گروه گزارش ویژه مشرق - اواسط سال جاری میلادی بود که «ادوارد میلیبند» رهبر پیشین حزب کارگر پس از ناکامی این حزب در انتخابات پارلمانی، استعفا کرد. از همان زمان نام «جرمی کوربین» برای رهبری این حزب مطرح شد. کوربین در میان نامزدهای ریاست حزب کارگر، جزء اقلیت چپ‌های رادیکال است که کمتر کسی برای وی شانس پیروزی قائل بود. اما وی توانست با جلب حمایت اتحادیه‌های صنفی بریتانیا، بر رقبایش غلبه کند. کوربین 59 درصد از آراء اعضای حزب کارگر را بدست آورده است. این رقم از آراء تونی بلر رهبر پیشین این حزب (57 درصد) اندکی بیشتر است.


کوربین  در میان دیگر نامزدها که گرایش‌های کم‌تر محافظه‌کارانه داشتند، چهره‌ای تندرو با مواضع رادیکال و انتقادی نسبت به بیشتر سیاست‌های دولت کامرون بوده است. از اقتصاد تا صنعت و بهداشت و آموزش و ...، کوربین به سیاست‌های دولت بریتانیا انتقاد دارد و اساسا با حاکمیت بخش غیردولتی در حوزه‌های ملی، میانه خوبی ندارد؛ شاهد این گرایش را در وعده ملی‌کردن راه‌آهن و پست بریتانیا می‌توان به وضوح مشاهده کرد.

هرچند مخالفانش که به جناح «بلری» - دنباله‌های تونی بلر نخست وزیر سابق - یا حزب «کارگر نو» مشهور هستند، به شدت با افکار او مخالف بوده و آن‌ها را ارتجاعی و عقب‌افتاده می‌دانند و حتی کسانی را هم که به او رأی داده‌اند به صفت «بی عقلی» مزین می‌کنند؛ و تونی بلر اینگونه هواداران او را توصیف می‌کند:‌ «اگر کسی قلبش با جرمی کوربین است، بهتر است "قلبش را پیوند بزند"»؛ اما حالا کوربین رهبر حزب کارگر انگلیس، جدی‌ترین اپوزیسیون جناح حاکم لیبرال دموکرات این کشور شده است.

کوربین پس از پیروزی در انتخابات ریاست حزب کارگر، اعلام کرد که برای شرکت در راهپیمایی حمایت از پناهندگان و مهاجران در لندن شرکت خواهد کرد؛ و همین کار را هم کرد و در جمع حامیان پناهجویان سخنرانی کرد.

به جز حوزه‌های داخلی، کوربین در سیاست خارجی هم نظراتی متفاوت با جناح حاکم در انگلیس دارد که در ادامه زندگی و نظریات این سیاستمدار چپ‌گرای بریتانیایی را - که خود را سوسیال دموکرات می‌داند- دقیق‌تر بررسی خواهیم کرد.

زندگی شخصی و سیاسی

جرمی کوربین هم اکنون 66 سال دارد. او بیش از 30 سال است (از 1983) که نماینده پارلمان انگلیس است. کوربین همچنین در چندین ائتلاف و گروه از جمله کمپین حمایت از فلسطینیان، عفو بین‌الملل، کمپین ضد جنگ و خلع سلاح هسته‌ای عضویت و فعالیت دارد. او از دوران دانشجویی در انجمن‌های کارگری و سوسیالیست فعال بود.

یکی از مهمترین فعالیت‌های کوربین را شاید بتوان اقدامات وی در مخالفت با جنگ افغانستان و عراق دانست. وی در همان اولین سال حمله آمریکا و انگلیس به همراه متحدانشان به افغانستان، ائتلاف ضدجنگی با عنوان «جنگ را متوقف کنید» راه‌اندازی کرد. از آن پس، کوربین راهپیمایی‌های اعتراضی گسترده‌ای در انگلیس و کشورهای دیگر جهان در مخالفت با جنگ‌طلبی و اشغالگری سازمان‌دهی کرد.

در سال 2003 هم با آغاز عملیات نظامی علیه عراق، کوربین با شدت بیشتری به فعالیت‌‌های ضدجنگ خود ادامه داد. کوربین یکی از سازمان‌دهندگان اصلی بزرگترین راهیپمایی اعتراضی در تاریخ بریتانیاست؛ راهپیمایی ضدجنگ فوریه 2003 که به یک تظاهرات جهانی علیه جنگ عراق تبدیل شد و میلیون‌ها نفر در لندن و 600 شهر دیگر در سراسر جهان به خیابان‌ها آمدند. مخالفت با سلاح‌های کشتار جمعی را نیز باید به لیست مخالفت‌های کوربین با سیاست‌های جناح لیبرال دموکرات افزود. کوربین نایب رئیس «کمپین خلع سلاح هسته‌ای» نیز هست.


کوربین زندگی ساده‌ای هم دارد. غالبا با لباس‌های معمولی و دوچرخه رفت‌وآمد می‌کند و مانند افراد عادی لباس می‌پوشد تا یک دیپلمات یا نماینده پارلمان. در رسوایی بزرگ مالی نمایندگان پارلمان انگلیس در سال 2009 که منجر به استعفا و برکناری بسیاری از اعضای پارلمان این کشور شد، تحقیقات نشان داد که کوربین در میان تمام نمایندگان،‌ کم‌هزینه‌ترین نماینده پارلمان با حساب‌های مالی شفاف و در زمره پاکدستان پارلمان انگلیس است.



سیاست خارجی

کوربین در مورد مذاکرات هسته‌ای ایران و نحوه تعامل با کشورمان معتقد است پیش از هرچیز باید تحریم‌های اقتصادی علیه ایران لغو شود و پس از توافق با ایران باید به سراغ سلاح‌های هسته‌ای اسرائیل رفت.

او همچنین بحران منطقه را بدلیل حذف کردن ایران و نادیده‌گرفتن توان این کشور در حل منازعات منطقه می‌‌داند. به اعتقاد کوربین توان ایران برای برقراری صلح در منطقه نادیده گرفته شده است.

کوربین پس از انتخابات سال 92 همراه با جک استراو و هیئت پارلمانی انگلیس به ایران سفر و با وزیر امور خارجه دیدار کرد. "کوربین" در آن زمان گفته بود "نیاز جدی به بازگشایی مجدد سفارتخانه‌های دو کشور احساس می‌شود. ایرانیانی که در بریتانیا زندگی می‌کنند بایستی اجازه یابند تا برای دیدار با اعضای خانواده‌شان بدون نیاز به سفر به ترکیه و به طور مستقیم به تهران سفر کنند. من بارها از ایرانیان ساکن ناحیه "ایسلینگتون" شنیده‌ام که مشکلات بسیاری در این باره وجود دارد. همچنین بسیاری از دانشجویان ایرانی از تلاش‌های گسترده‌شان برای دریافت پول از طریق بانک و مقابله با اثرات تحریم و یا مشکلات سفرشان به ایران برای دیدار با اقوامشان که دچار بیماری هستند ابراز نارضایتی کرده‌اند."

کوربین گفت: «ما بایستی تاریخ غنی ایران را درک کنیم. هم چنین بایستی بگویم که این کشور نقش مهمی در مذاکرات پیش رو برای حل بحران سوریه ایفا می‌کند.»

کوربین در مورد بحران اوکراین نیز پیکان انتقاد را به سوی ناتو و عملکرد آن در اوکراین می‌گیرد و آن را تنش‌زا می‌خواند. کوربین موافق خروج انگلیس از پیمان آتلانتیک شمالی با هدف محدودسازی نقش این سازمان در تحولات بین‌المللی و بحران‌آفرینی است.

درباره اسرائیل نیز وی منتقدی سرسخت است. در جنگ غزه فعالیت‌های زیادی در کمپین‌های حمایت از مردم غزه و ضدجنگ داشت و همچنین همواره از مذاکرات صلح با حضور گروه‌های مبارز از جمله حماس و حزب‌الله برای پایان دادن به مناقشه اعراب با اسرائیل حمایت کرده است.

جرمی کوربین معتقد است بریتانیا نباید وارد "جنگ‌های غیرقانونی" شود. او گفته در هیچ موقعیتی نباید سربازان بریتانیایی برای جنگیدن به خارج از این کشور اعزام شوند.

کوربین در جایی گفت که حمله به عراق بر اساس گفته کوفی عنان دبیرکل وقت سازمان ملل "غیرقانونی" بوده و تونی بلر می‌تواند به دلیل جنایات جنگی محاکمه شود.

سیاست داخلی

پیروزی آقای کوربین در بریتانیا محل بحث‌های بسیاری شده است که چه شد نامزدی از چپ‌گراها به ریاست حرب کارگر رسید. بعد از آنکه حزب کارگر در انتخابات 1980 شکست خورد، چپ‌گراها به حاشیه رانده شدند و طیف میانه‌رو به رهبری این حزب رسید که با رهبری تونی بلر و گوردون براون توانستند 13 سال قدرت را در اختیار داشته باشند؛ البته کوربین همان زمان نیز منتقد جناح میانه‌رو بود.

 بعد از شکست حزب کارگر در انتخابات سال 1980، جناح چپ حزب کارگر به حاشیه رانده شدند و اعضای میانه‌روتر قدرت را در دست گرفتند، سیاستی که آقای کوربین در آن زمان هم با آن مخالف بود اما این تغییر برای حزب کارگر موثر واقع شد و این حزب با رهبری تونی بلر و گوردون براون 13 سال قدرت را در دست داشتند. اما 25 روز بعد از انتخابات سراسری بریتانیا که به شکست فاحش حزب کارگر و استعفای میلیبند انجامید، نام کوربین به عنوان نامزد احتمالی رهبری حزب مطرح شد. البته کسی فکر نمی‌کرد او شانسی برای پیروزی داشته باشد.

کوربین که تنها فرد چپ‌گرا در میان نامزدها بود انتقادات جدی به سیاست‌های اقتصادی دولت کامرون دارد. وی مسؤولیت بحران اقتصادی سال 2008 را متوجه بانک‌ها می‌داند و به همین دلیل با سیاست ریاضت اقتصادی دولت بشدت مخالف است چرا که به عقیده او مردم تاوان بی‌مبالاتی و عملکرد نادرست بانک‌ها را می‌پردازند.

در مجموع، صفات شخصی و نظرات کوربین در حوزه‌های اقتصاد و همچنین همرنگ بودن وی با طبقه متوسط جامعه توانست به وی در جلب آراء کمک شایانی کند و ناباورانه به ریاست حزب کارگر برسد؛ هرچند بسیاری معتقدند این ژست‌های ساده‌زیستی و سبک زندگی آقای کوربین بازگشت به عقب است. منتقدانش اتهام پوپولیست بودن به او می‌زنند که در توهمات آرمان‌گرایی به سر می‌برد و در نتیجه عامل شکست حزب در انتخابات پارلمانی می‌شود.

در این ادعای منتقدان کوربین هم نتایج نظرسنجی‌هاست که نشان می‌دهد جوانان و زنان اقبال خوبی به مواضع و شخصیت کوربین داشته‌اند و همین می‌تواند نقطه قوت او در ادامه راه باشد. نظرات کوربین هرچند به عقیده کارشناسان متعلق به دهه‌های قبل است اما برای نسل جوان این کشور تازگی و جذابیت دارد.

کوربین یک فعال حقوق بشر تمام وقت هم هست. او با وجود تمام گرایشات چپ، اما حامی حقوق همجنس‌بازان و طرح‌های لیبرال‌ دموکرات‌ها در این زمینه نیز هست. در واقع این موضوع، تنها فصل مشترک کوربین با جناح محافظه‌کار است.

کوربین در حزب کارگر چهره‌ای حاشیه‌ای و جنجالی بوده است و 500 بار بر خلاف موضع حزب کارگر در پارلمان رای داده است. او که به انقلابیون آمریکای لاتین علاقمند است،معمولا ریش می‌گذارد و آن را نشانه اعتراض به گرایش "کارگر نو" در حزب خود می‌داند.

رهبر جدید حزب کارگر وعده داده است از تمام چهره‌های این حزب در دولت در سایه استفاده کند، هرچند تعدادی از اعضای حزب از جمله وزیر بهداشت در سایه، پس از اعلام نتایج استعفا دادند.

کوربین این برنامه‌ها را دستور کار قرار خواهد داد:

-افزایش مالیات طبقات ثروتمند

- افزایش مالکیت ملی و ملی کردن راه آهن و برخی خدمات دیگر

- کوتاه کردن دست بخش خصوصی از خدمات بهداشت و درمان

- تحصیلات رایگان

- مخالفت با سیاست ریاضت اقتصادی

کوربین در نگاه منتقدان

همانطور که در سطور بالا اشاره شد، بیشتر انتقادات به کوربین معطوف به سیاست‌هایی است که به عقیده لیبرال دموکرات‌ها و جناح‌های میانه‌رو و محافظه‌کار، واپس‌گرایانه و کهنه خوانده می‌شود؛ از جمله وعده‌هایی چون ملی‌سازی راه‌آهن و پست و از این قبیل.

تونی بلر رهبر سابق حزب کارگر از جمله منتقدان اصلی کوربین است. تونی بلر معتقد است هیچگاه دیدگاه چپ‌گرایانه در انتخابات به پیروزی نمی‌رسد و این به ضرر حزب کارگر است چرا که بطور طبیعی طیف وسیعی از مردم به میانه‌روها گرایش دارند و چپ‌‌گرایان در انتخابات سراسری در اقلیت قرار می‌گیرند.

بلر همچنین از لحاظ جهان‌بینی هم با چپ‌گرایان در تعارض است؛ چرا که ارزش‌های مورد تأکید چپ‌ها را با دنیای در حال تغییر معاصر و روند جهانی‌شدن در تضاد می‌بیند‌.

حمایت کوربین از حزب‌الله و حماس و درخواست او برای مذاکره اسرائیل با این دو گروه، از دیگر مواردی است که انتقادات بسیاری را علیه وی برانگیخته است. او عضو کمپین همبستگی با فلسطین است و بر علیه "آپارتاید در اسرائیل" فعالیت می‌کند.

نکته جالب در زندگی سیاسی جرمی کوربین این است که او هیچ‌گاه از سوی رهبران گذشته حزب کارگر به خدمت گرفته نشده است و به نوعی تا رسیدن به رهبری حزب، بایکوت بوده است.

منابع: