به گزارش مشرق، نشست مجمع عمومی سازمان ملل، پدیده‌ای است که سالانه برای یک بار، به معنای لفظی این سازمان، معنا می‌بخشد؛ سازمانی که در دیگر ایام سال، تریبونی است که در خدمت ملل نیست بلکه تبعیض‌گونه در اختیار عده‌ای دولت خاص قرار گرفته است. بنابراین در تنها فرصتی که در اختیار ملت‌ها قرار می‌گیرد؛ بیش از هر ملتی؛ مظلومان و ستم دیدگان از جمهوری اسلامی ایران انتظار دارند تا ندای مظلومیت آن‌ها را رساتر از همیشه به زبان بیاورد.
عربستان سعودی به همراه چندین کشور دنباله رو خود، در تاریخ 6 فروردین سال جاری حمله شدید هوایی و بمباران خانه‌ها، زیر ساخت‌ها، مردم عادی و حتی آثار تاریخی یمن را آغاز کرده است و در این هفت ماهی که از این تراژدی می‌گذرد؛ سعودی‌ها بدون هیچ دغدغه‌ای از تحت پیگرد قرار گرفتن، هر گونه بمب و موشکی که در طی دهها سال از غربی‌ها خریده‌اند را بر روی مردم بی دفاع یمن می‌ریزند.
مع‌الاسف، جناب آقای رئیس‌جمهور در سخنرانی سالانه خود، سخنی از بمباران کودکان و زن‌ها و پیرمردان یمنی نگفت تا همچنان مظلومیت مردمی در یک خطه از گوشه‌ی کره زمین کماکان در پازل سانسور رسانه‌های سعودی پنهان بماند.
سؤال اصلی در این جاست: آیا مردم یمن باید از کشورهای اروپایی یا آمریکایی انتظار داشته باشند که از مظلومیت آن‌ها سخن بگوید؟ یا از جمهوری اسلامی ایران که در قانون اساسی خود اساس سیاست خارجی‌اش را حمایت از مظلوم بنا نهاده است؟
خوشبختانه مردم یمن از ایران انتظار دارند؛ از انگلیس، آمریکا، کانادا یا هر کشور دیگری انتظاری ندارند که مظلومیت آن ها را فریاد بزند؛ اما هنگامی که با کاربران یمنی شبکه‌های اجتماعی صحبت می‌شود با نا امیدی از سکوت آقای روحانی در قبال مظلومیتشان گله می‌کنند؛ آقای رئیس‌جمهور صرفا در مورد یمن ابراز کردند که ایران امادگی کمک به بسط دموکراسی در یمن را دارد و سپس چشمش را بر روی باقی ماجرا بست و سخنی نگفت. مطمئنا دغدغه سعودی‌ها یا غربی‌ها در یمن دموکراسی نیست که آقای روحانی از گسترش آن در یمن سخن گفت.
دغدغه متجاوزان به یمن استقلال این کشور است؛ به هر حال، مردمی بی دفاع روزانه کشته می‌شوند و مظلو‌متر از هر ملتی حتی فلسطینی‌ها، در مرگ خبری و سانسور شدید قرار گرفته‌اند. شایسته است دولت محترم در چارچوب سیاست‌های مبتنی بر قانون اساسی از ستمی که بر مردم فراموش شده یمن می‌رود، غفلت نکند و امید مردمی که پس از خدا به جمهوری اسلامی چشم دوخته‌اند را نا امید نکند.
