اما به دور از همه دیدگاه‌ها و کشمکش‌هایی که به‌طور معمول در نزدیکی زمان انتخابات هیات‌رئیسه بین اعضای شورای شهر و طیف‌های سیاسی حاکم می‌شود، نگاه هزاران شهروند تهرانی به نتیجه این انتخابات دوخته شده است تا ببینند اعضا سکان هدایت شورا را به دست چه کسی خواهند سپرد؟ اگر شورای شهر را به عنوان نهادی که بسیاری از کارهای پایتخت را ساماندهی می‌کند و در بسیاری از تصمیمات شهری تاثیرگذار است بپذیریم، نگرانی بسیاری از کارشناسان حوزه شهری و شهروندان درباره نتیجه این انتخابات قابل درک است، چرا که امروز شورای شهر به عنوان مجلسی محلی در سطح شهرها مطرح است که یک مرجع تصمیم‌گیری و نظارتی است. البته اهمیت این موضوع زمانی دوچندان می‌شود که شورای شهر تهران را به عنوان الگویی برای سایر شهرها بدانیم و آن را به عنوان بازوی حمایتی شهرداری کلانشهری مانند تهران باور داشته باشیم.
بنابراین اینکه در این زمان چه کسی بر مسند ریاست شورا تکیه می‌زند و سکان هدایت آن را در درست می‌گیرد، اهمیتی فرا‌تر از یک امر جاری شورا پیدا کرده است و در سطحی وسیع و حتی ملی قابل پیگیری است چرا که هم‌اکنون فرمان هدایت شورا باید در دست شخصی قرار گیرد که بتواند به سلامت شورا را از گردنه القائات سیاسی و فشارهای بیرونی به سلامت عبور دهد. این در حالی است که گاه و بی‌گاه سایه سیاست و سیاسی‌بازی بر شورای چهارم سنگینی کرده و کارنامه عملکرد آن رنگ و بوی سیاست زدگی به خود گرفته است. در یک سالی که از فعالیت شورای چهارم گذشته است و در همان آغاز کار این شورا و در روند انتخاب شهردار شاهد تحمیل دیدگاه طیف به‌خصوصی از خارج از شورا بودیم که سعی داشت موضع سیاسی خود را به شورا تزریق کند. در این زمان از رئیس شورای شهر این انتظار وجود داشت که بدون جانبداری هدایت شورا را در دست گرفته و مانع نفوذ هرگونه جریان داخلی و خارجی در تصمیم‌گیری‌ها شود اما سکوت رئیس شوراء در برابر برخی جریانات و اعتراض اصولگرایان به این موضوع این علامت سؤال را پررنگ‌تر می‌کند که آیا رئیس شورای چهارم توانسته وظایف خود را به درستی انجام دهد و قطار شورای چهارم را در مسیر صحیح ریل‌گذاری کرده است؟
بازشدن پای همشهری به سیاست
از دیگر موضوعاتی که شورای چهارم را به حاشیه کشاند و از خدمت‌رسانی به
شهروندان دور کرد ماجرای نظارت بر روزنامه همشهری بود. در این طرح که برخی
از نمایندگان خواستار نظارت بر مطالب روزنامه همشهری شده بودند، مسجدجامعی
که زمانی وزیر ارشاد بود بهتر از هر شخصی می‌دانست چنین رفتاری با مطبوعات
در هیچ کجای دنیا انجام نمی‌شود اما آنچنان که باید پررنگ و با تحکم با این
درخواست برخورد نمی‌کند.
انتخاب معاون، مصداقی بارز
از دیگر مصادیقی که می‌تواند نقش موثر رئیس شورای شهر در تصمیم‌گیری‌ها و
برنامه‌ریزی‌های شهری را نمایان کند، انتخاب معاونانی است که کارآیی لازم
در تصمیم‌گیری‌های مرتبط با حوزه فعالیت خود را داشته باشند. آیا به واقع
در شورای چهارم چنین انتخابی صورت گرفته است؟ اگر چنین موضوعی در انتخاب
معاونان لحاظ شده است، چرا در برخی موارد باید شاهد بروز مشکلاتی در
تصمیم‌گیری‌ها در معاونت‌های شورای شهر باشیم؟
این در حالی است که شورای شهر یک نهاد با رویکرد اجتماعی- فرهنگی است که
کمترین نسبت را با سیاست دارد به این معنی که نسبت شورا با سیاست باید
حداقل و نسبت آن با خدمات و فرهنگ بایدحداکثر باشد که تحقق این موضوع و
برقراری این تعادل تنها در دست رئیس شوراست. به باور بسیاری از کارشناسان،
این نکته امتیاز بزرگ چمران در ریاست شورای شهر در دوره گذشته بود چرا که
وی با پرهیز از سیاسی‌کاری و مراقبت از وقوع سیاسی‌بازی در شورای شهر ماهیت
اصلی شورا که انجام خدمات است را حفظ کرد و مانع سهم‌خواهی‌ها شد. جالب
اینجاست که نگاهی گذرا به حوزه مدیریت‌های صورت گرفته در یک سال گذشته و
دوره پیش از آن به خوبی موید این نکته است که هر زمان شورا از حواشی سیاسی
به دور بوده است کارنامه خدمت‌رسانی آن درخشان‌تر شده و هر زمان که دچار
سیاست‌زدگی شده به طور کامل از هدف اصلی دور شده است.
زنده شدن خاطره شورای اول
این همان موضوعی است که درباره شورای اول هم به وقوع پیوست و شورای اول
چنان اسیر سهم‌خواهی و سیاست‌زدگی شد که وزیر کشور وقت آن را منحل اعلام
کرد اما رویه فعلی که بر شورای چهارم نیز حاکم است تا حدودی یادآور خاطره
تلخ شورای اول است. موضوعاتی مانند روند شکل گرفته در انتخاب شهردار یا
طرح‌هایی که به بهانه‌های گوناگون از طرف اصلاح‌طلبان برای گذاشتن چوب لای
چرخ شهرداری مطرح می‌شد همگی به نوعی تداعی‌گر همان شیوه رفتاری شورای اول
است. در آن سوی ماجرا و با نزدیک شدن به برگزاری انتخابات برای تعیین
رئیس شورای شهر دوباره سایه سنگین سیاست بر فضای شورا حاکم شده است و
جریان‌های سیاسی با ایجاد فشار از خارج شورا سعی دارند با ایجاد حساسیت و
جوسازی به اهداف خود نزدیک شوند. مصداق بارز این نوع از عملکرد هم تعداد
مصاحبه‌هایی است که افراد سیاسی خارج از شورا در مقایسه با اعضای شورا
دارند. در حال حاضر اعضای شورای شهر دراین باره کمتر اظهارنظر می‌کنند و
انتخابات را فقط به عنوان یک امر جاری در شورا که باید طبق روال مرسوم
انجام شود، می‌دانند اما در خارج از شورا ماجرا به طور کامل متفاوت است و
طیف خاصی از افراد دائم مشغول اظهارنظر و گمانه‌زنی برای نتایج انتخابات
هستند!
تهدید پایتخت به دست سیاست
اما آنچه هم‌اکنون بیش از هر زمان دیگری موجب نگرانی شهروندان شده است خطر
تداوم رفتارهای اینچنینی و حرکت در ریل فرسوده شورای اول است که به طور
حتم تبعات سنگینی برای کلانشهر تهران خواهد داشت و به دنبال این موضوع کشور
هم دچار مشکل خواهد شد چرا که به تعبیر مقام معظم رهبری تهران به عنوان
الگو و خط‌دهنده برای سراسر کشور مطرح است و این موضوع حساسیت انتخاب رئیس
شورای شهر تهران را دوچندان می‌کند پس لازم است اعضای شورا در انتخاب رئیس
شورا دقت عمل داشته باشند تا کنترل شورا در دست فردی قرار گیرد که تمام
مشغله‌اش شورا باشد و نه سیاست.
انتخابات در دستور جلسه روز یکشنبه قرار ندارد
درحالی که پیش از این اعلام شده بود، انتخابات سال دوم ریاست شورای شهر
تهران در روز سه‌شنبه 11 شهریور و با حضور خبرنگاران برگزار می‌شود، رئیس
شورای شهر از احتمال برگزاری انتخابات در روز یکشنبه 9 شهریور ماه خبر داد
اما به دنبال این موضوع روابط عمومی شورای شهر تهران، اعلام کرد انتخابات
هیات‌رئیسه شورا در دستور جلسه روز یکشنبه 9 شهریور ماه نیست.
انتخاب بین خوب و خوب‌تر
با داغ شدن تنور انتخابات، بازار گمانه‌زنی‌ها هم رونق گرفت و بر این اساس
پرویز سروری، عضو شورای اسلامی شهر تهران بیان داشت براساس بررسی‌های
صورت‌گرفته به این نتیجه رسیده‌ایم که اکثریت نمایندگان شهر تهران در این
دوره به چمران تمایل دارند. وی با اشاره به اینکه این انتخاب برای برگزیدن
خوب و خوب‌تر است به فارس گفته است: کسی منتخب می‌شود که اهداف منظور شده
را در مدیریت شهری به نتیجه برساند. سروری با تاکید بر عملکرد مثبت چمران
در شورای شهر، خاطرنشان کرد: مهدی چمران در این دوره 17 رای دارد.
*وطن امروز
