به گزارش مشرق به نقل از جهان، کامران نجف زاده را بي هيچ دليل موجهي از کشور فرانسه که خود را مهد دموکراسي! جهان مي داند، اخراج کردند. البته پيش از اخراج نجف زاده خبرهايي مبني بر محدود بودن او و بيشتر شدن هر روزه اين محدوديت وجود داشت.
اين در حالي است که چندي قبل نيز دولت ايتاليا، در اقدامي مضحک، حميد معصومي نژاد خبرنگار صدا و سيما در رم را نيز با اتهامات واهي، دستگير و مدتي او را در زندان نگه داشت.از ساير کشورهاي اروپايي و آمريکا نيز گزارش هايي در دست است مبني بر اينکه فعاليت خبرنگاران و چهره هاي رسانه اي ايراني در اين کشورها به شدت محدود است و حتي گفته مي شود که در کشور آمريکا ويزاي خبرنگاران ايراني را به صورت چند کيلومتري صادر کرده اند تا امکان فعاليت هاي گسترده خبري از آنان گرفته شود.
تمام اين موارد در حالي صورت مي گيرد که خبرنگاران رسانه هاي خارجي اعم از رسانه هاي بزرگ و کوچک به راحتي و آزاد آزاد در کشور ما رفت و آمد دارند و در حوزه رسانه اي نيز بعضا فعاليت هايي را انجام مي دهند که درست در نقطه مقابل برخي قوانين کشور ما قرار دارد.
اذهان عمومي هنوز گزارش هاي مختلف رسانه هاي غربي و به ويژه آمريکايي را در طول مدت فتنه سال گذشته فراموش نکرده اند. آنها رسما و از طريق خبرنگاران خود در داخل ايران بي آنکه هيچ محدوديتي را احساس کنند به انتشار اخبار دلخواه خود از فتنه و اغتشاشگران مي پرداختند و برخي از آنان در اين زمينه عملا نقش راهبري را ايفا کردند.
رسانه هاي غربي و خبرنگاران آنها حتي پا را از اين هم فراتر گذاشته و به طرفداري رسمي و علني از برخي زواياي فتنه سال گذشته پرداختند و اين در حالي بود که باز هم فعاليت آنان در داخل ايران محدود نشد و فقط با عده اي از عناصر معلوم الحال رسانه هاي غربي که در زير پا قرار دادن برخي قوانين ما کار را به تجرّي رساندند، برخوردهايي صورت گرفت.
برخوردهايي که بحث در مورد اينکه باز دارنده بودند يا نه! خود مقالي ديگر را مي طلبد.بايد گفت که مسئولان فرهنگي ما هم اکنون در مقابل مسئله اي قرار دارند که حتي در حضور رئيس جمهور احمدي نژاد و توسط يک خبرنگار ارزشي؛ پيش از اين هم مطرح شد. و آن "تلافي اقدامات اينچنيني کشورهاي غربي و آمريکا در داخل ايران است."البته اين خواسته نکته ناقض آزادي در ايران نيست. بلکه اين نکته حتما بايد مد نظر باشد که سکوت بيش از حد مسئولان کشور ما در تحمل اهانت به خبرنگاران ايراني مقيم خارج از کشور و محدود کردن آنها، کار را به بيشتر شدن وقاحت کشورهاي غربي در ادامه دار کردن اين مسئله مي کشاند.
از ديگر سو، اين يک خواسته طبيعي و منطقي به نظر مي رسد که وقتي به يک فعال رسانه اي ما در خارج از کشور اهانتي صورت مي گيرد، مسئولان ما نيز بر طبق رويه اي که در ديپلماسي روز جهان حاکم است، عليه فعالان خبري کشور مذکور، محدوديت هايي را در داخل کشور اعمال کنند تا مسئولان کشورهاي آنها بدانند که اقدامات کم خردانه و از سر قلدرمآبي آنان بي پاسخ نمي ماند و بايد در قبال اقدامات خود پاسخگو باشند.
مسئله حائز اهميت ديگر نيز اين است که افکار عمومي جهان هنگام مشاهده برخوردهاي در ظاهر قانوني سردمداران برخي کشورهاي غربي عليه خبرنگاران ايراني و در ادامه مشاهده سکوت مقامات کشور ما در قبال اين مسئله، حتما به اين نکته مشکوک مي شوند که شايد خبرنگاران ايران، شايسته اينچنين برخوردهايي بوده اند و عملکردهاي آنان در کشورهاي حوزه فعاليتشان نيز در مواردي غير قانوني بوده است.
نتيجه اي که مترتب حتمي بر سکوت بي موقع مسئولان ذيربط در کشور ماست.در ادبيات ديني ما به کسي که ظلم را مي پذيرد و در قبال آن سکوت مي کند، "منظلم" گفته مي شود و مفهوم منظلم درست در مقابل "مظلوم" قرار دارد که در مقابل ظلم رفته بر خود برمي خيزد و با رعايت تدبير، آن را فرياد مي کند.آيا مسئولان امر مقرّ به اين مسئله هستند که با اين سکوت طولاني مدتشان در پرونده محدود کردن فعالان رسانه اي ايران در خارج از کشور؛ خبرنگاران ايراني را ظلم پذير و در ادامه مستحق چنين برخوردهايي جلوه مي دهند...؟!
