به گزارش مشرق، مجله بي بي سي در گزارشي مطالبي را در خصوص برنامه اي که سالهاست توسط وزارت خارجه آمريکا تحت عنوان "بازديدکنندگان بين المللي" اجرا مي شود؛ منتشر کرد که در آن به چگونگي استعداديابي و تغيير ديدگاه رهبران آينده در راستاي منافع آمريکا هنگام بازديد از آمريکا يا بورسيه در اين طرح، مي پردازد.
وزارت خارجه آمريکا براساس ضوابط طراحي شده در اين برنامه، افراد پيشرو و متفکر و مستعد در عرصه هاي مختلف را از طريق رابط هاي خود در ساير کشورها يافته و از آنها براي شرکت در اين برنامه به آمريکا دعوت مي کند. سپس بر اساس شناخت اوليه اي که از افراد و دغدغه هاي ذهني شان دارد آنها را با سياستمداران و بزرگان مربوطه در  آمريکا روبرو مي کنند و در اين مسير دغدغه هاي ذهني آنها سمت و سوي آمريکايي گرفته و مدتي بعد اين افراد مناصب مديريتي و کلاني را در تخصص هاي مختلف کسب مي کنند و موازي با سياست ها و خواست آمريکا گام برخواهند داشت. سارکوزي، گوردون براون، توني بلر و بسياري ديگر سياستمداران جهان، محصول اين پروژه هستند.
به گفته يکي از شرکت کنندگان در اين طرح: اين برنامه، مصداق بارز "قدرت نرم" آمريکاست که در آن به شکل دادن عقايد اوليه و به عبارتي آمريکايي کردن خواسته ها، آرزوها، ايده ها و امکانات افراد مي پردازد.
البته برخي از افراد، در بورسيه اين طرح شرکت نمي کنند، بلکه در بازديد از آمريکا خود به خود آمريکايي شدن آنها رقم خواهد خورد.

مجله بي بي سي نوشت: برنامه ايالات متحده براي مشخص کردن افراد مهم در آينده، 70 سال است که به معرفي عاملان قدرت در آينده مي پردازد.
پيش بيني اينکه روزي چه کسي بر ما حکومت خواهد کرد، کار آساني نيست، اما طرحي که توسط وزارت خارجه ايالات متحده ارائه شده، به طور قابل ملاحظه اي دقيق عمل کرده و توانايي خوبي را براي تشخيص تربيت و معرفي اين رهبران آينده داراست. اين طرح چند دهه اي تاکنون کمتر جلب توجه کرده، اما ثابت کرده است که در تربيت و ارايه رهبر آينده جهان، موفق بوده است.
پيشينه و نحوه اجراي برنامه "رهبر ناظر بين المللي"
مجله بي بي سي در خصوص پيشينه اين طرح مي نويسد: اين طرح برمي گردد به سال 1950که "برنامه رهبر خارجي" تاسيس شد. بعدها نام آن به "برنامه ناظر بين المللي" تغيير کرد و سپس در سال 2004 يک بار ديگر نام آن به برنامه "بازديدکنندگان بين المللي" تغيير يافت.
شرکت کنندگان در اين برنامه بسيار معتبر و پرهزينه، براي گذراندن 3 هفته در شهر واشنگتن و سه شهر ديگر انتخاب شدند و همکارانشان، متخصصان و ديگر افراد مهم را ملاقات کردند که همگي تجربيات ارتباطي بسيار ارزشمندي براي هر مرد و زن جوان و جاه طلبي به همراه داشت.
بر اساس اظهارات سفير ايالات متحده در لندن، در کابينه کنوني، 11 نفر از بين افرادي که در اين پروژه شرکت کرده بودند، حضور دارند.
سياستمداراني که توسط اين برنامه تربيت شده اند
به گزارش مجله بي بي سي: توني بلر، گوردون براون، مارگارت تاچرد و ادوارد هيث، همگي در روزهاي آغازين حرفه خود، در اين برنامه شرکت کرده بودند.
رئيس دولت انگليس تنها فردي نبود که استعدادش کشف شده است. نيکلاس سارکوزي، حامد کرزاي، ژوليا گيلارد، رئيس جمهور استراليا و مورگان چانگيراي، نخست وزير زيمباوه، از رهبراني هستند که دراين پروژه شرکت کرده اند.
تنها در انگليس بيش از 2500 شهروند، به عنوان بخشي از اين برنامه به ايالات متحده سفر کرده اند. اين طرح تنها از طريق دعوت از شرکت کنندگان آنها را پذيرش مي کند.

برنامه اي براي تغيير عقيده
اين منبع در مورد جزييات اين برنامه و نحوه تغيير عقيده افراد مي افزايد که؛ احمد مدثر، 28 ساله، مدير "آژانش روابط عمومي يونيتاس" است که دو بار به وسيله اين طرح از ايالات متحده بازديد نموده در خصوص نحوه حضورش در اين طرح مي گويد: من توسط رابط فرهنگي ايالات متحده در لندن براي اين برنامه معرفي شدم. رابط فرهنگي آمريکا، مستنداتي را که من تهيه کرده بودم مشاهده کرده بود و نسبت به اقدامات من در زمينه ارتباطات علاقه مند شده و سپس از من براي شرکت در اين برنامه دعوت به عمل آورد.
وي که پيش از اين منتقد سياست هاي آمريکا بوده و پس از ديدن آمريکا تغيير ديدگاه داده است مي گويد: هدف اين برنامه تغيير دادن نظر مخالفان نيست.
يکي از کساني که به تازگي در اين برنامه شرکت کرده اند، ويکتوريا استوود توليد کننده اخبار شبکه4 است. يکي از رابطان وي در وزارت خارجه او را براي اين برنامه معرفي کرد. او در سال 2009 با کاندوليزا رايس، وزير امور خارجه اسبق ملاقات کرد.
ويکتوريا گفت: " کاري که آنها انجام مي دهند اين است که شما را به طور مستقيم در برابر افراد حاضر در عرصه قدرت قرار مي دهند، مثلا اگر من به دنبال مسئله تحريم ايران باشم، افراد مسئول در اين تحريم ها را خواهم شناخت."
پروفسور گليز اسکات-اسميث ، کارشناس روابط بين الملل در آکادمي روزولت هلند، به طور گسترده مطالعاتي را روي اين برنامه انجام داده است. وي اذعان مي کند که دعوت شدن در چنين برنامه اي، درجه ي بالايي از شان و منزلت را به همراه خواهد داشت و مي تواند شرکت کنندگان را در حرفه هاي خود به شبکه هاي ممتاز رهنمون کند.
اما پروفسور گليز اسکات-اسميث ، با اشاره به جان پيتر بالکننده، نخست وزير پيشين هلند، اظهار مي-کند که منطق مشخصي در پي اين دعوت ها وجود دارد. وي که شخص گمنامي بود و در شوراي شهر و محقق حزب دموکرات مسيحي مشغول به کار بود، در سال 1985 در طرح سفارت آمريکا استعداديابي شد.
وي مي گويد:"آنها در واقع رخدادهاي مجلس عوام انگليس را با دقت دنبال مي کنند."
به طور مشابه هنگامي که نيکولا سارکوزي شهردار وقت شهر نوي-سور-سن در حومه پاريس، به عنوان بخشي از اين برنامه با اد کوچ ، شهردار نيويورک ملاقات کرد.
پروفسور اسکات-اسميت با اشاره به نفع دوجانبه اين برنامه مي افزايد: يک رهبر احتمالي، به اندازه وزارت خارجه از اين ملاقات بهره خواهد برد.
وي همچنين اظهار کرد برنامه به اين دليل که شرط و شروط اضافه اي نداشت، موفقيت آميز بوده است و بر بسياري از مدعوين بدبين در اين طرح پيروز شد و به آنها اين حس را القا کرد که از اتهامات دستکاري اطلاعات مصونيت دارند.
اما وي معتقد بود که اين برنامه، مصداق بارز "قدرت نرم" آمريکاست که در آن به شکل دادن عقايد اوليه و به عبارتي آمريکايي کردن خواسته ها، آرزوها، ايده ها و امکانات افراد مي پردازد.
رهبران فردا براساس چه خصوصياتي انتخاب مي شوند؟
پروفسور جاناتان گاسلينگ، مدير مرکز مطالعات رهبري در دانشگاه اکستر در خصوص مشخصه افراد براي دعوت از آنان مي گويد: "ممکن است شخصيت افراد مهم باشد، ممکن است آرزوي آنها يا ميزان مقاومت آنها باشد."
"آنها به دنبال آن هستند که تا جاي ممکن اطلاعات محلي کسب کنند. اين به معني مذاکره با رهبران حزب هاي سياسي برقراري ارتباط با مديران موزه ها و اقداماتي از اين قبيل مي باشد."
پروفسور جاناتان گاسلينگ مي گويد: اين يک عمليات يکطرفه نيست بلکه از جانب افراد شرکت کننده نيز کشش وجود دارد. شيفتگي رو به رشدي نسبت به آمريکا در حال شکل گيري است. ما همچنان براي رهبري جهان چشم به آمريکا دوخته ايم."
وي ادامه داد: من به اين دليل نگران هستم، که عقيده دارم انگليس بايد مستقل باشد. من عقيده دارم ايده ي مداخلات خارجي در سياست ما نگران کننده است. با اين حال، فيليپ بريدن ، مشاور نشريات سفارت آمريکا در لندن، با خوش بيني در خصوص اين برنامه مي گويد: "واضح است که داشتن مردمي با درک بهتر از يکديگر در فراسوي مرزهاي بين المللي، مفيد خواهد بود. اين ديپلماسي مردم به مردم است، نه ديپلماسي کشور به کشور."
وي در پايان مي گويد: نخبگان آينده نامشخص هستند. و اگر آمريکايي ها مي توانند آنها را کشف کنند، پس آنها مي دانند که چگونه بايد اين کار را در جهت منافع خود انجام دهند.