در 15 سپتامبر 1963 چهار نفر از اعضای گروه موسوم به "کوکلاکس کلان" که نام سازمان های همبسته ای در کشور آمریکا در گذشته و امروز بوده که پشتیبان برتری نژاد سفید، یهودستیزی، نژاد گرایی، ضدی با آیین کاتولیک، بومی گرایی و نفرت نژادی هستند در کلیسای باپتیست در ایالات آلاباما 15 دینامیت را کار گذاشته و منفجر کردند.

این اقدام به بمب گذاری طرفداران برتری نژاد سفید در آن زمان منجر به کشته شدن چهار دختر بچه سیاه پوست شد. "مارتین لوتر کینگ"، رهبر سیاهپوست جنبش حقوق مدنی ایالات متحده آمریکا در مراسم خاکسپاری این سه سیاه پوست گفت: این ها بیهوده نمرده اند. این قربانیان به ما گفتند سیاه و سفید با هم برابراند و ما در این راستا باید شجاعت را جایگزین احتیاط کنیم. مرگ این ها به ما گفت که باید با شور و خستگی ناپذیر برای تحقق رویای آمریکایی کار کنیم.

مارتین لوتر کینگ کلمات پر شوری را برای ایجاد جنبش در میان مردم ایراد کرد. این سخنان نقطه عطفی در مبارزه علیه نژاد پرستی بود. کمی بعد قانون حقوق مدنی در آمریکا با هدف رفع تبعیض نژادی تصویب شد.

این روزها بعد از اینکه یک جوان سفید پوست نه سیاه پوست معتقد را در کلیسای چارلستون با شلیک گلوله به کام مرگ فرستاد بار دیگر خاطرات کشتار  کلیسای باپتیست مانند یک شوک در آمریکا زنده شد. باراک اوباما سخنان مارتین لوتر کینگ در آن دوران را یادآوری کرد بار دیگر از زبان خود ایراد کرد. وی کلماتی خاص خود که عمق و وسعت جنایت چارلستون را نشان داده و متناسب با آن باشد نیافت.

اوباما از امید صحبت کرد و واسطه ناامیدی وتسلیم شد. شاید انتظارات از این رئیس جمهوری آمریکا بیش از حد بالا است، اما کشتار چارلستون پایان هر گونه امید در این باره بود که یک رئیس جمهوری سیاه پوست بتواند زخم نژاد پرستی  را معالجه کند. اوباما خود نیز به این مسئله اعتقاد داشته است. اخیرا با کشتار چارلستون این توهم و خیال واهی مرده است.

قدرت نمادین یک رئیس جمهوری سیاه در کاخ سفید بسیار بالا بود. باراک اوباما از قدرت جاذبه ای که این تصویرنمادین به وی داده بود استفاده کرد. وی به عنوان سفیر امید،  خود، آمریکا و اخیرا همچنین اروپا را فریب داد. ورود اوباما به مسئولیت ریاست جمهوری همراه با وعده هایی برای یک آینده بهتر و آمریکای که دوران نژاد پرستی را پشت سر می گذارد بود؛ البته اشتباه بود.

در بخش دیگری از این مطلب آمده است: در دوران حضور هفت ساله اوباما در کاخ سفید این مسئله تصادفی نیست که این کشور جنایت های فرگوسن، بالتیمور و چارلستون را دیده است.

نویسنده در بخش دیگری از این مطلب با اشاره به افزایش چشمگیر شکاف بین فقیر و غنی در جامعه آمریکا نوشت اوباما ما می توانیم را وعده داده بود اما حدود شش سال بعد از شروع دوران ریاست جمهوری اش جدایی و انشقاق در این کشور بیش از پیش نمایان شده است. پس نه او نمی تواند.

جانشین اوباما مطمئنا بار دیگر یک سفید پوست خواهد بود و این مضحک به نظر می رسد که حالا برای سیاه پوستان آمریکایی این یک سفید پوست است که بزرگترین امید است.