به گزارش مشرق، به متن این خبر دقت کنید " در نیمه دوم این بازی بود که انریکه قصد داشت مسی را تعوض کند اما مسی که تنها دو گل دیگر تا شکستن رکورد گلزنی در لالیگا فاصله داشت به دستور سرمربی تیم اعتنایی نکرد و در زمین باقی ماند. دقایقی بعد نیمار توسط سرمربی تیم تعوض شد و روی نیمکت تیمش نشست. به گزارش موندو دپورتیوو، نیمار در پاسخ با این سوال که از تصمیم سرمربی تیم ناراحت نشده است، گفت: من همیشه از مسی ستایش کرده‌ام و گفتم او بهترین بازیکنی است که تا به حال دیده‌ام. از تصمیم سرمربی تیم ناراحت نیستم و وارد این مسایل نخواهم شد."
یک طرف ماجرا نیمار است آنطرف مسی و ضلع سوم انریکه است. سه غول بزرگ فوتبال جهان، سه برخورد مختلف برای یاد گیری و البته تذکر این مورد که هیچکس کامل نیست.
از مسی شروع می کنیم و عملکردی که به هیچ وجه قابل دفاع نیست اما او مسی است آرام ترین بازیکن تمام تاریخ، آنقدری که او را می زنند و روی او حساس هستند روی هیچکس نیستند، این اولین خطایی است که از او سرزده، با این وجود عطش او برای عبور از هر گونه رکوردی قابل ستایش است.
او که چهار بار توپ طلای دنیا را گرفته هنوز می دود و می جنگد تا رکورد دیگری را ثبت کند و چنین هم خواهد کرد. این نوع نگاه را مقایسه کنید با برخی بازیکنان فوتبال ایران که سقف آرزوهایشان به شدت پایین است و خیلی زود نابود می شوند و همین که اندکی پول به دست آوردند دلشان می خواهد دیگر فوتبال بازی نکنند!
ضلع دوم انریکه است که با مسی بعد از این دیدار درگیر شد اما نه مقابل خبرنگاران، اینجا اما مربیانی مثل دایی و قلعه‌نویی و خیلی های دیگر از مربیان و بازیکنان دعوا در رسانه و زمین به راه انداخته اند و می خواهند در رسانه ها با بازیکنشان یا هر کس دیگری درگیر شوند. در واقع رسانه برای برخی بازیکنان فوتبال ایران گود زورخانه است که باید آنجا کمر حریفشان را به زمین بکوبند!
ضلع سوم اما کم نقص ترین اتفاق و بهترین مقایسه با بازیکنان ایرانی را جلوی چشم قرار می دهد؛ نیمار که میلیونها نفر برایش هورا می کشند و پله جدید نام دارد و فوق العاده بازیکن بزرگی است. او از مسی تعریف می کند و از انریکه هم همینطور و با سکوتش و احترامش هم مسی و هم انریکه را خورد می کند.
اما اینجا عباس زاده(مهاجم پرسپولیس) وقتی تعویض می شود روی نیمکت نمی نشیند و می رود به رختکن تا اعتراضش را ثابت کند، دقت کنید داریم راجع به عباس زاده حرف می‌زنیم که با نیمار قابل مقایسه نیست و اصالتا این مقایسه مع الفارق است. نیمار باید الگوی عباس زاده باشد و البته نیست. عباس زاده که نه همه فوتبال ایران باید این دو خط خبر ابتدای متن را چندین و چند بار بخوانند.
یک طرف ماجرا نیمار است آنطرف مسی و ضلع سوم انریکه است. سه غول بزرگ فوتبال جهان، سه برخورد مختلف برای یاد گیری و البته تذکر این مورد که هیچکس کامل نیست.
از مسی شروع می کنیم و عملکردی که به هیچ وجه قابل دفاع نیست اما او مسی است آرام ترین بازیکن تمام تاریخ، آنقدری که او را می زنند و روی او حساس هستند روی هیچکس نیستند، این اولین خطایی است که از او سرزده، با این وجود عطش او برای عبور از هر گونه رکوردی قابل ستایش است.
او که چهار بار توپ طلای دنیا را گرفته هنوز می دود و می جنگد تا رکورد دیگری را ثبت کند و چنین هم خواهد کرد. این نوع نگاه را مقایسه کنید با برخی بازیکنان فوتبال ایران که سقف آرزوهایشان به شدت پایین است و خیلی زود نابود می شوند و همین که اندکی پول به دست آوردند دلشان می خواهد دیگر فوتبال بازی نکنند!
ضلع دوم انریکه است که با مسی بعد از این دیدار درگیر شد اما نه مقابل خبرنگاران، اینجا اما مربیانی مثل دایی و قلعه‌نویی و خیلی های دیگر از مربیان و بازیکنان دعوا در رسانه و زمین به راه انداخته اند و می خواهند در رسانه ها با بازیکنشان یا هر کس دیگری درگیر شوند. در واقع رسانه برای برخی بازیکنان فوتبال ایران گود زورخانه است که باید آنجا کمر حریفشان را به زمین بکوبند!
ضلع سوم اما کم نقص ترین اتفاق و بهترین مقایسه با بازیکنان ایرانی را جلوی چشم قرار می دهد؛ نیمار که میلیونها نفر برایش هورا می کشند و پله جدید نام دارد و فوق العاده بازیکن بزرگی است. او از مسی تعریف می کند و از انریکه هم همینطور و با سکوتش و احترامش هم مسی و هم انریکه را خورد می کند.
اما اینجا عباس زاده(مهاجم پرسپولیس) وقتی تعویض می شود روی نیمکت نمی نشیند و می رود به رختکن تا اعتراضش را ثابت کند، دقت کنید داریم راجع به عباس زاده حرف می‌زنیم که با نیمار قابل مقایسه نیست و اصالتا این مقایسه مع الفارق است. نیمار باید الگوی عباس زاده باشد و البته نیست. عباس زاده که نه همه فوتبال ایران باید این دو خط خبر ابتدای متن را چندین و چند بار بخوانند.
