حرفی هست که باید طوری بزنم که شهید نشود. این صدوهفتادوپنج شهید که اسمی شدند, یک جنبشی در مردم و مخصوصا جوانها افتاد. یکی دو هفته بعد تازه مسوولین و گاورمنتهای همیشه عقب تر از مردم یادشان افتاد که：بعله. حالا هم برنامه پشت برنامه که از این شور, آشی بسازند.
اصل حرف البته این نیست, اینکه مردم رقیق القلب باشند در برابر آنچه بر غواصان ما رفته خوب است و جای شکر دارد این عاطفه. اما اگر کسی بخواهد هیزم بیار معرکه احساسات شود و سانتی مانتالیزم رواج بدهد باید جلویش ایستاد.
اینکه برای این شهدا دل بسوزانیم و لابد فردا برای یک عده دیگر و پس فردا برای آلوده شدن محیط زیست و ... البته خوب است ولی ربطی به جنگمان ندارد, به جهادمان.
آنچه در جهاد مهم است, تلاش در راه خدا و زیر نظر ولی خداست. این جهاد در زمان جنگ میشود مقاتله. کشتن و کشته شدن, برای خدا و زیر نظر ولی خدا. مهم در جنگ ما چگونه شهید شدن نبود و نباید باشد, مهم این است که این بچه ها گوششان و دلشان به حرف روح الله بود. غواص و سرباز و خلبان هم ندارد. آنکه در این مسیر کشته شده سعادتمند است, آنکه کشته هم سعادتمند است. به نظرم استعداد داریم زود در دام احساسات گرایی بیفتیم و این یکی از دامهای شیطان است برای مومن, مومنی که راه صلاح و فلاحش فقط از مسیر وحی و عقل میگذرد.
