گوش تا گوش تو ای غنچه گلستان شده است

آب آب لب تو بانی باران شده است

خون حلق تو نرفته نفست بند آمد

که به یک چشم زدن جسم تو بی جان شده است

از زمین می رود این بار به سمت ملکوت

قطره هایی که پر از باده عرفان شده است

تو که سیراب شدی تازه دلم می سوزد

از همین خشکی زخمی که نمایان شده است

تو به اندازهٔ خون پدرت مظلومی

غصه ات بر جگرم داغ دو چندان شده است

کاش می شد پسرم زیر عبا گریه کنم

ناله ام در دل هر هلهله پنهان شده است

مادرت بند دلش بسته به گیسوی تو بود

مادرت چشم به راه است و پریشان شده است

ردپایی که چنین دور خودش چرخیده است

حال روز پدری هست که حیران شده است

*امین سبکبار