مدت، فقه، اصول، رجال، حدیث فلسفه و عرفان را نیک آموخت و این درسها را با حضرات آیات سیدمحمد محّقق داماد و سیّد یحیی یزدی و حاج میرزا حسن یزدی به مباحثه نشست.

▪ عزیمت به حوزه علمیه نجف

مرجع فقیه در سال ۱۳۵۱ ق، پس از اخذ اجتهاد از دو استاد بزرگوارش آیت اله حایری و آیت اله حجت برای بهره وری از محفل پررونق درسی بزرگان حوزه نجف رهسپار آن دیار شد و پس از زیارت مرقد مطهر بابِ علم نبی امیرالمؤمنین علی (ع) و طلب توفیق از آن حضرت در مدرسه بزرگ آخوند، سکنا گزید و در درس فقه و اصول آیه اله سیدابوالحسن اصفهانی حاضر شد و ابواب طهارت و حج و بیع را از ایشان فرا گرفت و همزمان در درسهای آیات عظام نائینی و آقا ضیاء عراقنی نیز شرکت جست و علاوه بر درس اصول، ابواب فقهی صلات و اجاره و غصب و بیع و قضا را از آقا ضیاء عراقی و معاملات را از میرزای نائینی فرا گرفت.

ایشان پس از مدتی مورد توجه بسیار مرحوم آیت الله آقا ضیاء عراقی قرار گرفت تا بدانجا که از نزدیکان و اصحاب استنقای ایشان گردید و در تدوین حاشیة دوم محقق عراقی بر عروه الوثقی نقش به سزایی داشت.

معظم له خود می فرمود: ارتباط مرحوم آقا ضیاء عراقی با من بیش از ارتباط استاد با شاگردش بود، بسیاری از اوقات پس از درس همراه ایشان بودم و اشکالات خود را تصحیح می کردم حتی برخی از شبها در منزل آقا ضیاء می خوابیدم ایشان نیمه شبی مرا بیدار کردند و فرمودند: فکری به ذهنم رسیده است آن را بنویسید.

و نیز می فرمود: علاقه مرحوم آقا ضیاء به ما به حدی بود که تا زمانی که ما در درس ایشان حاضر نمی شدیم درس را شروع نمی کردند حتی ما شاگرد خانگی آقا ضیاء بودیم ما در درس ایشان را سرِ حرف می آوردیم تا بفهمیم مطلب استاد چیست.

● استادان

مرحوم آیت الله العظمی میرزاهاشم آملی در طول ۳۱ سال تلاش پیگیر و خستگی ناپذیر خویش (۱۳۳۰-۱۳۶۱ ق) توانست علوم رایج حوزه های علمیه را مانند ادبیات، فقه، اصول، فلسفه، هیئت، رجال، درایه، اخلاق، عرفان، منطق و حکمت نظری را از محضر اساتید نام آور قم و تهران و نجف کسب نماید و قله های علم و ایمان را فتح کند. برخی از آن مردان بزرگ عبارتند از آیات عظام و حجج اسلام:

۱) حاج شیخ عبدالکریم حایری یزدی (۱۲۷۶-۱۳۵۵ ق) صاحب دررالاصول و کتاب الصلواه.

۲)حاج میرزا حسین نائینی (۱۲۷۳-۱۳۵۵ ق) صاحب قاعده لاضرر و تنبیه الامّه.

۳ ) آقا ضیاءالدینی عراقی (۱۲۷۸-۱۳۶۱ ق) صاحب شرح تبصره المتعلمین و کتاب القضاء.

۴) سیدابوالحسن اصفهانی (۱۲۸۴-۱۳۶۵ ق) صاحب وسیله النجاه و ذخیره العباد.

۵) میرزامحمد علی شاه آباد (۱۲۹۲-۱۳۶۳ ق) صاحب رشحات البحار و شذرات المعارف.

۶) سیدمحمد حجت کوه کمری (۱۳۱۰-۱۳۷۰ ق) صاحب مستدرک المستدرک و جامع الاحادیث و الاصول.

۷) میرزاابوالحسن شعرانی (۱۳۲۰-۱۳۹۳ ق) صاحب ترجمه شرح تجرید و نشر طوبی.

۸)حاج سیدمحمد تنکابنی (۱۲۷۷-۱۳۵۹ ق) صاحب ایضاح الفرائد.

۹) حاج شیخ محمدعلی هایری قمی (۱۲۹۹-۱۳۵۸ ق) صاحب حاشیه بر کفایه و ردّ وهابیّت.

۱۰) میرزا مهدی آشتیانی (۱۳۰۶-۱۳۷۲ ق) صاحب «رساله در وحدت وجود و قاعده الواحد».

۱۱) میزا یداله نظر پاک کجوری تهرانی (۱۲۹۶-۱۳۶۳ ق).

۱۲) میرزا طاهر تنکابنی (۱۲۸۰-۱۳۶۰ ق) نویسنده حاشیه بر قانون.

● تدریس

آیت اله العظمی آملی در پی سالها تحصیل و فراگیری دانش به چنان مقامی دست یافته که نامش زبانزد علماء و فضلای حوزه نجف گردیده بود و مجلس درس و آکنده از مشتاقان علم گشته و لذا سالیان دراز به تدریس سطوح عالیه و خارج فقه و اصول اشتغال ورزید معظم له در طول تحصیل در حوزة درس مرحوم نائینی و آقا ضیاء عراقی به تدریس سطح و پس از وفات محقق عراقی به تدریس خارج فقه (کتابهای بیع و صلات) و خارج اصول (چهار دوره) روی آورد و شاگردان بسیاری را پرورش داد و این تا سال ۱۳۸۰ ق که در قم مستقر گردید، ادامه یافت.

● مهاجرت به حوزه علمیه قم

مرجع فقیه پس از سی سال اقامت در جوار مرقد امیرالمؤمنین علی(ع) در سال ۱۳۸۰ ق به عزم دیدار اقوام وصلة ارحام و سکونت در حوزة علمیه قم که آوازة آن تحت زعامت آیت اله العظمی بروجردی در جهان طنین افکن شده بود. رخت سفر بربست و راهی ایران شد، فضلای حوزه علمیه با ورد ایشان به قم، مقدمش را گرامی داشتند و از اینکه یکی از برترین شاگردان محقق عراقی و صاحب تقریرات درس وی را در میان خویش می دیدند شادمان شده و گرد شمع وجودش حلقه زدند.

معظم له با استقرار در قم، به تدریس خارج فقه و اصول روی آورد و بیش از سی سال ابواب گوناگون فقه چون، طهارت، صلات، بیع، خیارات و شش دورة کامل اصول را تدریس نموده و تشنگان دانش و معارف اهل بیت(ع) را از سرچشمه زلال علوم خویش سیراب ساخت، ایشان در آغاز، در مدرسه خان و پس از تبیعد حضرت امام خمینی در آبان ۱۳۴۳ در شبستان مسجد اعظم و در جوار مرقد مرحوم آیت اله العظمی بروجرد به تدریس خارج طهارت و معاملات (بیع و خیارات) و صلات پرداخت و عصرها نیز به آموزش خارج اصول دست یازید.

● شاگردان

مرحوم آیت اله العظمی آملی از پس تدریس سالیان دراز در حوزه های علمیه نجف اشرف و قم شاگردان بسیاری را در محفل درس خود پرورش داد، و آنان را به سرمنزل مقصود رسانید شاگردانی که هم اینک از اساتید و علمای بزرگ حوزه های عملیه بشمار می رود. و مدار تدریس و تألیف و تحقیق در حوزه ها بر وجود آنان می گردد

اینک به نام برخی از شاگردان آن بزرگ که در نجف و قم از محضرش بهره برده اند اشارتی میشود و از اینکه به این تعداد کم اکتفا کرده ایم پوزش می طلبیم، حضرات آیات میرزا جواد آقا تبریزی، مکارم شیرزای، جوادی آملی، آذری قمی، سیدجعفر کریمی، محمدی گیلانی، لنگرودی، محمدهادی معرفت، سیدعلی محقق دامادیزدی، فیض، اسماعیل پور، قمشه ای، صالحی مازندرانی، قافی یزدی، پایانی، مجلسی اصفهانی.

● تقریرات

شاگردان مرحوم آیت اله میرزاهاشم آملی در خلال تحصیل دست به قلم بوده و به ثبت و ضبط گفتار استاد پرداختند و از همین رهگذر است که فشرده سخنان ایشان همین اینک در دسترس دانش پژوهان قرار دارد برخی از تقریرات درس معظم له که به چاپ رسیده عبارت است از:

۱) المعالم الحاثوره فی الطهاره: تقریرات درس طهارت (۶ جلد) نوشته محمدعلی اسماعیل پور .

۲)کشف الحقائق: تقریرات درس بیع و خیارات (۴ جلد) نوشته سیدجعفر کریمی.

۳) مجمع الافکار و مطرح الانظار: تقریرات کامل درس اصول از آغاز تا پایان درس تعادل و تراجیح (۵ جلد) نوشته محمدعلی اسماعیل پور قمشه ای.

۴)منتهی الافکار: تقریرات مباحث الفاظ (۱ جلد) نوشته محمدتقی مجلسی.

۵)تقریر الاصول: تقریرات مباحث الفاظ، نوشته ضیاءالدین نجفی.

۶) تحریرالاصول: تقریرات مباحث استصحاب و تعادل و تراجیح نوشته سیدعلی فرحی قمی.

● تألیفات

آیت اله العظمی آملی در راه نشر و گسترش دانش آل محمد(ص) از هیچ کوششی فروگذار نکرد بیش از پنجاه سال به تدریس علوم اهل بیت همت گماشت و در کنار تدریس، به تألیف و تحقیق نیز دست یازدید و هماره بیش از تدریس مباحث طرح شده را به زیبائی نگاشته و پس از آن به القای درس می پرداخت که برخی از تألیفات ایشان از رهگذر همین خصیصه اکنون برجای مانده است، آنها عبارتند از:

۱) کتاب الطهاره

۲) کتاب الصلاه

۳) کتاب الصوم

۴)کتاب الرهن و الاجاره

۵) کتابُ العین

۶) خیارات

۷) رساله فی النیه

۸) تقریرات درس صلاة مرحوم آیت الله العظمی حایری

۹) تقریرات درس فته آیت الله آقاضیاء عراقی (صلات، اجاره، غصب، بیع و قضا)

۱۰) توضیح المسائل

۱۱) مناسک حج

۱۲) حاشیه بر عروه الوثقی

۱۳) بدایع الافکار، تقریرات درس اصول مرحوم محقق عراقی (۴ جلد)

۱۴ـ تقریرات درس اصول مرحوم آیت الله العظمی سیدابوالحسن اصفهانی

۱۵) حاشیه بر شرح چغمینی در علم هیئت

۱۶) حاشیه بر التحصیل بهمینار در حکمت منطق.

● بنیاد مدارس و مساجد

مرجع فقید در کنار تألیف پرثمر و پرورش شاگردان فرزانه، به ایجاد ساختمانهای عام المنفعه نیز پرداخت، که نمونه آشکار آن مدرسه علمیه ولی عصر(عجل) در قم است که این مدرسه با مساحتی نزدیک به هفتصد مترمربع می باشد.

در خاتمه بخاطر تعظیم از مقام منیع و شامخ مرجعیّت تشیّع از طرف ریاست عالیه دانشگاه این واحد دانشگاهی بنام دانشگاه آیت الله آملی نامگذاری شده است.

سرانجام آیت اللّه آملی پس از 91 سال تلاش و کوشش در جهت احیاء و بزرگداشت شعائر دینی و پشت سر نهادن سکته ای ناقص و یک دوره بیماری، در عصر روز جمعه چهارم رمضان المبارک 1413 ق (7 اسفند 1371 ش) بدرود حیات گفت و جهان علم و تقوا و فضیلت را در سوگ خویش عزادار ساخت.