وی ادامه داد: در واقع در گذشته و قبل از انقلاب هم به این شکل بود که تلویزیون در ایام سوگواری موسیقی پخش نمیکرد و روضه خوانی اجرا میشد و حالا همین شیوه هم بعد از انقلاب ادامه پیدا کرد و البته سخنرانی، نوحه خوانی و موارد دیگری هم اضافه شده است.
کوشکی با اشاره به اینکه نباید تعداد مخاطبان تلویزیون در ایام عزاداری کم شود، بیان کرد: از طرفی هم در ایام محرم مخاطبان بیشتر در هیاتهای مذهبی، مساجد و تکایا مشغول عزاداری هستند و چون مدیران صداوسیما این مساله را میدانند اصراری برای تولید و اجرای برنامههای جذاب ندارند.
در سخنرانیهای مذهبی تنوع وجود ندارد
این پژوهشگر حوزه فرهنگ درباره گفتگوهای کارشناسی تلویزیون نیز بیان کرد: در سخنرانیها و گفتگوهای کارشناسی تلویزیون تنوعی وجود ندارد و ساده ترین مدلی که به نظر مسئولان سازمان صدا و سیما میرسد گفتگو با یک روحانی و کارشناس دینی است اما اینکه در این گفتهها چه محتوایی بیان شود درباره آن استراتژی و راهبردی وجود ندارد.
مدرس دانشگاه تهران اضافه کرد: به طور مثال مدیران میتوانند الگویی را به کار بگیرند و برای خود مشخص کنند که امسال سبک زندگی امام حسین (ع) یا خانواده را موضوع گفتگوی خود قرار دهند. در حال حاضر الگوی ویژهای وجود ندارد و علاوه بر آن مجریان تنها یک سوال کلی میپرسند و دغدغه مند نیستند. حتی کارشناسان هم تقریبا کسانی هستند که در سازمان صدا و سیما تثبیت شدهاند و در نهایت شیوه کاری به این صورت است که تنها قرار است آنتن پر شود.
برنامههای مذهبی شبهات مردم را پاسخ نمیدهند
کوشکی با بیان اینکه بعضا برنامه های مذهبی به دانش و معرفت مردم اضافه نمیکنند، یادآور شد: در این برنامهها مشخص نیست که هدف اطلاع رسانی، الگوسازی و یا اسطوره سازی است و برنامهها نه به لحاظ تاریخی و نه کلامی و اندیشهای نمیتوانند شبهات مردم را پاسخ دهند.
مدرس دانشگاه تهران با اشاره به یک برنامه گفتگومحور که پیش از این در تلویزیون تولید و پخش شده بود، افزود: تنها برنامهای که فکر میکنم در زمان خود مخاطبان زیادی پیدا کرد برنامه ای بود که در آن با محمدحسین رجبی دوانی گفتگو میشد. این تنها برنامهای بود در این سالها که به نظر من هم جذابیت کلامی داشت و هم توانست تغییری جدی در دانش مردم ایجاد کند.
وی در پایان سخنانش بیان کرد: به جز این برنامه قوی ترین کار تاریخی در مورد عاشورا چند قسمت از سریال «مختارنامه» است و همچنین فیلم سینمایی «سفیر» و یا مجموعه «معصومیت از دست رفته» از جمله آثاری بودند که در این حوزه موفق عمل کردند.