به گزارش مشرق، تیم منتخب جام ملت‌های آسیا 2015 روز گذشته از سوی کنفدراسیون فوتبال آسیا اعلام شد و بر خلاف پیش‌بینی‌ها تیم ملی ایران که نمایش‌های ایده‌آلی را در این رقابت‌ها از خود ارائه کرده بود و با بدشانسی از دور رقابت‌ها کنار رفته بود، در تیم منتخب رقابت‌ها هیچ نماینده‌ای را ندارد.
شاگردان کی‌روش با وجود اینکه با تاکتیک همیشگی خود در استرالیا حاضر شدند و باز هم خبری از فوتبال تمام هجومی از یوزها خبری نبود، در برخی خطوط بسیار هماهنگ ظاهر شده و در مرحله گروهی با برتری مقابل هر 3 حریف خود به عنوان یکی از تیم‌های قدرتمند جام خود را معرفی کردند و نکته قابل توجه اینکه در همین مرحله بازیکنانی از جمله غفوری، پورعلی گنجی، آزمون خود را در حد یک پدیده معرفی کرده و حتی بازیکنان باتجربه‌تری مانند حاج صفی، قوچان‌نژاد و تیموریان نیز به عنوان بهترین‌های مرحله گروهی از سوی رسانه‌های مختلف معرفی شدند.
در اولین مرحله حذفی نیز تیم ملی به عراق رسید؛ دیداری که با 10 نفره شدن شاگردان کی‌روش همراه شده و چه بسا اگر این اتفاق نمی‌افتاد، تیم ملی ایران به راحتی می‌توانست پس از دئ دوره طلسم شکنی کرده و به جمع 4 تیم برتر پیدا کند.
در هر صورت این اتفاق نیافتاد و تیم ملی ایران با وجود شایستگی نسبی از راهیابی به مرحله نیمه نهایی بازماند تا امارات، کره‌جنوبی، استرالیا و عراق بخت‌های خود را برای قهرمانی رقابت‌ها بیازمایند.
تیم ملی ایران با وجود حذف از دور رقابت‌ها اما بازیکنان خوبی را به این رقابت‌ها معرفی کرد که به واقع توانایی حضور در تیم منتخب را داشتند اما همانطور که تیم ملی ایران در 2 دوره قبلی رقابت‌ها در تیم منتخب جام، هیچ نماینده‌ای را نداشت در این دوره نیز یک بار دیگر این اتفاق رخ نداد تا یوزهای ایرانی یک بار دیگر توسط کنفدراسیون فوتبال آسیا و عوامل برگزاری رقابت‌ها دیده نشوند.
در همین تورنمنت و در هر 3 دیدار اول تیم ملی در مرحله گروهی، بهترین بازیکن زمین از تیم ملی ایران انتخاب شدند و چه بسا اگر تیم ملی مقابل عراق نیز به برتری می‌رسید به جای ضرغام اسماعیل، یک بازیکن ایرانی دیگر (به احتمال زیاد وریا غفوری) به عنوان بهترین بازیکن میدان انتخاب می‌شد.
با این وجود و به هر دلیلی بازیکنانی مانند مرتضی پورعلی گنجی، آندارنیک تیموریان، وریا غفوری و رضا قوچان‌نژاد و حتی سردار آزمون توسط AFC نادیده گرفته شده و این کنفدراسیون ترجیح داد ترکیب 11 نفره تیم منتخب را از تیم‌های راه یافته به نیمه نهایی انتخاب کند و جالب اینکه 3 بازیکن از این جمع را بازیکنان اماراتی و عراقی تشکیل داده و سایر بازیکنان را تیم‌های فینالیست تشکیل دادند تا مشخص نشود به واقع جایگاه بازیکنان شایسته تیم‌های ایران، ژاپن و چین در این تیم کجا خواهد بود.
در هر صورت از یک سو تیم ملی ایران در جمع بزرگان قاره کهن ناکام بود، از سوی دیگر در پشت پرده نیز به خاطر نداشتن کرسی‌های قدرتمند و دستان پرنفوذ در فوتبال آسیا علاوه بر اینکه شاهد حق‌خوری آشکار در حق تیم ملی در قبال پرونده علا عبدالزهرا بازیکن دوپینگی عراق بودیم، در این موضوع هم شاهد نوعی دیگر از حق خوری بودیم تا یوزهای شایسته ایرانی توسط AFC و عوامل برگزاری مسابقات دیده نشوند.
چه بسا اگر حواس مسئولان فدراسیون و کادرفنی تیم ملی از همان اول مسابقات به جای تمرکز بر روی مسائل غیرفنی از جمله داوری، اجرای بازی ناجوانمردانه توسط فیفا و ... بر روی مسائل فنی تیم ملی بود، شاید امروز به جای حسرت حضور در جمع 4 تیم برتر آسیا، می‌توانستیم با قدرت سرمان را بالا گرفته و علاوه بر حضور در این جمع، امروز بدون هیچ بهانه‌ای شاهد حضور بازیکنان شایسته ایرانی در جمع بهترین‌های آسیا باشیم.
شاگردان کی‌روش با وجود اینکه با تاکتیک همیشگی خود در استرالیا حاضر شدند و باز هم خبری از فوتبال تمام هجومی از یوزها خبری نبود، در برخی خطوط بسیار هماهنگ ظاهر شده و در مرحله گروهی با برتری مقابل هر 3 حریف خود به عنوان یکی از تیم‌های قدرتمند جام خود را معرفی کردند و نکته قابل توجه اینکه در همین مرحله بازیکنانی از جمله غفوری، پورعلی گنجی، آزمون خود را در حد یک پدیده معرفی کرده و حتی بازیکنان باتجربه‌تری مانند حاج صفی، قوچان‌نژاد و تیموریان نیز به عنوان بهترین‌های مرحله گروهی از سوی رسانه‌های مختلف معرفی شدند.
در اولین مرحله حذفی نیز تیم ملی به عراق رسید؛ دیداری که با 10 نفره شدن شاگردان کی‌روش همراه شده و چه بسا اگر این اتفاق نمی‌افتاد، تیم ملی ایران به راحتی می‌توانست پس از دئ دوره طلسم شکنی کرده و به جمع 4 تیم برتر پیدا کند.
در هر صورت این اتفاق نیافتاد و تیم ملی ایران با وجود شایستگی نسبی از راهیابی به مرحله نیمه نهایی بازماند تا امارات، کره‌جنوبی، استرالیا و عراق بخت‌های خود را برای قهرمانی رقابت‌ها بیازمایند.
تیم ملی ایران با وجود حذف از دور رقابت‌ها اما بازیکنان خوبی را به این رقابت‌ها معرفی کرد که به واقع توانایی حضور در تیم منتخب را داشتند اما همانطور که تیم ملی ایران در 2 دوره قبلی رقابت‌ها در تیم منتخب جام، هیچ نماینده‌ای را نداشت در این دوره نیز یک بار دیگر این اتفاق رخ نداد تا یوزهای ایرانی یک بار دیگر توسط کنفدراسیون فوتبال آسیا و عوامل برگزاری رقابت‌ها دیده نشوند.
در همین تورنمنت و در هر 3 دیدار اول تیم ملی در مرحله گروهی، بهترین بازیکن زمین از تیم ملی ایران انتخاب شدند و چه بسا اگر تیم ملی مقابل عراق نیز به برتری می‌رسید به جای ضرغام اسماعیل، یک بازیکن ایرانی دیگر (به احتمال زیاد وریا غفوری) به عنوان بهترین بازیکن میدان انتخاب می‌شد.
با این وجود و به هر دلیلی بازیکنانی مانند مرتضی پورعلی گنجی، آندارنیک تیموریان، وریا غفوری و رضا قوچان‌نژاد و حتی سردار آزمون توسط AFC نادیده گرفته شده و این کنفدراسیون ترجیح داد ترکیب 11 نفره تیم منتخب را از تیم‌های راه یافته به نیمه نهایی انتخاب کند و جالب اینکه 3 بازیکن از این جمع را بازیکنان اماراتی و عراقی تشکیل داده و سایر بازیکنان را تیم‌های فینالیست تشکیل دادند تا مشخص نشود به واقع جایگاه بازیکنان شایسته تیم‌های ایران، ژاپن و چین در این تیم کجا خواهد بود.
در هر صورت از یک سو تیم ملی ایران در جمع بزرگان قاره کهن ناکام بود، از سوی دیگر در پشت پرده نیز به خاطر نداشتن کرسی‌های قدرتمند و دستان پرنفوذ در فوتبال آسیا علاوه بر اینکه شاهد حق‌خوری آشکار در حق تیم ملی در قبال پرونده علا عبدالزهرا بازیکن دوپینگی عراق بودیم، در این موضوع هم شاهد نوعی دیگر از حق خوری بودیم تا یوزهای شایسته ایرانی توسط AFC و عوامل برگزاری مسابقات دیده نشوند.
چه بسا اگر حواس مسئولان فدراسیون و کادرفنی تیم ملی از همان اول مسابقات به جای تمرکز بر روی مسائل غیرفنی از جمله داوری، اجرای بازی ناجوانمردانه توسط فیفا و ... بر روی مسائل فنی تیم ملی بود، شاید امروز به جای حسرت حضور در جمع 4 تیم برتر آسیا، می‌توانستیم با قدرت سرمان را بالا گرفته و علاوه بر حضور در این جمع، امروز بدون هیچ بهانه‌ای شاهد حضور بازیکنان شایسته ایرانی در جمع بهترین‌های آسیا باشیم.
