گروه بین‌الملل مشرق - بعد از نمایش جان کری در عصر روز پنجشنبه که ناشیانه برای ارعاب طرف ایرانی اجرا کرد، دیدار جمعه ظریف و کری، به نتیجه قابل پیش بینی برای تمدید سه روزه و تا صبح دوشنبه منتهی شد.

فارغ از رفتار رندانه طرف امریکایی و غربی، اساساً دیپلماسی و مذاکره از سوی هر کشوری برای دفاع از منافع ملی آن واحد سیاسی است و بدیهی است که برای آن دست به هر ترفند و اقدامی هم بزند.

مذاکرات 13 ساله ایران در موضوع هسته ای هم، در همین چهارچوب ولی در ماهیتی کاملاً متفاوت در حال استمرار است. طرف ایرانی، حقوق ملی و طبیعی و قانونی خود را در فعالیت های صلح آمیز هسته ای دنبال می کند و بهره مندی قانونمند از عرصه های صلح آمیز هسته ای را حق خود و منافع ملی ایران میداند. این راهبرد مذاکراتی ایران در 13 سال گذشته است که با ادبیات متفاوت هم بیان شده است. طرف غربی و بویژه امریکایی هم برای تحقق خواسته های خود، از یک راهبرد تبعیت می کند.

این راهبرد، با توجه به محورها و شاخص هایی که در عرصه های مختلف و مرتبط با برنامه هسته ای ایران دنبال شده و گاه نیز با شفافیت و شاید تکبر نیز بیان شده است، ماهیت برچیدن و عقیم گذاشتن و براندازی برنامه هسته ای را از طریق اهرم فشار اقتصادی و تحریم و ارائه تصویر رسانه ای کاملاً دروغ و فرسایش اقتصادی و بلاتکلیف کردن آن در برنامه ریزی های کلان، را دارد.

در حقیقت این خواسته و راهبرد امریکا، ماهیتی تجاوزکارانه و غیرقانونی و با ابزار غیرانسانی-غیرقانونی و با روش فریبکاری افکاری عمومی دارد. به همین دلیل است که با تکیه بر راهبردهای تجاوزکارانه و با نام راهبردهای منافع ملی و جهانی، امریکا و غرب در مجموعه کشورهای استعماری و استکباری قرار می گیرند.

در دور پایانی مذاکرات وین که از اوائل هفته گذشته شروع شد، طرف امریکایی به تدریج به رفتارهی غیرعادی تکیه کرده و برای حفظ راهبرد «فشار و فریب»، با لغو تحریم های تسلیحاتی مخالفت کرده و سطح خواسته ها و توافقات قبلی را نیز برهم زده، با «بد عهدی زودرس» در سیر مذاکرات وین، دلیل جدیدی بر بی اعتمادی طرف ایرانی به امریکا و غرب را آشکار کرد. این تحریم های تسلیحاتی محور جدیدی برای استمرار راهبرد براندازی امریکا در قبال توانمندی های موشکی ایران است که در دستور کار فوری طرف ایرانی قرار دارد. مؤسسات نظامی ایران از برکات تحریم تسلیحاتی برای توانمندسازی روزافزون قدرت نظامی خود بهره مند شده اند ولی راهبردهای امریکایی با عنوان تهدیدات موشکی ایران، به دنبال احیاء و فعال سازی سیاست های تحریم جدید با بهانه توانمندی موشکی ایران هستند.

اصرار طرف امریکایی بر حفظ تحریم های تسلیحاتی، طولانی کردن بی منطق دوره محدودیت برای برنامه هسته ای ایران، عدم تمایل برای لغو دیگر تحریم ها و پافشاری بر کاهش و یا تعلیق، بازی با ادبیات تهدید نظامی و یا افزایش تحریم های جدید بیانگر یک واقعیت جدی است که حکایت از اصرار امریکایی ها بر «سلطه گری و تحمیل اراده با نام توافق» است.

در طول مذاکرات اخیر و بویژه ایام گذشته، نقش تخریبی بازیگران دلال مانند فرانسوی ها و انگلیسی ها و یا اهرم های صهیونیسم بین الملل و ارتجاع عرب در کنار جمهوری خواهان و افراطی های داخل امریکا، هم به عنوان پلیس بد استفاده شده تا امتیازگیری از ایران را به حداکثر برساند و از حقوق و منافع ملی در برنامه هسته ای ایران بکاهند. یک ماه قبل هم امریکایی ها با دبه کردن در مباحث توافق شده و جرزنی در میزان مواد غنی شده و یا تعداد سانترفیوژها و دوره زمانی اجرای توافق و محدودیت در برنامه هسته ای ایران، شانس خود را آزمودند که با پاسخ محکم رهبری و مردم روبرو شدند.

طرف امریکایی در چند روز گذشته از طریق بازی با زمان و ایجاد فشار روانی تحت عنوان «مهلت های پایانی»!!، بازی با اهرم های فشار و تحریم و یا زبان تهدید، تلاش کرده تا در یک سیر عجولانه، خواسته های غیرقانونی در یک توافق بد را به طرف ایرانی تحمیل کنند. نکته مهم در تلاش های سه روز گذشته این بود که حتی یک پازل ناقص در توافق با ایران می تواند، همان خاصیت را برای امریکا در بر داشته باشد. بدیهی است که مجموعه خواسته ها و حقوق هسته ای ایران در کنار هم معنادار شده و یک تصویر کامل را می سازند و طرف امریکایی که هر میزان که از شکل گیری این تصویر کامل جلوگیری کند و یا آن را حذف نماید، به هدف خود رسیده است.

امریکا و غرب بدنبال توافق منصفانه و یا عادلانه و شرافتمندانه با ایران نیستند و بدلیل تکیه بر مؤلفه قدرت در مناسبات بین الملل و یک نگاه «ریالیستی»، به مفاهیمی مانند انصاف، عدالت و شرافت، اعتقادی ندارند.

طرف ایرانی از یک شرایط منحصر به فرد در حمایت رهبری معظم انقلاب، مردم، حکومت و پارلمان و در دست داشتن خطوط قرمز منافع ملی و حقوق هسته ای برخوردار است و از اختیارات کافی برای یک توافق خوب برخوردار است. حال آنکه طرف امریکایی و غربی از چنین شرایطی برخوردار نیست. نه تنها در درون اجزاء نظام سیاسی امریکا انسجام در تحلیل و روش های پیشبرد راهبردی وجود ندارد بلکه مؤلفه های ناهماهنگی در رفتار شرکای اروپایی با طرف امریکایی هم وجود دارد که باید آن را به رفتار هیستریک صهیونیست ها و ارتجاع عرب برای تخریب روند مذاکرات افزود. مضافاً اینکه تیم مذاکره کننده امریکا و غرب از اختیارات همطراز تیم ایرانی برای حل و فصل در مذاکرات جاری برخوردار نیست.

تماس تلفنی و ویدئو کنفرانس جان کری و اوباما، خمیرمایه سناریو و نمایش جدید امریکا در روند مذاکرات وین است. تمامی رفتارهای امریکایی و اروپایی در تمدید سه روزه تعلیق تحریم های مرتبط با توافق ژنو و بدعهدی و زیاده خواهی و تهدید به خروج از مذاکرات و ایجاد تنگناهای روانی و زمانی، بدین منظور است که برنامه ریزی طرف ایرانی را بر هم زده و مجبور به پذیرش توافق بد نماید و به نوعی دیگر میزان عزم و جدیت تیم مذاکره کننده ایرانی را تست نماید.

بر این اساس و در مقابل رفتارهای امریکایی و غربی چهار سناریو قابل اجراست:

1- غربی ها انتظار دارند با فشار و رجزخوانی و افزایش و تغییر مواضع گذشته، شرایط تسلیم شدن تیم ایرانی را فراهم کنند. این سناریو، می تواند یک جایگاه رویایی برای غربی ها داشته باشد و تظاهرات روز قدس و فریادهای کوبنده مردم و اجماع مستحکم هسته ای در جامعه و پارلمان و رهبری معظم انقلاب، نشان میدهد که غربی ها بیشتر در توهم بسر می برند.


2- سناریوی صبوری و مقاومت تیم هسته ای ایران در وین و بی توجهی به شانتاژهای رسمی و رسانه ای و ادبیات تهدید طرف های غربی، سناریوی دیگری است که امکان دنبال کردن آن وجود دارد.

متانت تیم هسته ای و مذاکره کننده ایرانی که از پشتیبانی گسترده ای برخوردار شده و دستور العمل های روشنی با نام خطوط قرمز در اختیار دارد، می تواند این سناریو را برای نخ نما کردن نمایش جدید جان کری و اوباما اجرا نماید. این سناریو برای مقصرسازی امریکا، مزیت دارد. پایداری بر حقوق در این گزینه مورد تأکید است.

3- چنانچه موضع نمایشی اوباما و امریکا، تبدیل به یک تمدید طولانی و یا ترک موقت مذاکره شود، جمهوری اسلامی باید از سناریوی اولتیماتوم و هشدار برای مجموعه ای از اقدامات هسته ای و غیرهسته ای پیروی کند. بدیهی است که اصرار امریکا بر زیاده خواهی و حفظ تحریم ها در هر توافق به معنی شکست موقت مذاکرات بوده و نیازمند موضع تهاجمی ترایران خواهد بود. هشدار نسبت به توقف همکاری با آژانس بخشی از این سناریوست.

4- در سناریوی چهارم، چنانچه فشارها و تمایلات متکبرانه امریکا، شرایط خروج از مذاکره به شکل جدی تر و روی آوردن به اهرم های فشار تحریم و دیپلماسی را دنبال کند. سناریوی بازگشت به فعالیت گسترده غنی سازی و ثبت موفقیت های جدید به عنوان اهرم جدید مذاکراتی در دوره بعد و بهره مندی از ظرفیت اختلاف نظر در درون 1+5 و بویژه امریکا با برخی کشورهای اروپایی، برای فشار به امریکا و فعالتر کردن سیاست دور زدن تحریم ها و پتانسیل کشورها و قدرت های رقیب امریکا، در کنار مجموعه ای از اقدامات رسانه ای، دیپلماتیک، منطقه ای با هدف افزایش هزینه های سیاست متکبرانه امریکا، می تواند در دستور کار قرار گیرد.

وقتی یونان با پشتوانه 62 درصدی می تواند به سادگی در مقابل اتحادیه اروپا بایستد، اجماع کامل ملی و پتانسیل های بسیار گسترده در ایران، شاخص قدرتمندتری برای بر سر عقل آوردند امریکا خواهد بود.