یکی از این مفاهیم اقدام جالبی است که باعث شده ، رژیم آل سعود شعار ریشه کنی حوثی ها و خلع سلاح آنها را که در ابتدای تجاوز به یمن از طریق نمایندگان یمنی خود بر روی میز مذاکرات قرار داده بود، را کنار بگذارد. این موضوع اذعان مشخص عربستان نه تنها به موجودیت طرف مقابل ( انصار الله و متحدانش ) بلکه به قدرت آنها و تقویت مشروعیت انقلابی آن در برابر مشروعیت منصور هادی است که متجاوزان به بهانه آن جنگ بر ضد یمن را آغاز کردند. این موضوع باعث شد یکی از مهم ترین توجیهات جنگ بر ضد یمن از بین برود.
با وجود ناکارآمد کردن کنفرانس ژنو در مرحله اول و تلاش برای به شکست کشاندن آن در مرحله دوم، سعودی ها مجبور شدند این بار در کنفرانسی مشارکت کنند که براساس برنامه کاری ویژه آن ها برگزار نشده است، بلکه بر اساس برنامه کاری انصار الله و متحدانش در تعیین ویژگی های ساختار های سیاسی کنفرانس برگزار می شود. این موضوع خشم رژیم آل سعود را به دنبال داشته است، خشمی که با تلاش ریاض برای مانع تراشی در مسیر رسیدن هواپیمای هیئت انصار الله به ژنو با وجود انجام روند انتقال از طریق سازمان ملل ملموس بود.
آل سعود به دنبال برون رفت از باتلاق یمن
به نظر می رسد مشارکت رژیم آل سعود در کنفرانس ژنو نیز بیهوده نیست، بلکه در نتیجه رسیدن آل سعود به این اعتقاد اجباری است که تمامی راهکارها و ابزارهای ریاض به پایان رسیده و هیچ گزینه ای برای ادامه تجاوز به یمن وجود ندارد ، مگر اینکه مسیر حل مسالمت آمیز اوضاع را در پیش بگیرد، حتی اگر در این مسیر فرش قرمز برای آل سعود پهن نشود. این موضوع خود را در روند افزایش حجم تجاوزات عربستان سعودی در استان های متعدد یمن با آغاز صحبت در مورد کنفرانس ژنو نشان داد. به این ترتیب عربستان سعودی تلاش خواهد کرد فشارهای خود را در تمامی مراحل مذاکرات برای تحقق دستاوردهایی که با ابزار نظامی خود قادر به تحقق آنها نبود، افزایش دهد.
نکته قابل توجه اینکه تحرک ایران به سمت ریاض به صورت همزمان با برپایی کنفرانس ژنو از طریق سفر ناگهانی حسین امیرعبداللهیان معاون وزیر خارجه ایران به ریاض و مشارکت وی در نشست فوق العاده وزرای خارجه کشورهای عضو شورای همکاری اسلامی معانی دارد که کم اهمیت تر از برپایی کنفرانس ژنو نیست. در بررسی موازنه های منطقه ای حاکم بر عرصه یمن می بینیم که نمی توان بدون پشتیبانی منطقه ای و بین المللی کشتی یمن را به ساحل امنیت و آرامش رساند.
به نظر می رسد اولین مأموریت محوله بر تحرکات انجام شده بین ژنو و خط تهران –ریاض، جستجوی راهکاری برای نحوه پایین آوردن تدریجی رژیم آل سعود از پلکان تجاوز به یمن است، آنهم در شرایطی که این کشور در نتیجه حمله وحشیانه به یمن دچار بن بست و بحران شده و نتوانسته هیچ یک از اهداف خود را در 80 روز گذشته محقق سازد، بلکه برعکس یمنی ها اخیراً ابتکار عمل را در دست گرفته و عربستان را از موقعیت هجومی به فاز دفاعی کشانده اند. این در حالی است که حتی نزدیک ترین متحدان عربستان سعودی این کشور را در جنگ تنها رها کرده اند و زمان داده شده به عربستان نیز به پایان رسده و فشارهای معکوس بر ضد عربستان برای توقف تجاوز شدت گرفته است.
از آنچه گفته شد مشخص می شود که رژیم سعودی به دنبال برون رفتی همراه با حفظ آبروی خود از جنگ یمن است، این کشور نمی خواهد وجهه یک کشور شکست خورده را به خود بگیرد یا انصار الله و متحدان آن بتوانند خود را پیروز کامل این جنگ بنامند، چرا که عربستان از پیامدهای شکست و انعکاس آن بر اوضاع داخلی خود به ویژه در سایه تناقضات و اعتراضات پشت پرده خاندان حاکم به سیاست های اجرایی عربستان در قبال یمن نگران است. حاکمیت سعودی می ترسد در سایه اتهام زنی برخی شاهزادگان سعودی به وارد کردن عربستان در جنگی بی فایده،این اوضاع تأثیر منفی بر حاکمیت ریاض داشته باشد. تأثیری که می توان نمودهای آن را در بیانیه صادر شده از سوی قبایل نجران در مرزهای عربستان سعودی و یمن مشاهده کرد.
در نتیجه تمامی شاخص‌ها نشان از آن دارد که عربستان قبل از برپایی کنفرانس ژنو در آستانه اعلام شکست قرار داشته است، البته دقایق پایانی این درگیری‌ها آسان نخواهد بود و معرکه مذاکرات به سختی دنبال شده و تمامی برگه های فشار جهت تقویت موضع نهایی قدرت در بررسی میدانی از طریق مذاکرات و دیپلماسی مورد استفاده قرار خواهد گرفت. سوالی که اینجا مطرح است اینکه آیا آغاز ماه مبارک رمضان پایان تجاوز عربستان سعودی به یمن از طریق آتش‌بس انسانی پیشنهاد شده از سوی دبیرکل سازمان ملل را رقم خواهد زد تا بعد از این مرحله، مذاکرات برای آتش بس نهایی شکل گیرد؟ چرا که به این ترتیب عربستان می تواند قبل از رسیدن به بحرانی موجودیتی که تمام کیان این رژیم را تهدید کند، از بن بستی که خود را وارد آن کرده، خارج شود.
