به گزارش مشرق، وحید جلیلی به مناسبت ورود هیئت فرانسوی به مشهد یادداشتی نوشته است.
متن یادداشت جلیلی را بخوانید:
در فرانسه تک درختی است که ایرانی ها آن را بیش از فرانسوی ها می شناسند. زیر آن درخت قوانینی به جهان اعلام شد که تاریخ را مثل قوانین نیوتن دوپاره کرد. طرفه اینکه جاذبه نیوتنی هم با یک درخت سیب نسبت داشت. در روزهایی که بزرگترین فیلسوف معاصر فرانسه در خیابان های تهران حیرت کرده بود که «ایرانی ها چه رویایی در سر دارند»؟ بزرگ ترین فیلسوف معاصر ایران زیر آن درخت سیب در نوفل لوشاتو نشسته بود و با آرامشی شگفت انگیز به پرسشی که جانِ میشل فوکو را بی قرار کرده بود پاسخ می گفت.
سال 1979 تمام شد و از آن سال برای فرانسوی ها از تکاپوی فوکو در تهران پست مدرنیسم به یادگار ماند و برای ایرانی ها از آرامش امام در پاریس؛ انقلاب پیروز اسلامی.
***
حالا 36 سال گذشته است. امروز یک هیئت فرانسوی وارد مشهد می‌شود. ایرانی ها دوست داشتند فرانسه را با نوفل لوشاتو در خاطره خود ثبت کنند. در بسیاری از شهرهای ایران خیابان یا میدانی به نام این روستای حومه ی پاریس نامگذاری شده است. در مشهد نیز در کناره ی میدان «جمهوری اسلامی» شهرکی است که مشهدی ها آن را نوفل لوشاتو نامیده اند. بعضی از خیابان های این شهرک به نام شهدایی است که با شلیک اگزوست های فرانسوی تکه تکه شده اند. در همین شهرک 27 سال پس از پایان جنگ صدای سرفه هایی شنیده می شود که هدیه ی بمب های شیمیایی میراژها و سوپر اتاندارد های فرانسوی به جوان های ایرانی است.
ژیسکار دستن و میتران و شیراک و سارکوزی و اولاند ترجیح دادند با صدام و رجوی، سرکردگان جنگ و ترور عکس یادگاری بگیرند. امروز وقتی هواپیمای هیئت شصت نفره فرانسوی در فرودگاه شهید هاشمی نژاد مشهد به زمین می نشیند شاید کسی نباشد برای آنها توضیح دهد که این خطیب و نویسنده محبوب مشهدی توسط کسانی ترور شد که در پاریس به پارلمان دعوت می شوند تا راجع به مبارزه با تروریسم سخنرانی کنند. هیئت فرانسوی احتمالا از همان خیابان هایی عبور خواهد کرد که در آن زنان و دانشجویان و مغازه داران و نماینده های مشهد به دست تروریست های تحت الحمایه پاریس ترور شدند. مشهدی ها اما هیچ کدام از خیابان های شهر را اگزوست و سوپر اتاندارد و بمب شیمیایی و حقوق بشر فرانسوی و تروریسم پاریسی نام گذاری نکردند. هیئت فرانسوی در گشت و گذار خود در شهر به روشنی می تواند ببیند که علیرغم بیش از 30 سال تلاش شگفت انگیز غرب از انگلیس و فرانسه و آلمان تا خود شیطان بزرگ برای ناامن و ویران کردن ایران با قتل عام و ترور و جنگ و بمب شیمیایی و تحریم و شانتاژ و ... شهرک نوفل لوشاتو همچنان زیر پرچم پرافتخاری که در میدان جمهوری اسلامی در اهتزاز است در امنیت و آبادانی به سر می برد.
اگر این هیئت، ایران را فقط در فیلم های جشنواره سیاسی «کن» دیده باشد احتمالا از تماشای ایران واقعی یکه خواهد خورد. رنگین کمان پرنشاط زائران حرم رضوی از همه اقوام و اقالیم ایران ویترین مناسبی است که کاهنان معبد ایفل، اوهامی را که راجع به جمهوری اسلامی پراکنده اند با واقعیت زندگی ایرانی مقایسه کنند. کمی آن طرف تر از شهرک نوفل لوشاتو این روزها مشهد در عید دفاع مقدس «داستان ایستادگی» را در پای کوهسنگی روایت می کند. اگر هیئت فرانسوی از تناردیه ها و میتران ها و ژاورها و شیراک ها و دون ژوان ها و سارکوزی ها و ... تشکیل شده است که هیچ ولی اگر ژان وال ژان ها و فرانتس فانون ها و کمال کورسل ها به مشهد آمده اند قدم شان روی چشم و آن ها را به تماشای نمایش شهدای غواص دعوت می‌کنیم.
متن یادداشت جلیلی را بخوانید:
در فرانسه تک درختی است که ایرانی ها آن را بیش از فرانسوی ها می شناسند. زیر آن درخت قوانینی به جهان اعلام شد که تاریخ را مثل قوانین نیوتن دوپاره کرد. طرفه اینکه جاذبه نیوتنی هم با یک درخت سیب نسبت داشت. در روزهایی که بزرگترین فیلسوف معاصر فرانسه در خیابان های تهران حیرت کرده بود که «ایرانی ها چه رویایی در سر دارند»؟ بزرگ ترین فیلسوف معاصر ایران زیر آن درخت سیب در نوفل لوشاتو نشسته بود و با آرامشی شگفت انگیز به پرسشی که جانِ میشل فوکو را بی قرار کرده بود پاسخ می گفت.
سال 1979 تمام شد و از آن سال برای فرانسوی ها از تکاپوی فوکو در تهران پست مدرنیسم به یادگار ماند و برای ایرانی ها از آرامش امام در پاریس؛ انقلاب پیروز اسلامی.
***
حالا 36 سال گذشته است. امروز یک هیئت فرانسوی وارد مشهد می‌شود. ایرانی ها دوست داشتند فرانسه را با نوفل لوشاتو در خاطره خود ثبت کنند. در بسیاری از شهرهای ایران خیابان یا میدانی به نام این روستای حومه ی پاریس نامگذاری شده است. در مشهد نیز در کناره ی میدان «جمهوری اسلامی» شهرکی است که مشهدی ها آن را نوفل لوشاتو نامیده اند. بعضی از خیابان های این شهرک به نام شهدایی است که با شلیک اگزوست های فرانسوی تکه تکه شده اند. در همین شهرک 27 سال پس از پایان جنگ صدای سرفه هایی شنیده می شود که هدیه ی بمب های شیمیایی میراژها و سوپر اتاندارد های فرانسوی به جوان های ایرانی است.
ژیسکار دستن و میتران و شیراک و سارکوزی و اولاند ترجیح دادند با صدام و رجوی، سرکردگان جنگ و ترور عکس یادگاری بگیرند. امروز وقتی هواپیمای هیئت شصت نفره فرانسوی در فرودگاه شهید هاشمی نژاد مشهد به زمین می نشیند شاید کسی نباشد برای آنها توضیح دهد که این خطیب و نویسنده محبوب مشهدی توسط کسانی ترور شد که در پاریس به پارلمان دعوت می شوند تا راجع به مبارزه با تروریسم سخنرانی کنند. هیئت فرانسوی احتمالا از همان خیابان هایی عبور خواهد کرد که در آن زنان و دانشجویان و مغازه داران و نماینده های مشهد به دست تروریست های تحت الحمایه پاریس ترور شدند. مشهدی ها اما هیچ کدام از خیابان های شهر را اگزوست و سوپر اتاندارد و بمب شیمیایی و حقوق بشر فرانسوی و تروریسم پاریسی نام گذاری نکردند. هیئت فرانسوی در گشت و گذار خود در شهر به روشنی می تواند ببیند که علیرغم بیش از 30 سال تلاش شگفت انگیز غرب از انگلیس و فرانسه و آلمان تا خود شیطان بزرگ برای ناامن و ویران کردن ایران با قتل عام و ترور و جنگ و بمب شیمیایی و تحریم و شانتاژ و ... شهرک نوفل لوشاتو همچنان زیر پرچم پرافتخاری که در میدان جمهوری اسلامی در اهتزاز است در امنیت و آبادانی به سر می برد.
اگر این هیئت، ایران را فقط در فیلم های جشنواره سیاسی «کن» دیده باشد احتمالا از تماشای ایران واقعی یکه خواهد خورد. رنگین کمان پرنشاط زائران حرم رضوی از همه اقوام و اقالیم ایران ویترین مناسبی است که کاهنان معبد ایفل، اوهامی را که راجع به جمهوری اسلامی پراکنده اند با واقعیت زندگی ایرانی مقایسه کنند. کمی آن طرف تر از شهرک نوفل لوشاتو این روزها مشهد در عید دفاع مقدس «داستان ایستادگی» را در پای کوهسنگی روایت می کند. اگر هیئت فرانسوی از تناردیه ها و میتران ها و ژاورها و شیراک ها و دون ژوان ها و سارکوزی ها و ... تشکیل شده است که هیچ ولی اگر ژان وال ژان ها و فرانتس فانون ها و کمال کورسل ها به مشهد آمده اند قدم شان روی چشم و آن ها را به تماشای نمایش شهدای غواص دعوت می‌کنیم.
