به گزارش مشرق، مدیر روابط عمومی صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان که صبح امروز به همراه نصرالله دهنوی و محمد زهتاب از قهرمانان به نام وزنه‌برداری به عیادت مصطفی واعظ تهرانی پیشکسوت هنرمند این رشته رفته بودند پای درددل‌های وی نشستند.
واعظ تهرانی که تنها مدال نقره مسابقات قهرمانی آسیا سال 1957در تهران را در کارنامه خود دارد به دل فعالیت در تربیت بدنی دانشگاه ورزش قهرمانی را ادامه نداده و پس از انقلاب اسلامی هم در دوران بازنشستگی خود به هنر خطاطی روی آورده است.
این پیشکسوت وزنه‌برداری درخصوص خاطرات دوران ورزشی خود این‌گونه بیان داشت: مسابقات قهرمانی آسیا 1957 در تهران بود که قرار بود با یک ورزشکار تایوانی رقابت کنم. در یک ضرب دو ضرب 12 کیلو و نیم جلو بودم که ورزشکار تایوانی با این‌که 145 کیلو زده بود ریسک و 157.5 کیلو را انتخاب کرد. من فکر نمی‌کردم با این ریسک زیاد موفق شود. آن زمان عضو باشگاه صابر بودم، مدیر باشگاه که در مسابقات همراه ما بود گفت به محض این که قهرمان تایوانی وزنه را روی سینه برد داد می‌زنم تا حواسش پرت شود.
وی افزود: من خیلی ناراحت شدم و گفتم همانطور که خانواده من در انتظار موفقیتم و در سالن هستند او هم خانواده دارد و این کار خارج از اخلاق ورزشی است اگر این کار را بکنی باشگاه را ترک خواهم کرد. خوشبختانه این قهرمان دوضرب هم زد و من اولین نفر به او تبریک گفتم. در واقع رکورد ما یکی شده بود ولی چون من 50 گرم سنگین‌تر بودم او اول و من دوم شدم.
این پیشکسوت درخصوص کشف محمد نصیری قهرمان به نام وزنه‌برداری کشور اینطور توضیح داد: زمانی‌که اردوی کارگران برای اولین بار در محمودآباد تشکیل شد نماینده فدراسیون بودم. اولین بار نصیری را آنجا دیدم. یک ماه آنجا تمرین کردیم و دیدم که نصیری بدن آماده و خوبی دارد و بسیار مستعد است.
وی ادامه داد: نصیری را به باشگاه کیان معرفی کردیم و در واقع همانجا نصیری را کشف کردم. 3 دوره هم در شوروی سابق اردو داشتیم که نصیری هم بود. او جوان بسیار بذله گو، شیرین و بامحبت و از لحاظ فنی هم نمونه بود. شخصیت بین‌المللی داشت و هنوز هم جایگاه خاصی دارد.
واعظ تهرانی درمورد روی آوردنش به هنر نیز عنوان کرد: بعد از انقلاب با امیرخانی، رئیس شورای انجمن خوشنویسان که استادان نمونه تاریخ است آشنا شدم و شروع به یادگیری خطاطی کردم. هفته‌ای 3 جلسه کلاس خوشنویسی می‌رفتم و در همان 3 ماه اول هم در امتحان دوره متوسط و هم دوره خوش قبول شدم و در واقع دوره 4 ساله انجمن خوشنویسان را با 2 سال طی کردم.
زهتاب نیز که در عیادت از واعظ تهرانی بیان کرد: این ورزشکار از وزنه‌برداران بسیار مستعد بودند، اما چون هم علاوه بر کار ورزشی در کار دانشگاه فعال نیز فعال بود نتوانست ادامه دهد. من 20 سال دبیر فدراسیون بودم و با 6 رئیس کار کردم. همیشه سعی می‌کردم از لحاظ فنی از واعظ تهرانی استفاده کنیم.
دهنوی نیز عنوان داشت: افتخار می‌کنم شاگرد واعظ تهرانی بودم. سال 1971 در مسابقات پیش المپیک مونیخ او به عنوان سرپرست و مربی تیم 2 نفره من و محمد نصیری بود که نصیری طلا گرفت و من صاحب نقره شدم. این همیشه در ذهنم هست.
واعظ تهرانی که تنها مدال نقره مسابقات قهرمانی آسیا سال 1957در تهران را در کارنامه خود دارد به دل فعالیت در تربیت بدنی دانشگاه ورزش قهرمانی را ادامه نداده و پس از انقلاب اسلامی هم در دوران بازنشستگی خود به هنر خطاطی روی آورده است.
این پیشکسوت وزنه‌برداری درخصوص خاطرات دوران ورزشی خود این‌گونه بیان داشت: مسابقات قهرمانی آسیا 1957 در تهران بود که قرار بود با یک ورزشکار تایوانی رقابت کنم. در یک ضرب دو ضرب 12 کیلو و نیم جلو بودم که ورزشکار تایوانی با این‌که 145 کیلو زده بود ریسک و 157.5 کیلو را انتخاب کرد. من فکر نمی‌کردم با این ریسک زیاد موفق شود. آن زمان عضو باشگاه صابر بودم، مدیر باشگاه که در مسابقات همراه ما بود گفت به محض این که قهرمان تایوانی وزنه را روی سینه برد داد می‌زنم تا حواسش پرت شود.
وی افزود: من خیلی ناراحت شدم و گفتم همانطور که خانواده من در انتظار موفقیتم و در سالن هستند او هم خانواده دارد و این کار خارج از اخلاق ورزشی است اگر این کار را بکنی باشگاه را ترک خواهم کرد. خوشبختانه این قهرمان دوضرب هم زد و من اولین نفر به او تبریک گفتم. در واقع رکورد ما یکی شده بود ولی چون من 50 گرم سنگین‌تر بودم او اول و من دوم شدم.
این پیشکسوت درخصوص کشف محمد نصیری قهرمان به نام وزنه‌برداری کشور اینطور توضیح داد: زمانی‌که اردوی کارگران برای اولین بار در محمودآباد تشکیل شد نماینده فدراسیون بودم. اولین بار نصیری را آنجا دیدم. یک ماه آنجا تمرین کردیم و دیدم که نصیری بدن آماده و خوبی دارد و بسیار مستعد است.
وی ادامه داد: نصیری را به باشگاه کیان معرفی کردیم و در واقع همانجا نصیری را کشف کردم. 3 دوره هم در شوروی سابق اردو داشتیم که نصیری هم بود. او جوان بسیار بذله گو، شیرین و بامحبت و از لحاظ فنی هم نمونه بود. شخصیت بین‌المللی داشت و هنوز هم جایگاه خاصی دارد.
واعظ تهرانی درمورد روی آوردنش به هنر نیز عنوان کرد: بعد از انقلاب با امیرخانی، رئیس شورای انجمن خوشنویسان که استادان نمونه تاریخ است آشنا شدم و شروع به یادگیری خطاطی کردم. هفته‌ای 3 جلسه کلاس خوشنویسی می‌رفتم و در همان 3 ماه اول هم در امتحان دوره متوسط و هم دوره خوش قبول شدم و در واقع دوره 4 ساله انجمن خوشنویسان را با 2 سال طی کردم.
زهتاب نیز که در عیادت از واعظ تهرانی بیان کرد: این ورزشکار از وزنه‌برداران بسیار مستعد بودند، اما چون هم علاوه بر کار ورزشی در کار دانشگاه فعال نیز فعال بود نتوانست ادامه دهد. من 20 سال دبیر فدراسیون بودم و با 6 رئیس کار کردم. همیشه سعی می‌کردم از لحاظ فنی از واعظ تهرانی استفاده کنیم.
دهنوی نیز عنوان داشت: افتخار می‌کنم شاگرد واعظ تهرانی بودم. سال 1971 در مسابقات پیش المپیک مونیخ او به عنوان سرپرست و مربی تیم 2 نفره من و محمد نصیری بود که نصیری طلا گرفت و من صاحب نقره شدم. این همیشه در ذهنم هست.
