دیوید ایگناتیوس خبرنگار ارشد این روزنامه نوشت: توافقی که در حال شکل گیری است به احتمال زیاد به ایران استفاده از 6 هزار سانتریفویژ نسل IR-1  را در تاسیسات نطنز می دهد. ظاهرا ایرانی ها قصد نصب IR-2 را ندارند و آنها تحقیق درباره مدلهای بالاتر را در حد IR-8s محدود می‌کنند.

اینکه چگونه این تحقیق محدود و مورد نظارت قرار گیرد یک موضوع چانه  زنی کلیدی است. موضوع حساس و متغیر دیگر حجم ذخیره (اورانیوم غنی شده) ای است که ایران می تواند نگه دارد، مقامات آمریکایی خواستار میزان بسیار کمی هستند، بعلاوه مواد غنی شده اضافی به خارج از ایران منتقل شود.

یک مقام رسمی استدلال می کند آمریکا با 9 هزار سانتریفوژ نسل IR-1s و یک ذخیره کوچک راحت تر کنار می آید تا هزار دستگاه IR-2s و حجم ذخیره زیاد.

موضوع دیگر کلیدی درباره نحوه برچیده شدن  سانتریفیوژهای غیرمجاز است. طیفی از گزینه‌ها از غیرفعال کردن تجهیزات تا نابودی کامل آنها وجود دارد. آمریکا سازوکاری را می خواهد تا فعال سازی دوباره تجهیزات کنارگذاشته شده دست کم یک سال طول بکشد.

درباره تاسیسات آب سنگین اراک به نظر می‌رسد توافق شده تا ساخت وساز قبل از آنکه راکتور توسط سوخت دارای قابلیت ساخت بمب " داغ" شود متوقف شود.

طول دوره توافق نیز عامل مهمی است. مقامات آمریکا همواره از دوره "دو رقمی" چیزی بین 10 تا 15 سال صحبت کرده اند.

مذاکره کننده گان همچنین مراحل مختلف یک جدول زمانی را بررسی می‌کنند، که در آن قیود مرتبط با بازرسی ها زمان بیشتری نسبت به مثلا محدودیت در تعداد سانتریفیوژها به خود اختصاص می‌دهد.

برهم زننده توافق از نظر دولت آمریکا این است که ایران با اصرار آمریکا بر رفع گام به گام تحریم ها موافقت نکند، همانگونه که ایران نشان داد در اجرای توافق(ژنو) جدی است. از نگاه آمریکا ایران باید راه خود را برای آنکه در جامعه بین الملل پذیرفته شود بیابد.