گروه بین‌الملل مشرق - روند تحولات در عراق و سوریه و پروژه داعش نشان میدهد که آمریکایی‌ها راهبرد کاملاً تفضیلی در مورد رخدادها و رویکردهای لازم برای هدایت آن در اختیار ندارند و بنا به اقتضای شرایط و نوع بازی گری ها و فراز و نشیب ها، به تعریف رویکرد و رفتار می‌پردازد.

به همین دلیل در روزهای پایانی هفته گذشته که جلوه های پیروزی کردها در کوبانی در حال تکمیل شدن بود، امریکایی ها را واداشت تا دست به دو اقدام حساب شده بزنند. ابتدا اینکه مذاکره با حزب اتحاد دمکراتیک و رهبر آن صالح مسلم را در اروپا آغاز کنند و به توافقاتی هم دست یابند و دوم اینکه با هدفمند کردن حملات هوایی، خود را شریک پیروزی کردها در مقابل داعش ثبت کنند. در همین راستا در روزهای چهارشنبه هفته گذشته تا دوشنبه، حملات هدفمندی بر علیه داعش در کوبانی و اطراف آن صورت گرفته است.

در اقدام موازی دیگری امریکایی ها به ترکیه تفهیم کردند که سناریویی اخراج کردها از کوبانی امکانپذیر نیست و نمی توانند با جابجایی جمعیتش، آوارگان سنی مذهب را بجای کردها در این منطقه مستقر کنند، ولی در یک هماهنگی معنادار، به ترک ها قبولاندند که با ورود پیشمرگه های اعزامی از سوی منصور بارزانی موافقت به عمل آورند. این کار در راستای توافقاتی است که با حزب اتحاد دمکراتیک در اروپا شده است. اقدامات هوایی بر علیه داعش و تقویت کردها در کوبانی از طریق اجازه عبور پیشمرگه های بارزانی از خاک ترکیه برای پیوستن به مدافعین کرد در منطقه کوبانی، یک دام برای تغییر معادله امنیتی و نظامی خواهد بود.

امریکایی ها که در کنار نیروی هوایی خود و ائتلاف، باید به تدارک یک نیروی زمینی هم فکر کنند، پیوستن کردها به ائتلاف برایشان حائز اهمیت است و آنها را تدریجی در کنار گروه هایی از معارضه قرار می دهند که تا به حال از آن استنکاف می کردند.

معنای این رخداد این است که اگر نمی توانند عمق استراتژیک پ.ک.ک را در کوبانی هدف قرار دهند با تغییر در ترکیب جمعیتی کردی و افزایش وزن طرفداران بارزانی، ترک ها از یک سو هم پیمانی خود را در شمال عراق از دست نمی دهند و از سوی دیگر با فعال کردن بارزانی به عنوان رقیب، پ.ک.ک را در مهار و کنترل بارزانی قرار می دهند که نشان داده است، به خوبی اهل معامله است!! اگرچه بارزانی در چند ماه گشته بارها نشان داده که با سیاست ها و رویکرد ساده لوحانه خود چگونه در کنار داعش قرار گرفته و سپس به امریکا اعتماد کرده و امروز برای تضعیف اوجالان و جریان چپ کردی، حاضر است با ترکیه هم، هم پیمان شود.

از آنجا که اوجالان و طالبانی حاضر به تنش های فرسایشی نیستند، ناچارند که صحنه را برای بارزانی تا حدود زیادی رها کنند و یک موفقیت تاکتیکی را نصیب ترک ها نمایند.

کردهای سوریه هم که گزینه های زیادی در مقابل خود نمی بینند، بنا به گزارش هایی که از منابع اروپایی شنیده می شود، تدریجاً باید در کنار ائتلاف امریکایی به عنوان پیاده نظام عمل کرده و بخشی از هسته های عملیاتی در کنار معارضه تکفیری باشند که تفاوتی با داعش و النصره ندارند.

در واقع امریکایی ها، با یک چرخش در قبال کردهای سوریه و فعال تر نشان دادن حملات هوایی، از یکسو ترک ها را تا حدودی راضی کرده اند که وزیر خارجه آنها در فاصله کوتاهی از موضع اردوغان مبنی بر اینکه «مدافعین کوبانی تروریست هستند»، اجازه عبور پیشمرگه بارزانی را به کوبانی صادر کرد و در یک همراهی با کردها، شریک در پیروزی هم شده و آنها را به سمت شراکت در ائتلاف ضدداعش و پیاده نظام ائتلاف امریکایی هدایت تدریجی می کند و سپس زمینه برای منطقه حائل و امن نیز فراهم می شود.

حاصل این تدبیر، مدیریت معادله امنیتی و نظامی در کوبانی است به نحوی که سهم امریکایی در نتیجه پیروزی کردها در کوبانی را از صفر بودن نجات داده و شریک کردهای سوریه می کند.

شکست داعش در کوبانی، بویژه در شرایط فعلی، مطابق سناریوی امریکایی نیست و وجاهت ابزاری داعش را از دست خواهد داد. لذا امریکایی ها باید چنان تدبیر نمایند تا داعشی ها یا در سوریه و یا در مناطق شمالی عراق، مانند سنجار، یک پیروزی کسب نماید که به نظر می رسد، ضعیف ترین نقطه، در مناطق ایزدی و کوه های سنجار می‌باشد.