ایران و گروه 1+5  غروب روز یکشنبه 28 دی 1393 (18 ژانویه 2015) به آخرین دور از مذاکرات خود پایان دادند.

شواهد حکایت از آن دارد که در این مذاکرات هیچ پیشرفت جدی در موضوعات اساسی ایجاد نشده است.

به یک معنا می توان گفت که مذاکرات گرفتار نوعی بن بست شده است و دو طرف تلاش می کنند با تمرکز بیش از حد و وسواس گونه بر جزئیات، تصمیم گیری درباره موضوعات کلان را که نیاز به تصمیم سیاسی دارد دائما به تاخیر انداخته یا دور بزنند.

یک کارشناس در تهران به «ایران هسته ای» گفته است: «مذاکرات دچار تورم ایده و فقر تصمیم شده است. دو طرف آشکارا خطوط قرمزی دارند که قابل تطبیق بر هم نیست ولی تصور می کنند گفت وگوی بیشتر و تلاش برای خلاقیت تکنیکی می تواند این مشکل را حل کند. این در حالی است که همه طرف ها می دانند بحث های تکنیکی هر چقدر هم غنی و با کیفیت باشد نمی تواند جای تصمیم سیاسی را بگیرد».

به نظر می رسد ایران و امریکا قادر به نزدیک کردن دیدگاه خود درباره دو مسئله ظرفیت غنی سازی و جدول زمانی لغو تحریم ها نیستند.

برخی کارشناسان می گویند وضعیت به گونه ای است که اگر ایران تمام درخواست های امریکا در حوزه غنی سازی را هم بپذیرد، باز امریکا حاضر به لغو موثر تحریم ها نیست.

یک دیپلمات می گوید: «برای ما روشن شده است که امریکایی ها می خواهند تحریم ها را به عنوان یک سرمایه راهبردی برای خود حفظ کنند».

وی ادامه داد: «امریکا منتظر است ایران کوتاه بیاید و تا زمانی که چنین است مذاکرات از بن بست خارج نخواهد شد. نتیجه این وضعیت هم این است که مذاکرات بدون نتیجه کش پیدا خواهد کرد».

همچنین، اطلاعات موجود نشان می دهد با وجود تلاش طرف هایی مانند چین، سرعت لازم در مذاکرات ایجاد نشده است.

ایران و گروه 1+5 باید تا روز 10 اسفند به یک توافق سیاسی نهایی برسند.