به گزارش مشرق، وزارت خارجه آمریکا روز چهارشنبه با انتشار بیانیه‌ای مدعی شد که توافق به دست‌آمده در شهر وین اتریش، فراتر از مولفه‌هایی بود که فروردین ماه امسال در لوزان سوئیس به دست آمد.

مقامات آمریکایی از هفته گذشته بلافاصله پس از اعلام جمع‌بندی مذاکرات، ارائه قرائت خاص خود از توافق را آغاز کرده و تلاش کرده‌اند تا از آن یک پیروزی بزرگ برای خود بسازند.

در همین راستا، جان کری و ارنست مونیز وزرای خارجه و انرژی آمریکا مصاحبه‌های متعددی با رسانه‌های آمریکایی و عربی داشته و تلاش کرده‌اند تا اصطلاحا توافق را به منتقدان مذاکرات، بفروشند. ایجاد یک حساب توئیتر مختص توافق، انتشار یادداشت در روزنامه‌های مختلف از جمله واشنگتن‌پست و همچنین لابی با اعضای کنگره، از دیگر اقدامات دولت باراک اوباما برای راضی کردن منتقدان بوده است.

واشنگتن پس از توافق موقت در ژنو سوئیس و همچنین تفاهم در لوزان نیز با انتشار گزاره‌برگ‌‌هایی، تلاش کرده بود تا توافق را صرفا بردی برای آمریکا جلوه دهد. تکیه بر محدودیت‌های پذیرفته‌ شده بر برنامه هسته‌ای ایران، اصلی‌ترین رویکرد مقامات آمریکایی در این  راستا بوده است.

در بیانیه روز سه‌شنبه نیز که در پاسخ به سوالات خبرنگاران در مورد تفاوت تفاهم لوزان و توافق وین منتشر شده، آمده است: «برنامه جامع اقدام مشترک نه فقط مولفه‌های به دست آمده در چارچوب لوزان را رعایت کرد، بلکه از آن‌ها فراتر رفته و محدودیت‌های بیشتری برای سال‌هایی که توافق اجرایی است، بر برنامه هسته‌ای ایران نهاد.»

این بیانیه می‌افزاید: «موارد مشخصی که در برجام از لوزان فراتر رفت، عمدتا در سه حوزه هستند: تسلیحاتی‌سازی، متالورژی و موضوعات مرتبط با هسته‌ای. تعهداتی که ایران فراتر و بیشتر از آنچه در لوزان اعلام شد، پذیرفته، عبارتند از:

- در متن این توافقنامه تعهدات مشخصی وجود دارد که بر اساس آن، ایران در برخی فعالیت‌های مشخص که می‌تواند در طراحی و توسعه تسلیحات هسته‌ای، مورد استفاده قرار گیرند. (ضمیمه 1، بخش T، بند 82)

- ایران همچنین با عدم توسعه مهارت متالورژی اورانیوم و پلوتونیوم برای دستکم 15 سال موافقت کرد. بدون یادگیری این مهارت، ایران نمی‌تواند بخش‌های اورانیومی یا پلوتونیومی یک سلاح هسته‌ای را بسازد. (ضمیمه 1، بخش E، بند 24)

- ایران همچنین با خروج تمام اورانیوم با غنای 20درصد که در صفحات سوختی رآکتور تحقیقاتی تهران نیست، موافقت کرد. (ضمیمه 1، بخش J، بند 58)

- ایران موافقت کرده است که به آژانس بین‌المللی انرژی اتمی اجازه دهد بر تولید و تمام دخایر آب سنگین در ایران، نظارت کند. (ضمیمه 1، بخش C، بند 16)

- ایران موافقت کرده است که برای همیشه تنها رآکتورهای آب سبک داشته باشد (به جز رآکتور تبدیل شده اراک). (ضمیمه 1، بخش D، بند 16)

- ایران موافقت کرده است تا 15 سال از تلاش برای دریافت اورانیوم یا پلوتونیوم به غنای بالا از خارج از کشور برای هر  منظوری، خودداری کند. (ضمیمه 1، بخش E، بند 25)

- ایران موافقت کرده است که تا 15 سال، با کشورهای دیگر در زمینه توسعه فناوری‌های غنی‌سازی اورانیوم، همکاری نکند. (ضمیمه 1، بخش P، بند 73)»