به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق، امروزه موشک های کروز، هواپیماهای رزمی پنهانکار، زیردریایی ها و بسیاری دیگر از انواع سلاح های عظیم الجثه، میادین نبرد در تمام نقاط دنیا را تحت تاثیر خود قرار داده اند اما این باعث نشده است که اهمیت تجهیزات انفرادی مثل سلاح های کمری کاهش پیدا کند.

حتی پیشرفته ترین نیروهای نظامی امروز در دنیا نیز با وجود تمامی سلاح های پیشرفته موجود در ارتش های خود، همچنان به نیروی های پیاده نظام و البته سلاح های سبک نیاز دارند. در بحث نبردهای پیاده، خصوصا با توجه به تغییر جنس تهدیدات در قرن بیست و یکم که به سمت نبردهای شهری کشیده شده است سلاح های کمری همچنان به عنوان یک عنصر مهم در توان رزمی سربازان به حساب می آیند.

سلاح های کمری در ایران : از ام 1911 تا رعد پلیمری

در کشور ما در سالهای پس از پیروزی انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی با ترکیبی از سلاح های کمری آمریکایی و اروپایی مثل M1911، HP 35 و برتا 92 کار می شد که برخی از این سلاح های مشهور و قابل اعتماد همچنان در خدمت هستند. در سالهای بعد و با توجه به نیاز نیروهای مسلح بحث طراحی و توسعه سلاح های کمری در کشور دنبال شد. یکی از اولین تجربه های عملیاتی ایران در این بخش سلاح کمری "زعاف" است.

این سلاح کمری ایرانی بر پایه P226 سوئیسی ساخت زیگ زاور ساخته شده است و از فشنگ های 9 میلی متری بهره می برد. وزن این سلاح بیش از 950 گرم بدون خشاب بوده و ظرفیت خشاب آن نیز 8 گلوله است.

"زعاف" دارای برخی محدودیتها از جمله وزن بیشتر نسبت به برخی نمونه های خارجی و ظرفیت کمتر خشاب بود. این مشکلات باعث شد تا صنایع دفاعی ایران در گام بعدی با طراحی یک سلاح کمری از جنس پلیمر یک گام مهم را در بحث ساخت سلاح کمری بومی در کشور بردارد.

سلاح کمری "رعد" که به نوعی اولین سلاح ایرانی از جنس پلیمر محسوب می شود به نسبت "زعاف" از پیشرفت های بسیار چشمگیری برخوردار است. با نگاهی به خانواده سلاح های کمری موجود در ایران مثل سری M1911 ،HP35، زعاف و یا رولورهای کالیبر 38 که عمدتا از بدنه فلزی استفاده کرده و از گلوله های گوناگون استفاده می کنند می توان امیدوار بود که با ورود "رعد" کلیه نیروهای نظامی و انتظامی ایران به یک سلاح جدید کمری استاندارد دست پیدا کنند.


نکته مثبت دیگر در مورد رعد این است که ظرفیت خشاب آن از تمام سلاح های کمری شناخته شده موجود در ایران بیشتر است. سلاحهایی مثل زعاف 8 تیر و یا اچ پی 35، خشاب های 10 تیری دارند اما این سلاح با داشتن 15 گلوله مزیت جدیدی برای کاربران خواهد بود.

سلاح رعد شباهت زیادی به سلاح کمری موفق Glock ساخت کشور اتریش داشته و نشان می دهد با توجه به محبوبیت بالای این اسلحه کمری در دنیا صنایع دفاعی ایران از این پلتفورم الگوگیری کرده اند.

"کاوه 17" جدیترین اسلحه کمری ایران

در جریان نمایشگاه تجهیزات امنیتی و انتظامی در تهران در غرفه سازمان صنایع دفاعی وزارت دفاع اسلحه کمری جدیدی به نام "کاوه 17" برای اولین بار به نمایش درآمد. بر اساس اطلاعات رسمی منتشر شده درباره این سلاح کمری، کاوه 17 سلاحی با کالیبر 9 میلی متر است که وزن آن بدون خشاب در حدود 655 گرم است که در مقایسه با 700 گرم برای رعد، کاهشی 45 گرمی را شاهد هستیم. شاید عدد 45 گرم، در مقایسه موجود بین سلاح های رده های دیگر، عدد قابل توجهی نباشد اما در بحث مقایسه اسلحه های کمری، یک رقم قابل توجه و خوب است.

اگرچه رسما درباره جنس سلاح کاوه مطلبی عنوان نشده است اما وزن کم و شباهت آن با رعد نشان دهنده این نکته است که به احتمال فراوان در این سلاح هم از مواد پلیمری استفاده شده است. استفاده و ساخت سلاح های پلیمری، طی دهه های اخیر در ارتش ها و صنایع دفاعی جهان، یک روند تصاعدی و قابل توجه را شاهد بوده که خوشبختانه در کشورمان نیز به این موضوع مهم، توجه خاصی شده است.

وزن این سلاح با خشاب پر آن در حدود 920 گرم بوده است و ظرفیت این خشاب نیز 17 گلوله است که به نسبت رعد 2 گلوله افزایش پیدا کرده است. طول کلی این سلاح 186 میلی متر است که این بار هم در مقایسه با سلاح کمری رعد، 12 میلی متر کوتاه تر است.


باید به این نکته اشاره کرد که شاید این کاهش ها در وزن یا طول سلاح در نگاه اول آنچنان به نظر نرسد اما زمانی که مجموعه این اعداد با یکدیگر در بار همراه یک سرباز لحاظ می شود می توان به اهمیت این موضوع پی برد.  در کل باید گفت امروزه در تمام شرکت های اسلحه سازی دنیا تلاش برای کاهش ابعاد و وزن سلاح ها ادامه دارد.

برد موثر این سلاح جدید ایرانی، در حدود 50 متر و سرعت دهانه گلوله در آن در حدود 360 متر بر ثانیه است که از این لحاظ، با سلاح "رعد" برابری می کند. نگاهی به ظاهر اسلحه کمری کاوه 17 و مشخصات آن، شباهت هایی بین این سلاح ایرانی و گلاک 17 اتریشی را به ذهن متبادر می کند اما نکته جالب اینجاست که در بخش هایی، سلاح ایرانی حتی از نمونه اتریشی هم بهتر ظاهر شده است.

وزن خالی کاوه 17 همان طوری که در بالا به آن اشاره شد در حدود 655 گرم است در حالی که این عدد برای گلوک 17 اتریشی 710 گرم است که تفاوت آشکاری با نمونه ایرانی دارد. در زمان مسلح بودن با خشاب پر نیز نمونه ایرانی تنها 10 گرم از مدل اتریشی سنگین تر است. طول مدل اتریشی نیز 204 میلی متر است که در مقایسه با نمونه ایرانی (186 م.م) بسیار بزرگتر به نظر می رسد. البته نواخت تیر مدل اتریشی با مدل ایرانی برابر بوده و تقریبا در حدود 40 تیر در دقیقه است و برد هر دو سلاح نیز در حدود 50 متر می باشد.

يکي ديگر از شاخصه هاي بسيار مهم اسلحه کمري گلاک، عقب نشيني و به عبارت ديگر لگد بسيار کم آن در هنگام شليک است که منجر به افزايش دقت اين سلاح شده و اکنون نیروهای نظامی و انتظامی ایرانی نیز می توانند از این قابلیت استفاده کنند.

نکته جالب در شناخت بهتر اسلحه گلاک، استفاده از آن برای شهادت یکی از دانشمندان هسته ای ایران در سال 88 بود. در تجهیزاتی که از قاتل آن شهید بزرگوار توسط وزارت اطلاعات کشف و ضبط شد، چندين قبضه کلت کمري "گلاک" مجهز به صدا خفه کن و مهمات آن به نمايش درآمد که توسط سرويس جاسوسي اسرائيل در اختيار این فرد قرار داده شده بود.

حال، با گذشت چند سال از آن اتفاق تلخ و شهادت برخی از دانشمندان برجسته کشورمان توسط صهیونیست ها، اسلحه ای که روزی علیه امنیت و پیشرفت جمهوری اسلامی ایران استفاده شده بود، با کمک متخصصان دفاعی، تبدیل به عاملی جدید برای حفاظت از منافع و امنیت اجتماعی کشورمان شده است.

آنچه که در پایان می توان به آن اشاره کرد این است که با ساخت کاوه 17، جمهوری اسلامی ایران به سلاحی کمری با استاندارهای به روز دست پیدا کرده و توانسته است سلاحی موفق مثل گلوک را که در بسیاری از نیروی های نظامی و انتظامی جهان در خدمت است به صورت بومی طراحی کرده و در اختیار بگیرد.